Мои итальянские каникулы.
Итак…
Горнолыжницей я стала недавно, даже очень недавно… сразу после решения присоединиться к компании подруг, летевших в Италию отмечать Новый Год на горнолыжном курорте Валь Ди Фаса.
Билеты есть, горнолыжное обмундирование куплено в период распродаж и скидок за пол- цены…
Ура! ! ! Я - лыжница!! !
Но чем ближе становилась дата отлёта, тем страшнее было на душе, самого главного-то я не умею: на лыжах-то я ни разу не стояла!! !
На выручку пришла « Школа Оленей» , что в Протасовом Яру.
Спасибо тренеру Алексею! Благодаря его стараниям и терпению за несколько занятий я встала на лыжи и довольно уверенно на них стояла, ещё за пару занятий я смогла сделать (как сказал бы Володя Зеленский) « пасту-пиццу» и… всё, время истекло! ! ! И вот я уже на паспортном контроле в аэропорту.
К расчёту нашего маршрута мы подошли со всей серьёзностью этого дела. Перед нами стояла нелёгкая задача - встретить Новый год и хорошо отдохнуть в чужой стране. Посему вначале был составлен план нашего передвижения по Италии, потом он был детализирован расписаниями трансферов, ценами на проезд и провоз багажа, всевозможными картами местности, и кратким описанием достопримечательностей.
Первый этап нашего маршрута был перелёт Киев - Тревизо. Нужно отметить, что билеты мы покупали ровно за пол-года до вылета, на лоукост " Визэйр" , и обошлись они нам дешевле грязи, по 800 гривен на человека в оба конца. И вот, ура! ! ! Нас встречает Венеция! ! ! Точнее не Венеция, а Тревизо, но в конце концов, какая разница, главное - Италия.
Прилетели мы вечером. Естественно, нечего было и думать о трансферте в Виго Ди Фаса, в котором мы решили поселиться. Поэтому вторым пунктом нашего маршрута была гостиница в центре Тревизо, " Континенталь" , до неё мы добрались без приключений, очень быстро, обычным городским автобусом.
Гостиница очень даже приличная, и в целом не дорогая, а самое главное - расположена возле железнодорожного вокзала и возле автостанции, с которой нам предстояло рано утром отправиться в путь в итальянские Альпы...
Хорошо отдохнув после утомительного перелёта и вечерне-ночного гуляния по Тревизо, утром 30-го декабря мы отправились на автобусе к основному пункту нашего отпуска.
Нужно сказать, что моё сердце всё время после приземления тревожила одна мысль… даже две, но одна больше всего… Где снег????? ? ? Ни в самом Тревизо, ни в его окрестностях не было снега совсем… то есть ни грамма… ну ни снежинки!! ! ! И только по мере нашего передвижения вглубь страны моя тревога по этому поводу постепенно угасала, а когда мы поднялись на очередной перевал и нашему взору открылись заснеженные вершины Доломит, мои мысли полностью поглотила вторая тревога, как я буду себя чувствовать на лыжах…
Но, тем временем, пока меня поглощали одна тревога за другой, мы добрались до места нашего назначения, и нашим взорам предстал во всей красе Виго Ди Фаса, гора Чьямпеди, и наш отель « Латемар» .
Отель мы выбирали долго, и, прежде чем остановиться на « Латемаре» , успели перебрать кучу предложений с кучи разных сайтов, и даже какой-то забронировать, но когда нашли этот, отказались от брони и прекратили все поиски. Латемар нам подходил и по месту расположения, и по цене.
Нас встретил чисто альпийский, очень милый, хорошенький, чистенький отельчик. Персонал приветливый и отзывчивый, а когда они узнали, что одна из нас очень хорошо разговаривает на итальянском, а я худо-бедно, но понимаю, о чём они говорят, и даже могу немного поддержать беседу, перемешивая итальянские и английские слова, их восторгу не было предела (на всё время нашего пребывания в отеле нас частенько звали на помощь, когда было непонимание с русскоговорящими гостями).
Номер у нас был мансардного типа на 4-том этаже. Чистый, уютный, простенький – вот три главные слова, которые характеризуют наш номер. Но у этого чистенького, уютненького, простенького номера было одно большущёё преимущество, это балкон с шикарнейшим!! ! ! видом на горы и город.
