Конечно, этот пассаж нельзя определить, как полноценный очерк «Судак, радостная жизнь его обитателей и мое месте в нем» со всеми ключами, паролями, картой местности и житейскими наводками на места туристических скоплений. Это не роман с линиями главных героев, их интригами, завязкой, развязкой, эпилогом и списком благодарностей. Это скорее брошюра с легкими пассажами в сторону от темы и горсткой фактов на тему «как не заблудиться в Судаке».
Поездка выполнялась в самую грустную крымскую пору, когда февральско-мартовская меланхолия купает тебя в море тоски и обыденности, накрывая с головой блеклыми пейзажными картинками и атмосферой серости. В такое время студеный ветер плавно изучает шкалу Бофорта вверх и вниз иногда зависая в верхних высотах проверяя настроение одиноких прохожих и прочность их терпения. Лучезарно-синие море скидывает маску приветливости и окрашивается в подлинно черные тона, слегка дразнясь белогривыми барашками. А высокопарное солнце брезгливо держится в стороне от бесцветных будней земных обитателей, как манерный аристократ от бомжующих особей или работники элитной клиники от ночлежек с клопами и их обитателей.
Вот в такую пору (тем кто не привык топить грусть в алкогольных изделиях) приходится жить воспоминаниями, либо искать выходы из удручающей обстановки. Движение на восток было признано целесообразным в качестве побега от циклона, который грозился на днях накрыть севастопольскую бухту. Понятно, что 300 км подобные циклоны преодолевают шутя, но задержка в пару дней могла быть нам на руку. Судак был выбран за местоположение и наличие загадочного местечка «Новый Свет» и грандиозной Генуэзской крепости. Только человек с щепоткой IQ ждет от крапивы клубники, вот и мы не тешили себя иллюзиями о презентабельности Судака в данную пору низкого давления и высокой концентрации слякоти на дорогах. Это была разведка боем для последующей расквартировки на местности в теплые деньки.
Поездка сформировалась как трехдневная вылазка. На большее не хватало ни денег, ни задора. Массовая утечка упомянутых факторов была связана с недавней поездкой на лыжню в Закопане и проезд через транспортный узел города Киева. Киев уже в то время гудел, как потревоженный шмелиный улей, раздавались маты и выстрелы. Последний день в Польше прошел под унисон родительских звонков в духе «держитесь подальше от столицы». Переправа через блокадный Киев с детьми и зимним снаряжением прошла на повышенном уровне адреналина, но закончилась благополучно. Зализывать раны и ремонтировать озоновые дыры в во внешней ауре мы решили в Судаке.
Собрав на скорую руку пакеты с кофеем и макаронами мы выдвинулись в путь.
Дорожное полотно было сухим и малолюдным. Только Симферополь, извечная Мекка автолюбителей с разным уровнем подготовленности и наглости (международный термин – агрессивное вождение), оживил мое присутствие за рулем. В остальном дорога давалась легко и непринужденно. В Судак ехали по кратчайшему перешейку через Симферополь и Белогорск. Привыкшие к обязательному фону в виде гор и подложки из насыщенного цвета Черного моря, мы лицезрели лишь бедные степные пейзажи центрального Крыма, которые баловали глаз опустошенностью. Цветущие поля и колосящиеся луга весной и осенью, сейчас выглядели позабытыми всеми.
Солнце иногда рядило облака в сияющие контуры, и давало земным пейзажам маломальскую цветовую палитру. Машину мы практически не покидали и все наши остановки были чисто техническими. Если весной-летом было бы приятно наполнить желудок в цветущем поле или заскочить на какую-нибудь стоянку, то зимой подобные идеи пролетают на вылет, а скорость автомобиля остается крейсерской на протяжении всей дороги. Через 3 часа мы подъезжали к Судаку.
