Взятие Венеции. С чего начать?
Всем хороша Венеция, но проживание непосредственно в ней я бы оставил для истинных фанатов или тех, кто приехал из аэропорта Марко Поло на водном такси и согласен на нем же туда и вернуться. На худой конец жилье можно выбрать в непосредственной близости от авто или ж. д. вокзала. Если пренебречь данными советами, то дорога обратно может вылиться в один большой стресс. Чемодан набитый макаронными изделиями и винными изысками итальянской старины на обратном пути по ступенькам и мостовым будет управлять вами, а не вы ими. А при пересечении мостов вы рискуете уйти на дно вслед за набором масок и рафинированной олии, которые заставят ваш чемодан весить неприлично увесисто. Милые запутанные улочки (в которых так советуют хоть на миг заблудиться все путеводители) превратятся для в вас в адский лабиринт, который кто-то намеренно построил для тех, кто торопится на улетающий самолет.
Мы, наслаждаясь уличным пейзажем в расслабленном темпе, как-то повстречали подобную пару. Он крутил карту похлещи, чем водитель крутит баранку своего авто на серпантине, а Она вспоминала ему все огрехи за последние годы в купе с проклятиями на его родственников. На их вопрос не по адресу «как поскорее выбраться на площадь Ромы» я мог ответить только «вплавь», за что был испепелен женским взглядом и гипотетически избит мужской рукой.
Так что проживание в Местре считаю шагом в мир благоразумности и душевного комфорта. Самой концентрированной отелями улицей я считаю Forte Marghera. Во-первых, она очень длинная, а во-вторых, расположена вдоль симпатичного канальчика, где вы уже можете привыкать к виду воды еще до приезда в саму Венецию. Параллельно ей расположена чудная улица Viale San Marco, утопающая в зелени и маленьких магазинчиках. Отелей я там не встретил, а то поселился бы, конечно, на ней. К тому же по этой самой улице идут автобусы следующие в Венецию.
На улице Forte Marghera я видел сам несколько отелей расположенных друг за дружкой President, San Carlo, Alexander, San Giuliano. Это те что находились в непосредственной близости.
Трансферный автобус, везущий вас из аэропорта Тревизо в Венецию, делает в Местре 2 остановки. Одну на площади 27 октября, а вторую на ж. д. вокзале Местре. Если выйти на первой, то вы очутитесь у истоков улицы Forte Marghera, а вот если выйдите на вокзале, то оттуда пешком до нее вы не доберетесь. Но! Есть автобус номер 9, о существовании которого мы узнали только по воле случая.
Так как первый раз мы вышли на площади 27 октября и спокойненько протоптались 2 остановки до нашего отеля, то и тут планировали сделать тоже самое. Сфокусировав водителя на данном моменте, я думал, что дело сделано. Но он, редиска, решил провезти нас мимо той самой площади. В темноте, все площади в Местре для меня одинаковы. Но когда водитель объявил, что мы уже на вокзале, то тут я понял, что пора бить ветрины автобусных окон или хотя бы возмутительно возмутиться. На мои фырканья водитель автобуса, только безразлично пожал плечами и удостоверился, будем ли мы забирать багаж или так и будем тут пениться. Благо что рядом была остановка городского транспорта, а на ней нас поджидал автобус номер 9. Тот самый, который осуществлял доставку «от дверей к двери» к нашему отелю. Кто-то за меня решил, что так будет быстрее, чем плестись 2 остановки от площади 27-го октября.
Правда, в автобусе, как порядочным гражданам, пришлось приобрести 2 билета по завышенным ценам. Этот момент популярно представлен на моей фотографии. Так что покупайте билеты заранее в табачных лавках или в фойе своих отелей.
Обратно добираться было еще проще. Возле нашего отеля притормаживали 2 автобуса с номерами 9 и 15, которые за 15-20 минут доставят вас на ж. д. станцию Stazione. Интервал у них где-то такой же.
Ловить автобус следующий в аэропорт Тревизо, я все таки рекомендую именно на ж. д станции, на его основной остановке в Местре. В первый раз мы пытались запрыгнуть на него на площади 27 октября. В этом нам помогла скорее моя убежденность, что мы просто не можем опаздать на самолет, чем какой-либо здравый смысл или чьи-либо подсказки. Дело в том, что остановиться на площади 27 октября можно как минимум в 5 местах и это официально. Можно еще притормозить на повороте, у ларька, возле остановки трамвая и т. д. Вариант сесть там, где мы вышли тоже не катил, так автобус при этом едет в другую сторону. Опрошенное население в радиусе 300м указало в совершенно разные стороны, причем, меня удивило, когда это сделали 2 подружки преклонного возраста. Причем их это ничуть не смутило. Пока мы ждали наш автобус, по пути остановилось еще несколько. Водители, сидевшие в них обычно долго морщили брови, а потом, чтобы избежать затянувшихся пауз взмахивали величественными жестами руки в любом из напрвлений и обязательно что-то добавляли по-итальянски, чтобы окончательно меня запутать. В том что мы все-таки сели на данный автобус в первый раз не было ни капельки моей заслуги. Он просто неожиданно притормазил возле меня, когда я уже собирался вспоминать давно забытые просьбы к всевышнему и стеклянным взглядом сканировал окружающее пространство. А так как мы разделились, то жена в то время ни о чем не подозревая, поджидала автобус на другой стороне.
Даже врагу не пожелав подобной посадки в транспорт, настоятельно рекомендую садится на автобус на ж. д. станции. Конечно, сейчас я произведу посадку на автобус на любой октябрьской или ноябрьской площади с закрытыми глазами в считанные секунды, но это совершенно бесполезный опыт, за который я отдал авоську нервных окончаний и безосновательно проклял 2 раза всю итальянскую систему транспорта. Добавьте к это еще и то, что автобус, без лишних угрызений совести, может отправиться на 5-10 минут раньше расписания… Так что, все на вокзал. Там спокойнее.