Сам город был маленьким, может поэтому у некоторых туристов, которые рассчитывали на аренду снаряжения, возникали проблемы… У меня же таких проблем не было. Своих лыж у меня нет, поэтому в каждой поездке я рассчитываю на пункты проката, и как оказалось, не напрасно. Нужно отметить, что наряду с дешёвым перелётом, у Визэйра дорогой провоз лыжного снаряжения. Одно место багажа обошлось в 750 грн. Моя аренда мне обошлась примерно в эту же сумму, я заплатила 75 евро за 10 дней катания. Но! Это были почти новые лыжи и ботинки, и поскольку я оплачивала всё с Киева, они ждали меня начищенными, с наточенными кантами. Так что я теперь всем советую, если вы не продвинутый « лыжебордер» и у вас нет суперклассной снаряги, не парьтесь, берите в прокат. Тем более, что везде в Европе прокатная снаряга очень достойного качества. И тем более, что у вас отпадает необходимость тащить за собой дополнительный негабаритный багаж по аэропортам, поездам и автобусам на всём маршруте вашего передвижения, а это, согласитесь, самый весомый плюс варианта с прокатом.
И так… вот оно, долгожданное 31-ое декабря, первый день нашего катания, и первый день моего самостоятельного стояния на лыжах…
Ещё по дороге мы договорились, что первых несколько раз мы прокатимся на тренировочной трассе, дабы те, кто стоял на лыжах год тому, смогли размять свои косточки, ну а я смогла настроиться и свыкнуться с мыслью, что я теперь лыжница… Первая трасса удивила малым количеством народа, и я, легко фланируя, смогла спокойно одолеть половину трассы, но вот вторая половина…!! !
Трасса как-то резко меняла наклон и очень ощутимо. И вот меня заклинило на этом гребне и я никак не могла преодолеть себя и перевалить через него… Но моя верная подруга Танюша, не дала мне пропасть, она встала рядом со мной и подсказывая мне мои действия, медленно спустила меня к концу трассы.
Ура! Первый спуск я одолела. Но у меня в голове крутилась одна мысль: « А ведь это только учебная трасса!! ! »
Но всё же дальше пошло легче, я определила для себя свой стиль катания и потихоньку начала набирать обороты, за третьим или четвёртым разом я прошла трассу практически наравне со всеми, и мы решили переместиться на нормальную синюю трассу. Трасса была очень красивой, хоть и шла по северному склону горы, но катиться по ней было одно удовольствие! ! ! Практически не было лыжников, мы ехали, переговариваясь друг с дружкой, под вековыми итальянскими елями, по, хоть и узкой, но хорошо расчищенной ратраками, снежной глади, по почти « вельвету» .
Поскольку нам ещё предстоял новогодний вечер, мы решили не укатываться в этот день, а сходить в местный супермаркет, дабы закупиться продуктами на 1-е января. Нужно отметить, что ещё будучи дома, мы прочитали отзывы туристов, отмечающих в Италии Новый год, о том, что 1-го января нигде ничего не работает, поэтому лучше заранее затариться продуктами, дабы не остаться голодными.
Тем временем, пока мы закупались в местном супермаркете « Лидл» , солнце село за горы и на город медленно опустилась ночь… Нет, не ночь, а НОВОГОДНЯЯ НОЧЬ!!! !
Город засиял новогодней иллюминацией, местная церковь созывала своих прихожан колокольным звоном на праздничную службу.
Из-за гор показался полумесяц, взошла первая звезда, улицы города медленно пустели. Наша гостиница наполнялась разными запахами, доносившимися из кухни, и звуками, в основном это были баритональные и дискантные переливы итальянской речи (ох, и шумные же они!! ! ), и трели детских голосов.
Когда наша компания спустилась в ресторан, оказалось, что все уже заняли свои места. Официантки в национальных нарядах уже принялись разносить всевозможные угощения итальянской кухни, приготовленные умелыми руками шефа Тито.
То ли нас так уважали в этой гостинице, то ли дали о себе знать чаевые, оставленные на столе после нашего первого обеда, но нас ждал столик в центре зала. Сначала мы себя чувствовали неуютно под внимательными взглядами местной публики, но, после первого бокала хорошего итальянского вина, мы все расслабились и стали получать удовольствие. Немного освоившись, мы сами стали изучать наше окружение. В ресторане, кроме нашей компании и пары бельгийцев, которые сидели за соседним с нами столиком, были одни итальянцы. Шум и гам стоял невероятный.