В сезон квартирный бизнес Судака, как и других районов Крыма, идет в гору. В аренду сдается недвижимость, имеющая крышу, вне зависимости от ее внешнего вида и состояния. Снять можно все от элитной квартиры до собачей конуры откуда на летний период безжалостно выгоняют собак и полупьяных местных обывателей. А вот зимой рынок спит покрепче медвежьего клана. Нужные предложения малочисленны, но всегда доступны по умеренным ценам. Чистенькая и напудренная двухкомнатная квартирка в пешей досягаемости от Кипарисной аллеи в феврале нам обошлась в 150 гривен (500 рублей). В квартире было все кроме нормальных столовых приборов. Набор алюминиевых монстров различного происхождения вызывал тоску и брезгливость. Но это был единственный минус, о котором мы сразу позабыли.
Судак был весьма дружелюбным. Прежде всего при въезде порадовали леса, которые, в отличие от наших западных, более соответствуют этому определению и могут претендовать на наличие в них медведей или хотя бы партизан (Так как попытка партизанить в лесах севастопольского района вызвала бы недоумение у более-менее образованных командиров). Очень ловко сориентировавшись в жиденьком потоке улиц мы выехали в радиус видимости наших апартаментов, но никак не могли их найти. Наш связной постоянно путался в показаниях и совершил грубейшую ошибку перепутав этажность здания. Палитра недвижимости судака похожа на произведения художников, смешивающих краски для получения нужных оттенков. 2-х этажки перемежаются 5-ти этажками, окаймляются одноэтажными строениями со скотным двором и редкими вкраплениями многоэтажных панельных домов. Но после угроз и шантажа в адрес посредника дом к нашей радости сразу нашелся. Здесь же была и парковка для машины.
Одного дня нам хватило, чтобы изучить местность и понять, что зимой здесь особо делать нечего. К тому же соседи, узнав о нашей севастопольской прописке, между собой во время перешептываний периодически крутили пальцами у висков и обреченно качали головами.
Весь туристический арсенал города находится на Кипарисовой аллее. Это пешеходная улица, которая спускается к набережной и городскому пляжу между одним из крупнейших в Крыму оздоровительным комплексом «Судак» и санаторием ВВС. Вся аллея представляет из себя развлекательный комплекс с массой ресторанов, ночных клубов, мелкими магазинчиками и аттракционами. Здесь теплится жизнь и ведется обмен денег на зрелища. В феврале функционировал только боулинг, ларек с сувенирами и магазинчик с чипсами и сухариками. Пройдя пустынной аллеей мы попали на набережную. Перед нами был очень даже не плохой пляж.
Содержимое прибрежной зоны оценивается как крупный песок или мелкая галька. Полоса для лежаков довольно широкая, а вход довольно пологий и удобный в отличие от резких недетских обрывов в 5-ти метрах от кромки воды в зоне ЮБК. Сориентируемся на местности. Устремив взгляд в бесконечность (так как на февральский вариант Кипарисовой аллеи смотреть особо не тянет) с запада от вас бухта будет прикрыта Генуэзской крепостью, а слева мысом Алчак.
Визуализируя весеннюю или летнюю картинку местных красот, я пришел к довольно привлекательному варианту. Если отправиться в сторону мыса Алчак, то вы попадете в аквапарк, в противоположной стороне вас будет ждать причал, исторический музей и магазины с винами. А если быть понастойчивее, то пешком можно добраться до пляжа Мохито, что находится под самой Генуэзской крепостью.
В это время года, по-моему, набережная – это единственное место в городе, где можно фривольно прогуляться после ощущения легкой тяжести в желудке. В остальном, навевающая грусть, застройка Судака и советско-урбанистический и сельский, разнузданный коктейль уличных пейзажей навевает мысли о Новом Свете и Генуэзской крепости. Можно еще проехаться в сторону Коктебеля на таинственный мыс Меганом с его превосходными бухтами, историческим маяком и ветровыми мельницами.
Для лучшего погружения в реалии Судака, я бы рекомендовал автора Алексея Иванова. Лично у меня сложилось впечатление о неподдельном интересе автора к месту и его исследовательском мастерстве.