А вот автобусы 12 и 12L – это уже те, которые проходят по параллельной улице в сторону Венеции. А на снимке изображено также название остановки, на которой следует выходить. И благо что там стоит указатель на отель Александр, который был нашим соседом, иначе тяжеловато прогнозировать, где бы выйти, чтобы на параллельной вам улице стоял ваш отель.
Перевалочный пункт в Местре
Нашим пристанищем для пребывания в Венеции во второй раз мы выбрали отель San Giuliano. В прошлый раз им был его сосед San Carlo. Это заслуживает объяснения, которое я уже излагал своим соотечественникам и соседям по автобусу номер 9, которые как раз проживали в отеле San Carlo. Пришлось их успокоить, что с их отелем все в порядке, но так как мы в этот раз были с 6 летней дочкой, то у San Giuliano просто была более лояльная политика к детям в плане цены. А в остальном особых отличий не замечалось. Хотя для особо утонченных обывателей парочку различий были установлены.
По внутреннему убранству и удобству ванных комнат я бы отдал предпочтение отелю San Carlo, а вот завтрак намного разнообразней был в отеле San Giuliano. А вообщем это 2 шикарных отеля, о которых в Барселоне или Париже можно было бы только мечтать. Причем за такую цену. Обслуживание и убранство, все на высшем уровне. В таком отеле можно жить неделями, не утомляет.
Сытым буду, не забуду!
Так наша семья является поклонниками кухни «Ля куизин от жены», то путешествия по тавернам и харчевням западной части Евразийского материка, обычно отдают дешевым послевкусием и белой страничкой воспоминаний в кулинарной книге подсознания. Отказавшись навсегда подсчитывать расстраивающий коэффициент стоимость/качество, для поддержания нервной системы в тепличных условиях, стараешься делать скидку на то, что сумчато-рюкзачный период твоей жизни не долог, а живот в любом случае заслуживает внимания, хотя бы такого посредственного. Но, победив город-герой Париж, с общепринятой парадигмой города с самой дорогой кухней, Венеция представлялась легким орешком.
Тем более, в качестве, таких обласканных во всех путеводителей, калорийных спутников путешественника как парижских хот-догов и блинчиков, здесь была превосходная, душистая и ни с чем несравнимая пицца. Пекут здесь ее на каждом шагу, а хорошую выпекают буквально через шаг. Так что помирать от голода считаю лучше всего в Венеции. Даже на достойно отобранные пару евро, при помощи прямого воздействия на жалость у прохожих, можно купить себе кусок сочного, тающего во рту диска наслаждения, вынутого на твоих глазах из печи совковой лопаты.
Завтраки нам подавались в отеле. По непроверенной информации, в Италии запрещено предлагать туристу койко-место без предостовления возможности съесть пару пластмассовых печений ранним утром перед выходом в город. Завтраки в отеле вполне схожи по начинке. Скажу сразу, неделю вы таким питаться будете вряд ли. Только подготовленная неприхотливая европейская душенка может начинать каждое утро с засушенного тоста смазанного нетающим маслом и размоченного для лучшего переваривания в желудке третье-сортным кофеем. В некоторых отелях на завтрак подают фрукты и различную выпечку. Замечу, что в нашем отеле San Giuliano выбор был довольно таки не плох. Так что утро с такими блюдами начать можно. Но радости в глазах оно не прибавит. Хотя, с другой стороны, на лицо экономия времени. А кто-то вообще скажет, что нечего на утро налегать на съестное и будет прав. Не за этим приехали.
По приезду в вечернее время из аэропорта Тревизо, почувствовали острую необходимость чревоугодия. Под ложечкой засосало, а под вилочкой бурчало уже второй час. На стойке отеля милая девушка в администраторском пиджаке широким жестом махнула в сторону ближайшего кафе-ресторана. Уловив направления, мы прибыли в течение 10 минут на место. Конкуренцию составляли пивной клуб под ирландский паб и пиццерия с большими яркими окнами. Так как пиво из нас никто не хотел, то мы и отправились в пиццерию. Заведение было молодежное, шумное и подвижное. Всем было весело, особенно после того на нашем столе заскварчала свежая пицца на деревянной сковородке. Пицца была в перделах 7 евро, плюс 3 напитка и всякие там налоги с носа за сервировку табуреток. Итог – 17 евро. Сразу чувствуется разница с парижскими кафетериями.
На следующий день, в обеденный час, мы, как и еще десятки тысяч туристов, искали посадочную полосу для дозаправки топливных баков, где последние запасы белков и углеводов были истощенны за счет активного джоггинга по венецианским улочкам.
Так как мы к тому времени, были в районе площади Сан Марко, то и заведение пришлось искать в самой туристической зоне города. В прошлый визит мы посетили большое, по состоянию дел в Венеции, кафе в котором заказали лазанью, спагетти и большой овощной салат. Цены были из разряда – все по 7. В этот раз мы решили купиться на обещание предоставить каждому туристу отдельное меню за 12.50. Подобными обещаниями раскидывались в обеденный час почти любое заведение. Мы выбрали ресторан с незамысловатым названием «Ristorante e pizza» из-за налета шиковости, бесплатного WiFi и многообещающими надписями, что с вас не будут брать деньги за пользование их вилками и ложками и за стирку скатерти, которой вы можете промокнуть руки, если, конечно же, закончатся салфетки.
Выбрав за 10 секунд 2 набора меню дня (мы надеялись, что меню будут соответствующие и дочка, которая клюет как воробышек, голодной не останется), я решил проглянуть меня на предмет напитков. Рассматривание цен привело меня в тоску и прострацию. 3 евро за эспрессо при общепринятой в 1-1.5 евро и 6 евро за «Шпритс», которому 3 евро красная цена скривили уголки моего рта и обезобразили и без того не очень вежливую физиономию официанта.