Никакой развлекательной программы предусмотрено не было, даже фоновой музыки. Оказалось, что у них всё развлечение заключается в наслаждении хорошим ужином. Нужно отдать должное, ужин действительно был великолепен. Блюда сменяли друг друга, и каждое следующее было вкуснее предыдущего. Ровно в 23:00 подали отменное шампанское. Нам было приятно думать, что его подали в аккурат к нашему Новому Году, так что у нас было всё как дома, и загадывание желания и распитие шампанского под воображаемый бой воображаемых курантов, и поздравление друг друга с Новым Годом и… Щэ не вмэрла Украины, ни слава ни… . Ой! Увлеклась! ! ! Ну конечно, же гимн Украины мы не пели, но я патриотка своей страны…
Но всё же небольшое представление в этот вечер было. В ресторан вошёл весь немногочисленный обслуживающий персонал гостиницы, во главе с шеф-поваром и управляющим по совместительству, сыном хозяев, Тито. Он поздравил всех с наступающим новым годом, пожелал всем феличе, белла ваканца, транкви… ой! , опять занесло… короче, счастья, хороших праздников, и вообще приятного отдыха. После чего, предложил всем отметить наступление нового года старинной неаполитанской песенкой « На качелях» . Но прежде устроил распевку.
Уморительно было смотреть как весь ресторан, и стар и млад, на разные лады завывает под чутким руководством Тито. Но распевка принесла свои плоды и вот все как один, подняв вверх руки со своими салфетками, и вместе, размахивая ими над головой, запели эту весёлую, забавную песенку. Мы подпевали тоже. Да и вы бы подпевали, заразившись всеобщим весельем.
Мы ещё некоторое время посидели в ресторане, скушали самый популярный итальянский десерт - « Тирамису» , что в переводе с итальянского означает « тяни меня верх» .
Когда, около часа ночи, публика стала постепенно перемещаться в бар, для осаждения обильного ужина популярными итальянскими напитками лимончелла, ликурица, граппа и иже с ними, мы, уставшие, но довольные, разбрелись по номерам. Конечно, кто-то скажет: как скучно!! ! , но мы не принадлежим к числу безмерно тусующихся людей, и получаем удовольствие от нормального, без излишеств, отдыха.
Утро наступило без похмельного синдрома. Выпив по чашке кофе и съев по бутерброду, мы отправились на пустые трассы, получать удовольствие от катания. Я уже более уверенно стала себя чувствовать на лыжах, по понапрасну не рисковала. День прошёл в спокойном катании, без эксцессов и приключений.
Утром, 2-го января, моя подруга проснулась с температурой, и мы приняли решение, дабы избежать обострения болезни, Таня остаётся в номере с запасом жаропонижающих, лимонами, мёдом (который мы благоразумно взяли с собой), и чаем.
Остальные члены нашей компании вместе со мной, отправились кататься.
И тут началось самое интересное, можно сказать, кульминация моего рассказа.
Но, расскажу всё по порядку.
В этот день на трассах всё чаще стали появляться русскоговорящие лыжники, и дабы как-то спастись от их вездесущей и неуёмной энергии, мы решили подняться на соседнюю гору. Там было меньше народу. Когда мы туда поднялись, нашему взору открылся ещё более захватывающий пейзаж.
Полюбовавшись красотой, наша группа начала спуск.
Все уже привыкли к тому, что я на трудных участках спускаюсь медленно, поэтому меня никто ждать не стал, резонно заметив, что догонят меня на втором круге… Я же начала потихоньку спускаться по трассе. И тут я обратила внимание, что вдоль трассы стоят красные значки, не синие, как я рассчитывала, а красные! ! ! Я поняла, что я одна скольжу по сложной для меня трассе, которая одновременно имеет 2 наклона, вперёд и вправо, и что рядом нет моей подруги, которая меня б подбодрила одним своим присутствием, и что я вот-вот слечу с трассы! ! ! Меня охватил такой ужас! ! ! Я до сих пор думаю, что приняла на тот момент единственно правильное решение. Я сняла лыжи и медленно пошла пешком на гору. Я рассчитывала спуститься вниз на подъёмнике, но не тут то было. Оказывается, не на всех подъёмниках возможен спуск.