Ну и на последок немного о насущной проблеме всего человечества, лежащей в основе физического и психического здоровья – питания. Согласитесь, намного приятнее изучать местные достопримечательности, ахать от восторга, любуясь голубыми бухтами Нового света или бесстрашно взбираться на остроконечные вершины на территории Генуэзской крепости, когда комочки хлеба или более здоровой пищи приятно щекочут желудок.
Вне сезона Судак не стремиться покорять сердца гурманов. Есть пару пиццерий, несколько кафе с шашлыками со скользким графиком работы, зависящим от настроения бармена и пару столовых с легкими усовершенствованиями в виде симпатичных салфетниц и телевизоров с плоским экраном. Конечно, есть еще и рестораны при гостиницах, но это, наверное, интересно только проживающим там. Самым популярным считается отель «Форум» и сопутствующий ему ресторан. Остальные рестораны на набережной и на Кипарисовой аллее, посвящают время затишья косметическому ремонту.
За наши несколько дней мы усели посетить лишь ресторан «Венеция» - пиццерия под Италию в своеобразном исполнении и столовую с каким-то номером вместо названия возле магазина «Фора». И если «Венеция» лишь сыграла роль стандартно, то столовая неожиданно порадовала. При столь низкой цене очень вкусная и домашняя еда заслужила похвалы шеф-повара. В остальном наш рацион состоял из домашней пищи в домашней обстановке.
Утром возвращаясь домой мы увидели в лесу невероятно огромный ковер молодых подснежников. Такого не видели еще ни я, ни супруга. Пока мы фотографировались и упивались красотой леса, дочка груба нарушала законодательство. Тогда я еще не владел информацией о последствиях небрежного обращения к подснежникам, но когда подъезжая к Белогорску мы увидели огромный плакат «штраф за один подснежник 512 гривен», то я настойчиво предложил дочке переложить полюбившейся ей букетик подснежников в багажник. Представляю реакцию отряда ГАИ и мои попытки к бегству, если бы служители закона решились бы проверить моё авто на наличие контрабанды.
Но финальная поездка обошлась без отягощающих вину и личную жизнь последствий и мы благополучно вернулись в родной Севастополь.
по материалам моего сайта owntrip. net. ua
П. с. В день возвращения нам несказанно повезло. Буквально через 10 минут после того, как мы проехали центр Симферополя там начались столкновения, что привело к полной блокаде центральных проездов. Тогда еще наша полная аполитичность чуть не послужила нам уроком. О накале страстей мы услышали по радио в духе Braking News. Радиоэфир с места событий невольно заставил нас обернуться и подумать как это нас так угораздило проскочить район напряженности за 10 минут до начала развития событий. Переглянувшись и поблагодарив про себя «небесного руководителя» мы, продолжая подавлять разыгрывающуюся в голове фантазии на тему: «А если бы…», летели по шоссе в западном направлении.
Oczywiś cie tego fragmentu nie moż na okreś lić jako peł noprawny esej „Sudak, radosne ż ycie jego mieszkań có w i moje w nim miejsce” ze wszystkimi kluczami, hasł ami, mapą okolicy i codziennymi wskazó wkami na temat klastró w turystycznych. To nie jest powieś ć z liniami gł ó wnych bohateró w, ich intrygami, fabuł ą , rozwią zaniem, epilogiem i listą podzię kowań . To raczej broszura z lekkimi odstę pami od tematu i garś cią faktó w na temat „jak się nie zgubić w Sudaku”.
Podró ż odbył a się w najsmutniejszym czasie Krymu, kiedy lutowo-marcowa melancholia ką pie się w morzu melancholii i codziennoś ci, okrywają c wyblakł ymi pejzaż ami i atmosferą nudy. W tym czasie lodowaty wiatr gł adko studiuje skalę Beauforta w gó rę iw dó ł , czasami unoszą c się na wyż szych wysokoś ciach, sprawdzają c nastró j samotnych przechodnió w i sił ę ich cierpliwoś ci.