Кстати, официанты заслуживают отдельного нарекания, а, по-возможности, и 2–х недельного исправительного срока в колонии строгого режима или месячного курса молодого бойца под руководством безжалостного сержанта. Присутствующие в заведении 1 итальянец с засаленными волосами и 3 филипинца хамовитой наружности, своим надменным поведением успели изумить не только наш столик. Отсутствующий взгляд, самовлюбленное кружение по залу и комментарии посетителям по поводу чаевых, поставили под вопрос целесообразность данного заведения для внешней этикетки города Венеции в целом. Так как и уродливые бочки с квасом, в свое время, были удалены с открытых участков площадей и ярких витрин супермаркетов, так и подобные заведения должны быть передислоцированы в отдаленные пригороды, населенные работниками животноводческой промышленности и сотрудниками ГИБДД. А когда принесли эти 2 несчастных меню, то мое сердце даже заскрипело от жалости и к работникам ГИБДД.
Фраза «спагетти под соусом и зеленым салатом» ярко контрастировала с тарелкой полутеплых макарон с 4-мя лепестками летуса. Оформление блюд и содержание самих тарелок мне чем-то напомнили студенческие столовые и яства подаваемые в них. Мой удивленный взгляд, перемешенный с чувством досады вызвал только самодовольную ухмылку у официанта. За содержимое нашего стола я был готов отдать максимум 10 евро и то, за потраченное время и гостеприимный WiFi. Но 25! Скромно покавырявшись в тарелках, мы, конечно же, не оставили и копейки кровных коврижек в данной столовой, что было, как и ожидалось, довольно громко прокомментировано официантом. На прощание мне хотелось по-тайсоновски откусить нашему официанту кусочек уха, но мысли о высоком в стенах грядущего собора Сан-Марко отодвинули меня от этой мысли.
По выходу я сделал фотографию так называемого ресторана, что бы при следующем путешествии в Северную Африку обязательно заказать обряд проклятия и отведения удачи у местных вуду. Такие заведения даже не достойны коротенькой заметки в газете, если какой-то сердобольный посетитель обольет себя керосином, а потом передумает и вместо себя подожжет всю эту шарашкину контору.
Итак, полуголодные мы отправились любоваться чудеснейшим собором в Венеции.
Больше мы не позволяли себе такой ошибки и отужинали, а также и отобедали на следующий день шикарными пиццами из местных лавочек. Обычно, там можно приобрести пиццу как по кусочку 1.50-2.00, целую 5.00-7.00, так и размер «семейный» 9.00-12.00, который напоминает формат канализационного люка. Семья должна быть действительно большая и состоять из одних любителей пиццы. Обезумевшие от голода и буйства красок заставили нас как-то купить 2 пиццы среднего размера на троих. Ну что сказать… вторую пиццу мы доедали, рассуждая о бесполезности первых этажей в Венеции для проживания, красноречиво размахивая зажатыми в руках кусками пиццы и не волнуясь за возможность их утерять.
В первой половине дня, сладкоежки могут побалывать себя различной выпечкой, продающейся в маленьких магазинчиках. Цены в 1-2 евро совершенно справедливо соответствуют качеству и вкусу хлебобулочных продуктов. Там же или рядом можно разогреется горячим «американо», за евро или чуть больше.
На 2-й день, начитавшись полезной литературы, мы поехали на местный рынок, который функционирует в аккурат до 12.00. Стоило поторапливаться. Рынок находится чуть раньше моста Риалто, если добираться от вокзала. Водная маршрутка номер 1 останавливается на остановке «Rialto Mercato» - а это то, что надо. Рынок довольно большой. Яркие фрукты, пахнущие овощи и влекущие любителей свежатинки мясные и рыбные ряды.
Если побродить по рядам, то можно найти неплохие предложения по фруктам. Но в среднем яблоки, груши, апельсины, виноград, киви стоят 1.5-2.5 евро. Выглядит все эффектно и манит стать фруктоедом намного сильнее полок в супермаркете.
Самое интересное, что на рынке дают чеки! Взвесив вам нужное количество товара, вам в вдогонку к пакету с самим товаром дадут маленький корешок с указанной суммой. Так что, можно даже не учить итальянский.
В заключение скажу, что Венеция выглядит намного более домашней, чем Париж или Барселона и не остаться здесь голодным гораздо легче. Но будьте осторожны с ресторанами, где вы не видете, что же едят остальные посетители. Бывает одного взгляда достаточно, чтобы понять, что здесь подают скудную пародию на итальянскую кухню. Тем более все заведения вывешивают свои прейскуранты на обозрев.
Не роскошь, а средство передвижения
По приезду в Венецию, рекомендую забыть о всех заботах и погрузиться в колышущуюся на волнах лодку и насладиться городом на воде с самой воды. Поверьте, это будет самое грамотное решение, учитывая то, что любой владелец хотел чтоб его фасад со стороны канала, выглядел выгоднее всего. Чтобы действительно отвлечься от всех забот, нужно позаботиться о билетах.
Если вы приехали, так сказать на минуточку, то купив билет за 7 евро на 60 минут, вы можете спокойно спуститься вниз по течению на лодке, а возвращаться на выход с полуострова уже пешком (так как обратное путешествие не входит в стоимость, даже если 60 минут еще не истекли). Но, если вы приехали с серьезными намерениями, то рекомендую заглянуть на страничку Venice Connected или купить себе билет прямо в автомате на 12.24 и более часов.