И вот, я стою перед итальянским дядечкой, вся белая от испуга, как всё вокруг, и пытаюсь ему объяснить, что я боюсь! ! ! Но, как назло дядечка не понимает английский, а я не знала как на итальянском будет слово « боюсь» . Слава Богу, что язык жестов - интернациональный, и что коленки от страха трясутся и у нас и у них, и дядечка попался сообразительный. В общем, он задал мне вопрос, который я поняла без переводчика: Сеньора пауро? ? ? О да, я пауро, и ещё как пауро! ! ! Самое главное, дядечка не смеялся над моим страхом, он тут же вызвал по рации спасателя.
Мужчины, можете пропустить эту часть моего рассказа ; )
Девочки! ! ! Это нужно было видеть: ко мне, на новеньком вездеходе, подъезжает красавец итальянец 2-х метров ростом, с обворожительной улыбкой, и сообщает мне, что я могу не бояться, что я под его защитой, и что он меня доставит на безопасный участок трассы. Он посадил меня позади себя на свой вездеход и попросил меня крепко его обнять за талию… мог бы и не просить, я б и так обняла… И вот мы мчимся кратчайшим путём – по чёрной трассе – в низ. В ушах свистит, мои выбившиеся из под шапки кудри развеваются по ветру. В общем, картинка была покруче, чем в « Спасателях Малибу» , жаль только, никто не снимал на камеру.
Таким образом, я избежала риска вернуться домой с поломанной рукой или ногой.
Но, впервые по красной трассе я всё же съехала именно в эту поездку, и повторила сей подвиг несколько раз… но это уже совсем другая история.
Как эпилог, хочу добавить, что отдых удался на славу!! !
За время отдыха мы попробовали много вкусных блюд. Обедали всегда на трассах в различных ресторанчиках (их там большое множество).
Хочу отметить, что даже в фастфудах еда очень приличная. Там мы впервые попробовали коктейль под названием « Бомбардино» ,
любителям сладенького советую, очень вкусный коктейльчик, подаётся горячим, так что согревает неплохо. Ну и конечно попробуйте местный глинтвейн.
Из подарков лучше всего брать местные сыры, вяленые помидоры, оливки… лучше сувенира из Италии не придумать. Я в супермаркете ещё нашла смесь специй для глинтвейна с прикреплённым магнитиком, очень классный сувенир. Смесь специй оказалась отличной, глинтвейн получался очень классным.
На этой ноте буду заканчивать своё пространное повествование об итальянских каникулах. Тем, кто решит повторить наш маршрут, желаю приятного отдыха и ярких впечатлений.
До новых встреч.
Moje wł oskie wakacje.
Wię c…
Niedawno został em narciarzem, nawet bardzo niedawno… zaraz po decyzji o doł ą czeniu do grupy przyjació ł , któ rzy polecieli do Wł och, aby ś wię tować Nowy Rok w oś rodku narciarskim Val di Fasa.
Są bilety, sprzę t narciarski kupiony podczas wyprzedaż y i zniż ki za pó ł ceny. . .
Hurra! ! ! Jestem narciarzem!! !
Ale im bliż ej zbliż ał a się data wyjazdu, tym straszniejsze był o w mojej duszy, najważ niejsza rzecz, któ rej nie wiem jak: nigdy nie stał em na nartach!! !
"Szkoł a Jelenia" w Protasov Yar.
Dzię ki trenerowi Aleksiejowi! Dzię ki jego wysił kom i cierpliwoś ci na kilku lekcjach wsiadł em na narty i staną ł em na nich cał kiem pewnie, na kilku kolejnych udał o mi się zrobić (jak powiedział by Woł odia Zeł enski) „makaron-pizzę ” i… wszystko , czas się skoń czył ! ! ! A teraz jestem przy kontroli paszportowej na lotnisku.
Do obliczenia naszej trasy podeszliś my z cał ą powagą sprawy. Przed nami był o trudne zadanie - ś wię tować Nowy Rok i dobrze wypoczą ć w obcym kraju. Dlatego najpierw sporzą dzono plan naszego ruchu we Wł oszech, a nastę pnie szczegó ł owo omó wiono harmonogramy transferó w, opł aty i bagaż , wszelkiego rodzaju mapy okolicy i kró tki opis zabytkó w.