Promieniste bł ę kitne morze zrzuca maskę ż yczliwoś ci i zamienia się w prawdziwie czarne tony, lekko draż nią ce z biał ogrzywymi jagnię ciną . A gó rnolotne sł oń ce piskliwie trzyma się z daleka od bezbarwnej codziennoś ci ziemskich mieszkań có w, jak arystokrata z manierą od bezdomnych czy pracownicy elitarnej kliniki od pokojó w goś cinnych z pluskwami i ich mieszkań cami.
W takim czasie (ci, któ rzy nie są przyzwyczajeni do zatapiania smutku w produktach alkoholowych) muszą ż yć wspomnieniami lub szukać sposobó w wyjś cia z przygnę biają cej sytuacji. Ruch na wschó d uznano za celowy jako ucieczkę przed cyklonem, któ ry pewnego dnia groził zakryciem zatoki Sewastopol. Widać , ż e takie cyklony pokonują ż artobliwie 300 km, ale kilkudniowe opó ź nienie moż e być dla nas korzystne. Sudak został wybrany ze wzglę du na swoje poł oż enie i obecnoś ć tajemniczego miejsca „Nowego Ś wiata” i okazał ej twierdzy genueń skiej.
Tylko osoba ze szczyptą IQ oczekuje truskawek od pokrzywy, wię c nie mieliś my zł udzeń co do prezencji Sudaka w czasach niskiego ciś nienia i duż ej koncentracji bł ota poś niegowego na drogach. Był to rekonesans obowią zują cy na kolejne kwaterowanie na ziemi w ciepł e dni.
Podró ż został a utworzona jako trzydniowa wyprawa. Na wię cej zabrakł o pienię dzy ani entuzjazmu. Masowy wyciek wspomnianych czynnikó w zwią zany był z niedawną wyprawą na trasę narciarską w Zakopanem i przejazdem przez wę zeł komunikacyjny miasta Kijó w. Kijó w już wtedy brzę czał jak naruszony ul trzmiela, sł ychać był o przekleń stwa i strzał y. Ostatni dzień w Polsce upł yną ł pod szyldem rodzicielskich wezwań w duchu „trzymaj się z dala od stolicy”. Przeprawa przez oblę ż ony Kijó w z dzieć mi i sprzę tem zimowym odbył a się na podwyż szonym poziomie adrenaliny, ale zakoń czył a się sukcesem. Postanowiliś my wylizać nasze rany i naprawić dziury ozonowe w zewnę trznej aurze Sudaka.
Po zebraniu pospiesznie toreb z kawą i makaronem wyruszyliś my.
Droga był a sucha i sł abo zaludniona. Dopiero Symferopol, odwieczna mekka kierowcó w o ró ż nym stopniu przygotowania i arogancji (termin mię dzynarodowy to agresywna jazda), oż ywił moją obecnoś ć za kierownicą . Reszta drogi został a podana ł atwo i naturalnie. Do Sudaka pojechaliś my najkró tszym przesmykiem przez Symferopol i Belogorsk. Przyzwyczajeni do obowią zkowego tł a w postaci gó r i podł oż a o bogatej barwie Morza Czarnego, widzieliś my tylko biedne stepowe pejzaż e ś rodkowego Krymu, któ re rozpieszczał y oko pustką . Kwitną ce pola i kł osowe ł ą ki wiosną i jesienią wydawał y się teraz przez wszystkich zapomniane.
Sł oń ce czasami ubierał o chmury w promienne kontury, a ziemskim krajobrazom nadawał o delikatną paletę barw. Praktycznie nie wysiadaliś my z samochodu, a wszystkie nasze postoje był y czysto techniczne.
Jeś li wiosną i latem fajnie był oby napeł nić ż oł ą dek w kwitną cym polu lub wpaś ć na jakiś parking, to zimą takie pomysł y odlatują , a prę dkoś ć samochodu utrzymuje się na cał ej drodze. Po 3 godzinach dojechaliś my do Sudaka.