На сайте вы можете увидеть внешний вид аппарата с которым вам придется иметь дело. Если вы оплатите билет предварительно в интернете, то именно в этом аппарате вам придется его забирать. Для этого нужно будет ввести имя и полученный на почту код. А можно оплатить билет прямо на месте. Иногда, в зависимости за сколько дней до поездки вы приобретете билет, можно получить в интернете скидку.
Аппараты находятся на большинстве станций, в основном крупных, начиная с площади Рома. Отсчет времени начинается не с момента покупки, а с момента первой регистрации на поездку. Перед посадкой вас встретят добродушные автоматы. Куда нужно будет приложить ваш магнитный билет и не всегда добродушные контролеры, которые будут настаивать, что бы вы свой билет туда-таки и приложили.
На этот раз мы взяли 24 часовой билет, чтобы кататься всю 2-ю половину дня до ночи и на следующий день с утра до обеда. Кстати эти билеты также действуют и на рейсовых автобусах, если срок действия еще не вышел.
Вдоволь накатавшись в прошлый раз на вапаретто местного назначения, мы решили в этот раз сделать маршброски в дальние уголки венецианского региона, на острова Мурано, Бурано и Торчелли, по-возможности.
Если вы отважитесь повторить подобные вылазки на дальние островки Венеции, то рекомендую это делать в первой половине дня. Так как прямые катера ходят до 17.00. Так как в 17.30 перестают пускать посетителей музеи, находящиеся на этих островах. Обычно, все вапаретто ходят с интервалом в 20 минут, а вот на остров Бурано прямой катер ходит каждый час.
Конечно и после 17.00 можно ухать на острова и обратно, но это уже будут ночные маршруты, которые ходят намного реже, дольше и делают больше остановок. Прямой катер на Бурано идет 40 минут. Представьте сколько едет вечерняя маршрутка.
Для поездок на острова рекомендую использовать станцию Fondamente Nove, которая находится в 20 минутах ходьбы от вокзала.
С островом Лидо все намного проще. Туда ведет самый популярный маршрут номер 1. А он ходит до потери пульса.
Мурано, остров на котором расположен известный Музей Стекла, находится совсем не далеко и путешествие займет около 20 минут. Прогулка будет проходить мимо острова-кладбища. Целый остров живым на котором является толко смотритель кладбища. В красках багрового заката смотрится довольно жутко. Вот если у смотрителя сядут в фонарике батарейки, а там кто-то нервно сопит среди могил? Откуда ждать подмоги? Кто принесет батарейки? Так что для поклонников Бродского и Стравинского рекомендую посещать могилки в дневное время.
С острова Мурано катера ходят как на площадь Сан-Марко, так и прямо на авто и ж. д вокзал, что очень удобно.
С Бурано все немного сложнее. Хотя сам остров сказочен и в солнечные дни смотрится как игрушечная фантазия из фильма «Чарли и шоколадная фабрика». Дорога туда занимает 40 минут и это с единственной запинкой на соседнем острове Торчелли (туда мы не попали из-за временных рамок).
Обратно можно вернуться тем же методом, либо, для особо отважных мореплавателей, поехать через остров Трепорти. Так как у нас был временной билет, а посмотреть хотелось все, то и решили поехать в обход. За что я был удостоен нескольких укоряющих взглядов жены в последствие.
Путешествие затянулось на 1 час 20 минут. Причем на острове Трипорти необходимо сделать пересадку на другой катер. Порой, когда мы ехали на том катере, очень легко можно забыть где ты находишься вообще. Так как круг проходит от самой Венеции на порядочном расстоянии и местами граничит с выходом в открытое море. Для тех у кого на Венецию около недели, то рекомендую для кругозора. Ну а отдыхающим по пакету «вокруг света за 80 дней» думаю будет жалко потратить столько времени на морские прогулки. Хотя, кому как.
Zdobycie Wenecji. Gdzie zaczą ć?
Wenecja jest dobra dla wszystkich, ale ż ycie w niej bezpoś rednio zostawił abym prawdziwym fanom lub tym, któ rzy przyjechali z lotniska Marco Polo taksó wką wodną i zgodzą się tam wró cić . W najgorszym przypadku mieszkanie moż na wybrać w bezpoś rednim są siedztwie samochodu lub pocią gu. stacja. Jeś li zlekceważ ysz te wskazó wki, droga powrotna moż e spowodować jeden duż y stres. Walizka peł na wł oskich pysznoś ci z makaronem i winem w drodze powrotnej po schodach i chodnikach bę dzie Cię kontrolować , a nie Ciebie. A przejeż dż ają c przez mosty naraż asz się na osunię cie się na dno po zestawie masek i wyrafinowanym oliah, któ re sprawią , ż e Twoja walizka bę dzie nieprzyzwoicie cię ż ka. Urocze splą tane uliczki (w któ rych wszystkie przewodniki radzą choć na chwilę się zgubić ) zamienią się dla Ciebie w piekielny labirynt, któ ry ktoś celowo zbudował dla tych, któ rym ś pieszy się na odlatują cy samolot.
My, cieszą c się ulicznym krajobrazem w spokojnym tempie, jakoś spotkaliś my podobną parę . Obró cił mapę gorzej niż kierowca krę ci kierownicą swojego samochodu na serpentynach, a ona przypomniał a mu wszystkie wady ostatnich lat, poł ą czone z przekleń stwami na jego krewnych. Na ich pytanie, nie pod adresem „jak jak najszybciej dostać się na Plac Roma”, mogł am jedynie odpowiedzieć „pł ywanie”, za co został am spalona spojrzeniem kobiety i hipotetycznie pobita rę ką mę ż czyzny.