Pierwszym etapem naszej trasy był lot Kijó w - Treviso. Należ y zauważ yć , ż e kupiliś my bilety dokł adnie pó ł roku przed wylotem na taniego Wizzair i kosztują nas mniej brudu, 800 hrywien za osobę w obie strony. A teraz hurra! ! ! Wenecja nas wita! Dokł adniej, nie Wenecja, ale Treviso, ale w koń cu, jaka jest ró ż nica, najważ niejsze są Wł ochy.
Przyjechaliś my wieczorem. Oczywiś cie nie był o co myś leć o przeniesieniu do Vigo Di Faç a, gdzie postanowiliś my się osiedlić . Dlatego drugim punktem naszej trasy był hotel w centrum Treviso, "Continental", do któ rego dotarliś my bez incydentó w, bardzo szybko, zwykł ym autobusem miejskim.
Hotel jest bardzo przyzwoity i generalnie nie drogi, a co najważ niejsze leż y blisko dworca PKP i niedaleko dworca autobusowego, z któ rego wczesnym rankiem musieliś my ruszyć w drogę do wł oskich Alp. . .
Po dobrym odpoczynku po mę czą cym locie i wieczornych nocnych spacerach po Treviso, rankiem 30 grudnia pojechaliś my autobusem do gł ó wnego punktu naszych wakacji.
Muszę powiedzieć , ż e moje serce niepokoił a jedna myś l przez cał y czas po lą dowaniu. . . nawet dwie, ale jedna bardziej niż cokolwiek. . . Gdzie jest ś nieg??? ? ? Ani w samym Treviso, ani w jego okolicach w ogó le nie był o ś niegu...czyli ani uncji...no, ani pł atka ś niegu !! ! ! I dopiero gdy ruszyliś my w gł ą b lą du, mó j niepokó j o to stopniowo opadł , a kiedy wspię liś my się na kolejną przeł ę cz i oś nież one szczyty Dolomitó w otworzył y się przed naszymi oczami, moje myś li cał kowicie pochł oną ł drugi niepokó j, jak bym miał czuć się na nartach. . .
Ale w mię dzyczasie, gdy był em trawiony jednym niepokojem za drugim, dotarliś my do celu, a nasze oczy pojawił y się w cał ej okazał oś ci Vigo Di Fasa, Gó ra Ciampedi i nasz hotel Latemar.
Wybraliś my hotel przez dł ugi czas i zanim zdecydowaliś my się na Latemar, udał o nam się przejrzeć kilka ofert z wielu ró ż nych witryn, a nawet zarezerwować jeden, ale kiedy znaleź liś my ten, anulowali rezerwacji i wstrzymał wszystkie wyszukiwania. Latemar odpowiadał nam zaró wno pod wzglę dem lokalizacji, jak i ceny.
Powitał nas czysto alpejski, bardzo ł adny, ł adny, czysty hotel. Personel jest przyjazny i pomocny, a kiedy dowiedzieli się , ż e jeden z nas bardzo dobrze mó wi po wł osku, a przynajmniej rozumiem, o czym mó wią , a nawet mogę trochę wesprzeć rozmowę , mieszają c sł owa wł oskie i angielskie, nie są zachwyceni, był limit (przez cał y czas naszego pobytu w hotelu czę sto wzywano nas o pomoc, gdy dochodził o do nieporozumień z goś ć mi rosyjskoję zycznymi).
Mieliś my pokó j typu mansardowego na 4 pię trze. Czysto, wygodnie, prosto - to trzy gł ó wne sł owa, któ re charakteryzują nasz pokó j. Ale ten czysty, przytulny, bezpretensjonalny pokó j miał jedną ogromną zaletę , to był balkon z najbardziej szykownym!! ! ! widok na gó ry i miasto.