Dlatego uważ am, ż e mieszkanie w Mestre to krok w ś wiat roztropnoś ci i spokoju. Uważ am Forte Marghera za najbardziej skoncentrowaną ulicę z hotelami. Po pierwsze jest bardzo dł ugi, a po drugie znajduje się wzdł uż ł adnego kanał u, w któ rym moż na przyzwyczaić się do widoku wody jeszcze przed przybyciem do samej Wenecji. Ró wnolegle do niego biegnie cudowna ulica Viale San Marco, zatopiona w zieleni i mał ych sklepikach. Nie spotykał em się tam z hotelami, w przeciwnym razie oczywiś cie bym się na tym zdecydował.
Ponadto tą ulicą jeż dż ą autobusy jadą ce do Wenecji.
Na ulicy Forte Marghera sam widział em kilka hoteli poł oż onych jeden po drugim Prezydent, San Carlo, Alexander, San Giuliano. To te, któ re był y w bliskiej odległ oś ci.
Autobus wahadł owy z lotniska Treviso do Wenecji zatrzymuje się.2 przystanki w Mestre. Jeden na placu 27 paź dziernika, drugi na kolei. Stacja kolejowa Mestre. Jeś li wysią dziesz na pierwszym, to trafisz do począ tkó w Forte Marghera, ale jeś li wysią dziesz na stacji, to stamtą d nie dotrzesz do niej na piechotę . Ale! Jest autobus numer 9, o istnieniu któ rego dowiedzieliś my się przypadkowo.
Odką d po raz pierwszy weszliś my na plac 27 paź dziernika i spokojnie przeszliś my 2 przystanki do naszego hotelu, planowaliś my zrobić to samo tutaj. Skupiają c kierowcę na tej chwili, myś lał em, ż e to się skoń czył o. Ale on, rzodkiewka, postanowił nas przeprowadzić obok tego placu. W ciemnoś ci wszystkie kwadraty w Mestre są dla mnie takie same.
Ale kiedy kierowca oznajmił , ż e już jesteś my na dworcu, wtedy zdał em sobie sprawę , ż e czas wybić szyby w autobusie, a przynajmniej być skandalicznie oburzony. Na moje parsknię cie kierowca autobusu wzruszył oboję tnie ramionami i upewnił się , czy weź miemy bagaż , czy po prostu się tu spienimy. Na szczę ś cie w pobliż u był przystanek komunikacji miejskiej, na któ rym czekał na nas autobus numer 9. Ten, któ ry dowoził dostawę od drzwi do drzwi do naszego hotelu. Ktoś zdecydował za mnie, ż e bę dzie to szybsze niż marsz 2 przystanki z placu 27 paź dziernika.
To prawda, ż e w autobusie, jako porzą dni obywatele, musiał em kupić.2 bilety po zawyż onych cenach. Ten moment jest popularnie reprezentowany na moim zdję ciu. Kupuj wię c bilety z wyprzedzeniem w sklepach tytoniowych lub w lobby swoich hoteli.
Powró t był jeszcze ł atwiejszy. W pobliż u naszego hotelu zwolnił y 2 autobusy o numerach 9 i 15, któ re zabiorą Pań stwa na dworzec w 15-20 minut. d. Stacja Stazione.
Mają ten sam przedział.
Zł ap nastę pny autobus na lotnisko w Treviso, nadal polecam go w pocią gu. d, na gł ó wnym przystanku w Mestre. Pierwszy raz pró bowaliś my na nią wskoczyć na Placu 27 paź dziernika. W tym bardziej pomogł o nam przekonanie, ż e po prostu nie moż emy spó ź nić się na samolot, niż zdrowy rozsą dek czy cudze wskazó wki. Faktem jest, ż e na placu 27 paź dziernika moż na zatrzymać się w co najmniej 5 miejscach i jest to oficjalne. Nadal moż na zwolnić na zakrę cie, przy straganie, przy przystanku tramwajowym itp. Opcja usią ś ć tam, gdzie wyszliś my, też się nie przewró cił a, wię c autobus jedzie w drugą stronę . Badana populacja w promieniu 300m wskazywał a zupeł nie inne kierunki i zdziwił em się , gdy zrobił y to dwie starsze koleż anki. I wcale im to nie przeszkadzał o. Kiedy czekaliś my na nasz autobus, kilku innych zatrzymał o się po drodze.
Siedzą cy w nich kierowcy zwykle dł ugo marszczyli brwi, a potem, aby unikną ć przedł uż ają cych się przerw, machali rę kami majestatycznymi gestami w dowolnym kierunku i zawsze dodawali coś po wł osku, ż eby mnie kompletnie zmylić . To, ż e wcią ż pierwszy raz wsiedliś my do tego autobusu, nie był o moją zasł ugą . Po prostu niespodziewanie zwolnił obok mnie, kiedy miał em przypomnieć sobie dawno zapomniane proś by do Wszechmogą cego i skanować otaczają cą przestrzeń szklistym spojrzeniem. A odką d się rozstaliś my, ż ona w tym czasie niczego nie podejrzewają c, czekał a na autobus po drugiej stronie.
Nawet nie ż yczą c sobie takiego lą dowania na transporcie do wroga, gorą co polecam jechać autobusem na dworzec. stacja.
Oczywiś cie teraz wejdę do autobusu na dowolny paź dziernikowy lub listopadowy plac z zamknię tymi oczami w cią gu kilku sekund, ale jest to zupeł nie bezuż yteczne doś wiadczenie, za któ re dał em sznur zakoń czeń nerwowych i bezpodstawnie przeklą ł em 2 razy cał y wł oski transport system. Dodaj do tego fakt, ż e autobus bez wyrzutó w sumienia moż e odjechać.5-10 minut przed terminem...Czyli wszyscy na dworzec. Tam jest spokojniej.
Ale autobusy 12 i 12L to już te, któ re przejeż dż ają ró wnoległ ą ulicą w kierunku Wenecji. A zdję cie pokazuje ró wnież nazwę przystanku, na któ rym powinieneś wysią ś ć . I dobrze, ż e jest wskazó wka do Hotelu Alexander, któ ry był naszym są siadem, inaczej cię ż ko przewidzieć , gdzie wysią ś ć , aby Twó j hotel stał na ró wnoległ ej do Ciebie ulicy.
Punkt tranzytowy w Mestre
Na nasz drugi pobyt w Wenecji wybraliś my Hotel San Giuliano.
Ostatnim razem był to jego są siad San Carlo. Zasł uguje na wyjaś nienie, któ re wyjaś nił em już moim rodakom i są siadom w autobusie numer 9, któ rzy wł aś nie nocowali w hotelu San Carlo. Musiał em ich uspokoić , ż e w ich hotelu wszystko jest w porzą dku, ale od tego czasu byliś my z 6-letnią có rką San Giuliano po prostu bardziej lojalną polityką wobec dzieci pod wzglę dem ceny. Poza tym nie był o znaczą cych ró ż nic. Chociaż dla szczegó lnie wyrafinowanych mieszkań có w ustalono kilka ró ż nic.
Pod wzglę dem wystroju wnę trz i wygody ł azienek wolał bym Hotel San Carlo, ale ś niadanie był o znacznie bardziej urozmaicone w Hotelu San Giuliano. Generalnie są to 2 luksusowe hotele, o któ rych w Barcelonie czy Paryż u moż na był o tylko pomarzyć . I za taką cenę . Obsł uga i wystró j są na najwyż szym poziomie. W takim hotelu moż na ż yć tygodniami, nie mę czy się.
Bę dę peł ny, nie zapomnę!
Ponieważ nasza rodzina jest mił oś nikami kuchni „La Quizine od mojej ż ony”, to podró ż e do tawern i tawern zachodniej czę ś ci kontynentu euroazjatyckiego zwykle przynoszą tani posmak i biał ą kartkę wspomnień w podś wiadomej ksią ż ce kucharskiej. Odmawiają c na zawsze obliczania frustrują cego stosunku ceny do jakoś ci w celu utrzymania ukł adu nerwowego w warunkach szklarniowych, starasz się wzią ć pod uwagę fakt, ż e okres Twojego ż ycia z plecakiem nie jest dł ugi, a Twó j ż oł ą dek i tak zasł uguje na uwagę , przynajmniej taki przecię tny. Ale po pokonaniu miasta bohatera Paryż a, z konwencjonalnym paradygmatem miasta z najdroż szą kuchnią , Wenecja wydawał a się ł atwym orzechem do zgryzienia.
Ponadto, jako tak wysokokaloryczne towarzysze podró ż y, jak paryskie hot dogi i naleś niki, ż yczliwie traktowani we wszystkich przewodnikach, był a doskonał a, pachną ca i nieporó wnywalna z niczym pizza.
Pieczą go tutaj na każ dym kroku, a dobry wypiekany jest dosł ownie o krok. Wię c myś lę , ż e najlepiej umrzeć z gł odu w Wenecji. Nawet z godnym wyborem kilku euro, przy pomocy bezpoś redniego wpł ywu na litoś ć przechodnió w, moż na kupić sobie kawał ek soczystego, rozpł ywają cego się w ustach dysku rozkoszy, wyję tego z pieca ł opata przed twoimi oczami.
Podano nam ś niadanie w hotelu. Wedł ug niesprawdzonych informacji we Wł oszech zabrania się oferowania turysty ł ó ż ka bez moż liwoś ci zjedzenia kilku plastikowych ciasteczek wczesnym rankiem przed wyjazdem z miasta. Ś niadanie w hotelu jest doś ć podobne pod wzglę dem nadzienia. Od razu powiem, ż e prawie tak nie bę dziesz jadł przez tydzień . Tylko przygotowana, bezpretensjonalna europejska ukochana moż e zaczą ć każ dy poranek od suszonego tosta posmarowanego nietopią cym się masł em i nasą czonego dla lepszego trawienia w ż oł ą dku trzeciorzę dną kawą.
Niektó re hotele serwują na ś niadanie owoce i ró ż ne wypieki. Zaznaczam, ż e w naszym hotelu San Giuliano wybó r był cał kiem niezł y. Moż esz wię c zaczą ć rano od takich potraw. Ale to nie doda radoś ci oczom. Chociaż z drugiej strony oszczę dza czas. A ktoś ogó lnie powie, ż e rano nie ma co oprzeć się na jedzeniu i bę dzie miał rację . Nie po to przyszli.
Po przybyciu wieczorem z lotniska w Treviso poczuł em pilną potrzebę obż arstwa. Ssał pod ł yż ką i przez drugą godzinę mruczał pod widelcem. Przy hotelowej ladzie ł adna dziewczyna w kurtce administratora machał a szeroko w kierunku najbliż szej kawiarni-restauracji. Po zł apaniu wskazó wek dotarliś my na miejsce w cią gu 10 minut. Konkurencją był klub piwny pod irlandzkim pubem oraz pizzeria z duż ymi, jasnymi oknami. Ponieważ nikt z nas nie chciał piwa, poszliś my do pizzerii. Instytucja był a mł odzień cza, hał aś liwa i mobilna.
Wszyscy dobrze się bawili, zwł aszcza po tym, jak na naszym stole skwierczał a ś wież a pizza na drewnianej patelni. Pizza kosztował a okoł o 7 euro, plus 3 drinki i wszelkiego rodzaju podatki od nosa za serwowanie stoł kó w. Wynik to 17 euro. Od razu poczujesz ró ż nicę w paryskich kawiarniach.
Nastę pnego dnia, w porze lunchu, podobnie jak dziesią tki tysię cy innych turystó w szukaliś my lą dowiska do tankowania zbiornikó w paliwa, gdzie ostatnie zapasy biał ka i wę glowodanó w wyczerpał y się na skutek aktywnego biegania po weneckich ulicach.