Samo miasto był o mał e, moż e dlatego niektó rzy turyś ci, któ rzy liczyli na wypoż yczenie sprzę tu, mieli problemy… ja nie miał em takich problemó w. Nie mam wł asnych nart, wię c na każ dym wyjeź dzie liczę na wypoż yczalnie i jak się okazał o nie na pró ż no. Należ y zauważ yć , ż e Visara opró cz taniego lotu posiada drogi transport sprzę tu narciarskiego. Jedna sztuka bagaż u kosztuje 750 UAH. Moje wypoż yczenie kosztował o mnie mniej wię cej tyle samo, za 10 dni jazdy na nartach zapł acił em 75 euro. Ale! To był y prawie nowe narty i buty, a ponieważ za wszystko zapł acił em z Kijowa, czekał y na mnie wypolerowane, z ostrymi krawę dziami. Wię c teraz radzę wszystkim, jeś li nie jesteś zaawansowanym „skiboarderem” i nie masz super fajnego sprzę tu, nie martw się , wypoż ycz go. Ponadto w cał ej Europie wypoż yczany sprzę t jest bardzo przyzwoitej jakoś ci. Co wię cej, nie musisz już nosić dodatkowego bagaż u ponadgabarytowego na lotniskach, pocią gach i autobusach na cał ej trasie swojego ruchu, a to, jak widzisz, jest najważ niejszym plusem opcji wynajmu.
Ale dalej szł o mi ł atwiej, okreś lił em swó j styl jazdy i powoli zaczą ł em nabierać rozpę du, po trzecim czy czwartym minię ciu toru prawie na ró wni z innymi i zdecydowaliś my się przenieś ć na normalny niebieski tor. Trasa był a bardzo pię kna, co prawda szł a pó ł nocnym zboczem gó ry, ale fajnie był o się po niej toczyć ! ! ! Praktycznie nie był o narciarzy, jechaliś my, rozmawiają c ze sobą , pod wiekowymi wł oskimi jodł ami, po powierzchni ś niegu, choć wą skiej, ale dobrze odś nież onej przez ratraki, wzdł uż prawie „aksamitu”.
Ponieważ sylwester był jeszcze przed nami, postanowiliś my nie wyjeż dż ać tego dnia, tylko udać się do lokalnego supermarketu po zakupy na 1 stycznia. Należ y zauważ yć , ż e bę dą c jeszcze w domu czytamy opinie turystó w ś wię tują cych Nowy Rok we Wł oszech, ż e 1 stycznia nic nigdzie nie dział a, wię c lepiej zaopatrzyć się w artykuł y spoż ywcze wcześ niej, aby nie być gł odnym.
Tymczasem, gdy robiliś my zakupy w lokalnym supermarkecie Lidl, sł oń ce zaszł o za gó rami, a nad miastem powoli zapadał a noc. . . Nie, nie noc, ale sylwester!!! !
Miasto lś nił o noworocznym iluminacją , lokalny koś ció ł wezwał swoich parafian na uroczyste naboż eń stwo biciem dzwonó w.
Zza gó r wył onił się sierp księ ż yca, pierwsza gwiazda wschodził a, ulice miasta powoli pustoszał y. Nasz hotel wypeł niony był ró ż nymi zapachami dochodzą cymi z kuchni i dź wię kami, gł ó wnie barytonem i wysokimi tonami przelewó w wł oskiej mowy (och, a one są hał aś liwe!! ! ) i tryle dziecię cych gł osó w.
Kiedy nasza firma zeszł a do restauracji, okazał o się , ż e wszyscy zaję li już swoje miejsca. Kelnerki w strojach ludowych już zaczę ł y dostarczać wszelkiego rodzaju wł oskie smakoł yki przygotowane przez zrę czne rę ce szefa kuchni Tito.
Albo byliś my tak szanowani w tym hotelu, albo napiwki pozostawione na stole po naszej pierwszej kolacji dał y o sobie znać , ale stó ł czekał na nas na ś rodku holu. Na począ tku czuliś my się nieswojo pod uważ nym spojrzeniem miejscowej publicznoś ci, ale po pierwszym kieliszku dobrego wł oskiego wina wszyscy odpoczę liś my i zaczę liś my się dobrze bawić . Przyzwyczaiwszy się trochę , zaczę liś my badać nasze otoczenie. W restauracji poza naszym towarzystwem i parą Belgó w siedzą cych przy stoliku obok nas byli tylko Wł osi. Hał as i zgieł k był y niesamowite.