Ponieważ do tego czasu byliś my już w okolicy Placu San Marco, musieliś my szukać instytucji w samym turystycznym rejonie miasta. Podczas naszej ostatniej wizyty odwiedziliś my duż ą , nowoczesną wenecką kawiarnię , w któ rej zamó wiliś my lasagne, spaghetti i duż ą sał atkę warzywną . Ceny był y z kategorii - wszystko za 7. Tym razem postanowiliś my wkupić się w obietnicę zapewnienia każ demu turyś cie osobnego menu za 12.50.
Takie obietnice skł adano w porze lunchu w prawie każ dej instytucji. Wybraliś my restaurację o nieskomplikowanej nazwie „Ristorante e pizza” ze wzglę du na dotyk szykowny, darmowe WiFi i obiecują ce napisy, ż e nie bę dziecie pł acić za uż ywanie ich widelcó w i ł yż ek oraz za pranie obrusu, któ rym moż na zmoczyć rę ce , chyba ż e oczywiś cie po prostu zabraknie serwetek.
Wybierają c 2 zestawy dnia w 10 sekund (mialiś my nadzieję , ż e menu bę dzie odpowiednie, a có rka dziobią ca jak wró bel nie bę dzie gł odna), postanowił am poszukać u mnie drinkó w. Biorą c pod uwagę ceny, poczuł em się melancholijny i powalony. 3 euro za espresso w ogó lnie przyję tych 1-1.5 euro i 6 euro za Sprity, za któ re czerwona cena 3 euro wykrzywił a mi ką ciki ust i oszpecił a i tak już niezbyt uprzejmą twarz kelnera.
Nawiasem mó wią c, kelnerom należ y się osobna krytyka i, jeś li to moż liwe, 2 tygodnie karencji w kolonii ś cisł ego reż imu lub miesię czny kurs dla mł odego ż oł nierza pod okiem bezwzglę dnego sierż anta. Obecny w placó wce 1 Wł och z tł ustymi wł osami i 3 Filipiń czykó w o niegrzecznym wyglą dzie, swoim aroganckim zachowaniem zdoł ali zadziwić nie tylko nasz stó ł . Nieobecne spojrzenie, narcystyczne krą ż enie po sali i komentarze dla zwiedzają cych na temat napiwkó w stawiał y pod znakiem zapytania stosownoś ć tej instytucji dla zewnę trznej etykiety Wenecji jako cał oś ci. Ponieważ brzydkie beczki kwasu chlebowego został y kiedyś usunię te z otwartych przestrzeni placó w i jasnych witryn supermarketó w, podobne placó wki powinny zostać przeniesione na odległ e przedmieś cia zamieszkane przez pracownikó w hodowli i funkcjonariuszy policji drogowej.
A kiedy przyniesiono te 2 niefortunne menu, moje serce nawet zatrzeszczał o z litoś ci dla policji drogowej.
Wyraż enie „spaghetti z sosem i zieloną sał atą ” ostro kontrastował o z talerzem na wpó ł ciepł ego makaronu z 4 pł atkami sał aty. Design naczyń i sama zawartoś ć talerzy w jakiś sposó b przypominał y mi studenckie stoł ó wki i podawane w nich dania. Moje zdziwione spojrzenie, poł ą czone z uczuciem irytacji, wywoł ał o u kelnera jedynie zadowolony z siebie uś mieszek. Za zawartoś ć naszego stolika był am gotowa dać maksymalnie 10 euro, a potem za spę dzony czas i goś cinne WiFi. Ale 25! Skromnie grzebią c w talerzach, oczywiś cie nie zostawiliś my w tej jadalni ani grosza krwawych piernikó w, co zgodnie z oczekiwaniami kelner doś ć gł oś no skomentował . Na poż egnanie chciał em odgryź ć naszemu kelnerowi kawał ek ucha Tysona, ale myś li o wysokoś ci w murach przyszł ej katedry San Marco odepchnę ł y mnie od tej myś li.
Po wyjś ciu zrobił em zdję cie tzw. restauracji, aby podczas kolejnej podró ż y do Afryki Pó ł nocnej na pewno zamó wić rytuał przeklinania i odwracania szczę ś cia od lokalnego voodoo. Takie lokale nie są nawet warte kró tkiego artykuł u w gazecie, jeś li jakiś wspó ł czują cy goś ć oblewa się naftą , a potem zmienia zdanie i zamiast siebie podpala cał e to biuro sharashka.
Wię c na wpó ł wygł odzeni poszliś my podziwiać najwspanialszą katedrę w Wenecji.
Nie pozwoliliś my sobie ponownie na taki bł ą d i zjedliś my kolację , a nastę pnego dnia zjedliś my szykowną pizzę z lokalnych sklepó w. Zazwyczaj moż na tam kupić pizzę jako plaster 1.50-2.00, cał oś ć.5, 00-7.00, a wielkoś ć „rodziny” 9.00-12.00, któ ra przypomina formatem wł az kanalizacyjny. Rodzina powinna być naprawdę duż a i skł adać się wył ą cznie z mił oś nikó w pizzy. Oszalali z gł odu i szaleń stwa koloró w, jakimś cudem zmusili nas do kupienia 2 ś rednich pizzy dla trzech osó b.
Jeś li bę dziesz wę drować po rzę dach, moż esz znaleź ć dobre okazje na owoce. Ale ś rednio jabł ka, gruszki, pomarań cze, winogrona, kiwi kosztują.1, 5-2.5 euro. Wszystko wyglą da spektakularnie i zachę ca do bycia owocoż ercą znacznie silniejszym niż pó ł ki w supermarkecie.
Najciekawsze jest to, ż e wystawiają czeki na rynku! Po zważ eniu odpowiedniej iloś ci towaru, opró cz paczki z samym towarem, otrzymasz mał y odcinek z podaną iloś cią . Wię c nie moż esz nawet nauczyć się wł oskiego.