Nie był o programu rozrywkowego, nawet muzyki w tle. Okazał o się , ż e cał a ich rozrywka polega na dobrej kolacji. Ż eby być uczciwym, kolacja był a naprawdę ś wietna. Potrawy nastę pował y po sobie, a każ da nastę pna był a smaczniejsza od poprzedniej. Dokł adnie o 23:00 podano wyś mienity szampan. Cieszyliś my się , ż e podano go dokł adnie w porę na nasz Nowy Rok, wię c mieliś my wszystko w domu, skł adają c ż yczenia i piją c szampana pod wyimaginowanym zegarem biją cym, gratulują c sobie Nowego Roku i… ani jednego chwał a ani.... Auć ! Daj się ponieś ć ! ! ! Có ż , oczywiś cie nie zaś piewaliś my hymnu Ukrainy, ale jestem patriotą swojego kraju…
Ale tego wieczoru był mał y wystę p. Do restauracji wszedł cał y niewielki personel hotelu, kierowany przez szefa kuchni i kierownika na pó ł etatu, syna wł aś cicieli, Tito. Wszystkim pogratulował nadchodzą cego Nowego Roku, ż yczył wszystkim Felicity, Bella Vakanza, Tranqui… och! , znowu wpadł w poś lizg… kró tko mó wią c, szczę ś cia, dobrych wakacji i ogó lnie mił ego pobytu. Nastę pnie zaprosił wszystkich do ś wię towania począ tku nowego roku starą neapolitań ską piosenką „On the Swing”. Ale najpierw zaaranż ował pieś ń .
Prześ mieszne był o obserwowanie, jak cał a restauracja, zaró wno starsza, jak i mł oda, wył a na ró ż ne sposoby pod ś cisł ym kierownictwem Tito. Ale ś piewanie przyniosł o owoce i teraz wszyscy razem, podnoszą c rę ce z serwetkami i machają c nimi nad gł owami, ś piewali tę wesoł ą , zabawną piosenkę . My też ś piewaliś my. Tak, i ś piewał byś razem, zaraziwszy się ogó lną zabawą .
Siedzieliś my chwilę w restauracji, zjedliś my najpopularniejszy wł oski deser – „Tiramisu”, co po wł osku oznacza „podcią gnij mnie”.
Kiedy mniej wię cej o pierwszej w nocy publicznoś ć zaczę ł a stopniowo przenosić się do baru, aby przyspieszyć obfity obiad z popularnymi wł oskimi napojami limoncella, lukrecją , grappą i innymi podobnymi, my, zmę czeni, ale zadowoleni, rozeszliś my się do naszego pokoje. Oczywiś cie ktoś powie: jakie to nudne!! ! , ale nie należ ymy do grona niezmiernie spę dzają cych czasu ludzi i cieszymy się normalnymi, bezsensownymi wakacjami.
Rano nadszedł bez kaca. Po wypiciu filiż anki kawy i zjedzeniu kanapki udaliś my się na puste tory, aby cieszyć się jazdą . Już zaczą ł em czuć się pewniej na nartach, na pró ż no nie ryzykował em. Dzień miną ł na spokojnej jeź dzie, bez ekscesó w i przygó d.
Rano 2 stycznia moja koleż anka obudził a się z gorą czką i zdecydowaliś my, ż e aby unikną ć zaostrzenia choroby, Tanya zostaje w pokoju z zapasem lekó w przeciwgorą czkowych, cytryn, miodu (co mą drze zabrał ze sobą ) i herbatę .
Reszta naszej firmy pojechał a ze mną na przejaż dż kę .
I wtedy zaczę ł o się najciekawsze, moż na powiedzieć , punkt kulminacyjny mojej historii.
Ale powiem ci wszystko w porzą dku.
Tego dnia coraz czę ś ciej na stokach zaczę li pojawiać się rosyjskoję zyczni narciarze i aby jakoś uciec od ich wszechobecnej i niepohamowanej energii, postanowiliś my wspią ć się na są siednią gó rę . Był o tam mniej ludzi. Kiedy tam poszliś my, przed naszymi oczami otworzył się jeszcze bardziej zapierają cy dech w piersiach krajobraz.
Po podziwianiu pię kna nasza grupa zaczę ł a schodzić .
Wszyscy są już przyzwyczajeni do tego, ż e na trudnych odcinkach zjeż dż am powoli, wię c nikt na mnie nie czekał , rozsą dnie zauważ ają c, ż e dogonią mnie na drugim okrą ż eniu… Zaczą ł em powoli schodzić po torze. I wtedy zauważ ył em, ż e na trasie są czerwone znaczki, nie niebieskie, jak się spodziewał em, ale czerwone! ! ! Zdał em sobie sprawę , ż e jestem sam, szybują c po trudnym dla mnie torze, któ ry ma jednocześ nie dwa zbocza, do przodu i na prawo, i ż e w pobliż u nie ma mojej dziewczyny, któ ra by mnie rozweselił a samą swoją obecnoś cią , i ż e miał em zamiar odlecieć z toru ! ! ! Był em tak przeraż ony! ! ! Nadal uważ am, ż e w tamtym czasie podję ł am jedyną sł uszną decyzję . Zdją ł em narty i powoli wszedł em na gó rę . Spodziewał em się zjechać windą , ale jej tam nie był o. Okazuje się , ż e nie wszystkie windy mogą zjeż dż ać .
A teraz stoję przed wł oskim wujkiem, cał y biał y ze strachu, jak wszystko dookoł a, i pró buję mu wytł umaczyć , ż e się boję! ! ! Ale na szczę ś cie wujek nie rozumie angielskiego, a ja nie wiedział am, jak bę dzie po wł osku sł owo „boję się ”. Dzię ki Bogu, ż e ję zyk migowy jest mię dzynarodowy i ż e zaró wno nam, jak i ich kolana trzę są się ze strachu, a wujek był bystry. Ogó lnie zadał mi pytanie, któ re zrozumiał em bez tł umacza: Señ ora Pauro? ? ? O tak, jestem pauro, a bardziej jak pauro! ! ! Co najważ niejsze, wujek nie ś miał się z mojego strachu, od razu zadzwonił przez radio do ratownika.
Panowie, moż ecie pominą ć tę czę ś ć mojej historii ; )
Dziewczyny! ! ! Trzeba był o to zobaczyć : podjeż dż a do mnie nowiutkim autem terenowym przystojny Wł och, wysoki na 2 metry, z uroczym uś miechem i mó wi, ż e nie mogę się bać , ż e jestem pod jego opieką i ż e zabierze mnie na bezpieczny odcinek toru . Postawił mnie za sobą na swoim pojeź dzie terenowym i poprosił , abym przytulił go mocno w pasie...moż e nie prosił , i tak bym go przytulił...I tak pę dzimy najkró tszą ś cież ką - wzdł uż czarny tor - do doł u. W uszach mam gwizdek, loki rozwiewane spod kapelusza trzepoczą na wietrze. Generalnie obraz był fajniejszy niż w „Ratownikach Malibu”, szkoda, ż e nikt go nie sfilmował .
W ten sposó b unikną ł em ryzyka powrotu do domu ze zł amaną rę ką lub nogą .
Ale po raz pierwszy na czerwonym torze mimo wszystko ruszył em w tę konkretną podró ż i powtó rzył em ten wyczyn kilka razy… ale to zupeł nie inna historia.
Jako epilog dodam, ż e reszta zakoń czył a się sukcesem!! !
Podczas reszty pró bowaliś my wielu pysznych dań . Zawsze jedliś my lunch na stoku w ró ż nych restauracjach (jest ich duż o).
Chcę zauważ yć , ż e nawet w restauracjach typu fast food jedzenie jest bardzo przyzwoite. Tam po raz pierwszy spró bowaliś my koktajlu o nazwie Bombardino,
Mił oś nikom sł odyczy radzę bardzo smaczny koktajl, podawany na gorą co, ż eby dobrze się rozgrzewał . I oczywiś cie spró buj lokalnego grzanego wina.
Najlepiej zabrać lokalne sery, suszone pomidory, oliwki z prezentó w. . . nie ma lepszej pamią tki z Wł och. W supermarkecie znalazł am też mieszankę przypraw do grzanego wina z doczepionym magnesem, bardzo fajną pamią tkę . Mieszanka przypraw był a doskonał a, grzane wino był o bardzo fajne.
Tą notatką zakoń czę moją dł ugą historię o wł oskich ś wię tach. Tym, któ rzy zdecydują się powtó rzyć naszą trasę , ż yczę mił ego pobytu i ż ywych wraż eń .
Do zobaczenia wkró tce.