Na zakoń czenie powiem, ż e Wenecja wyglą da o wiele bardziej domowo niż Paryż czy Barcelona i duż o ł atwiej tu nie zostać gł odnym. Ale uważ aj na restauracje, w któ rych nie moż esz zobaczyć , co jedzą inni goś cie. Czasem wystarczy jedno spojrzenie, by zrozumieć , ż e serwują skromną parodię wł oskiej kuchni. Ponadto wszystkie instytucje udostę pniają swoje cenniki do wglą du.
Nie luksus, ale ś rodek transportu
Po przybyciu do Wenecji polecam zapomnieć o wszystkich troskach i zanurzyć się w ł ó dce koł yszą cej się na falach i cieszyć się miastem na wodzie z samej wody. Uwierz mi, to bę dzie najbardziej kompetentna decyzja, biorą c pod uwagę , ż e każ dy wł aś ciciel chciał , aby jego fasada od strony kanał u wyglą dał a jak najlepiej. Aby naprawdę uciec od wszystkich zmartwień , musisz zadbać o bilety.
Jeś li przyjechał eś , ż e tak powiem, na minutę , to kupują c bilet za 7 euro na 60 minut, moż esz spokojnie zejś ć ł odzią w dó ł rzeki, a do wyjś cia z pó ł wyspu wró cić pieszo (ponieważ droga powrotna nie jest w cenie, nawet jeś li jeszcze nie upł ynę ł o 60 minut). Ale jeś li przyjeż dż asz z poważ nymi zamiarami, polecam zajrzeć na stronę Venice Connected lub kupić sobie bilet bezpoś rednio z automatu na 12.24 godziny lub dł uż ej.
Na stronie moż esz zobaczyć wyglą d urzą dzenia, z któ rym bę dziesz miał do czynienia.
Po wielu ostatnich przejaż dż kach lokalnym vaparetto, zdecydowaliś my się tym razem pomaszerować do najdalszych zaką tkó w regionu weneckiego, na wyspy Murano, Burano i Torcelli, jeś li to moż liwe.
Jeś li odważ ycie się powtó rzyć takie wyprawy na odległ e wyspy Wenecji, polecam zrobić to rano. Ponieważ bezpoś rednie ł odzie kursują do godziny 17.00. Od godziny 17.30 znajdują ce się na tych wyspach muzea przestają wpuszczać zwiedzają cych. Zazwyczaj wszystkie tramwaje wodne kursują co 20 minut, ale co godzinę na wyspę Burano kursuje bezpoś rednia ł ó dź.
Oczywiś cie nawet po godzinie 17.00 moż na jechać na wyspy iz powrotem, ale bę dą to już trasy nocne, któ re kursują znacznie rzadziej, trwają dł uż ej i robią wię cej przystankó w. Bezpoś rednia ł ó dź do Burano zajmuje 40 minut. Wyobraź sobie, jak dł ugo jedzie wieczorny autobus.
Na wycieczki na wyspy polecam skorzystać ze stacji Fondamente Nove, któ ra znajduje się.20 minut spacerem od stacji.
Z wyspą Lido wszystko jest znacznie prostsze.
Prowadzi tam najpopularniejsza trasa numer 1. I idzie, aż straci puls.
Murano, wyspa, na któ rej znajduje się sł ynne Muzeum Szkł a, nie jest wcale daleko, a podró ż zajmie okoł o 20 minut. Spacer minie obok cmentarnej wyspy. Ż yje cał a wyspa, na któ rej jest jedyny opiekun cmentarza. W kolorach szkarł atnego zachodu sł oń ca wyglą da doś ć przeraż ają co. A jeś li w latarce dozorcy wyczerpią się baterie, a wś ró d grobó w ktoś nerwowo wę szy? Gdzie moż esz oczekiwać pomocy? Kto przyniesie baterie? Dlatego mił oś nikom Brodskiego i Strawiń skiego polecam zwiedzanie grobó w w cią gu dnia.
Z wyspy Murano ł ó dki pł yną zaró wno na Piazza San Marco, jak i bezpoś rednio do samochodu i pocią gu. stacji, co jest bardzo wygodne.
Z Burano sprawy są nieco bardziej skomplikowane. Mimo, ż e sama wyspa jest bajeczna i w sł oneczne dni wyglą da jak zabawka z fantazji z filmu Charlie i fabryka czekolady.
Droga tam trwa 40 minut i to z jedynym potknię ciem na są siedniej wyspie Torcelli (nie dotarliś my tam ze wzglę du na ramy czasowe).
Moż esz wró cić tą samą metodą lub, dla szczegó lnie odważ nych ż eglarzy, przejś ć przez wyspę Treporti. Ponieważ mieliś my bilet tymczasowy, ale chcieliś my wszystko zobaczyć , postanowiliś my się obejś ć . Za co pó ź niej otrzymał em kilka wyrzutowych poglą dó w mojej ż ony.
Podró ż trwał a 1 godzinę.20 minut. Ponadto na wyspie Triporti musisz przesią ś ć się na inną ł ó dź . Czasami, gdy byliś my na tej ł odzi, bardzo ł atwo jest w ogó le zapomnieć , gdzie się jest. Ponieważ koł o przechodzi od samej Wenecji w przyzwoitej odległ oś ci iw niektó rych miejscach graniczy z dostę pem do otwartego morza. Dla tych, któ rzy mają okoł o tygodnia do Wenecji, polecam na horyzoncie. Có ż , myś lę , ż e szkoda by wczasowiczom na pakiecie „w 80 dni dookoł a ś wiata” spę dzać tak duż o czasu na rejsach statkiem. Chociaż kogo to obchodzi.