W sezonie biznes mieszkaniowy Sudaka, podobnie jak inne regiony Krymu, idzie w gó rę . Wynajmowana nieruchomoś ć z dachem, niezależ nie od jej wyglą du i stanu. Moż esz wynają ć wszystko, od elitarnego mieszkania po psią budę , z któ rej na lato bezlitoś nie wyrzuca się psy i na wpó ł pijanych mieszkań có w. Ale zimą rynek ś pi mocniej niż klan niedź wiedzi. Poż ą danych ofert jest niewiele, ale zawsze są dostę pne w rozsą dnych cenach. Czyste i pudrowane dwupokojowe mieszkanie w niewielkiej odległ oś ci od Cypress Alley w lutym kosztował o nas 150 hrywien (500 rubli). W mieszkaniu był o wszystko opró cz zwykł ych sztuć có w.
Zestaw aluminiowych potworó w ró ż nego pochodzenia wywoł ał melancholię i niesmak. Ale to był jedyny negatyw, o któ rym od razu zapomnieliś my.
Sudak był bardzo przyjazny. Przede wszystkim przy wejś ciu cieszył y nas lasy, któ re w przeciwień stwie do naszych zachodnich są bardziej zgodne z tą definicją i mogą twierdzić , ż e są w nich niedź wiedzie lub przynajmniej partyzanci (od pró by partyzowania w lasach regionu Sewastopola wywoł ał oby dezorientację wś ró d mniej lub bardziej wykształ conych dowó dcó w). Bardzo zrę cznie orientują c się w pł ynnym potoku ulic, wjechaliś my w promień widocznoś ci naszych mieszkań , ale nie mogliś my ich w ż aden sposó b znaleź ć . Nasz ł ą cznik był cią gle zdezorientowany w zeznaniach i popeł nił raż ą cy bł ą d, mylą c liczbę kondygnacji budynku. Paleta sandacza na rynku nieruchomoś ci jest podobna do prac artystó w mieszają cych farby w celu uzyskania odpowiednich odcieni.
Budynki dwupię trowe przeplatają się z pię ciopię trowymi budynkami, otoczone parterowymi budynkami z podwó rzem i rzadko przeplatane pię trowymi domami pł ycinowymi. Ale po groź bach i szantaż ach pod adresem poś rednika, dom został natychmiast znaleziony ku naszej radoś ci. Był też parking dla samochodu.
Jeden dzień wystarczył nam na zwiedzanie okolicy i zrozumienie, ż e zimą nie ma tu nic do roboty. Ponadto są siedzi, dowiedziawszy się o naszym zezwoleniu na pobyt w Sewastopolu, od czasu do czasu skrę cali palcami skronie, szepczą c i kiwali gł owami.
Cał y arsenał turystyczny miasta znajduje się na Alei Cyprysowej. Jest to deptak, któ ry schodzi do nasypu i plaż y miejskiej mię dzy jednym z najwię kszych kompleksó w rekreacyjnych na Krymie „Sudak” a sanatorium VVS. Cał a aleja to kompleks rozrywkowy z mnó stwem restauracji, klubó w nocnych, mał ych sklepó w i atrakcji.
Tu migocze ż ycie, a pienią dze wymieniane są na spektakle. W lutym dział ał a tylko krę gielnia, sklep z pamią tkami oraz sklep z frytkami i krakersami. Przechodzą c przez opustoszał ą alejkę dotarliś my do nasypu. Przed nami nie był o nawet zł ej plaż y.
Zawartoś ć strefy przybrzeż nej ocenia się jako gruboziarnisty piasek lub drobne kamyki. Pas na leż aki jest doś ć szeroki, a wejś cie doś ć ł agodne i wygodne, w przeciwień stwie do ostrych klifó w dla dzieci 5 metró w od brzegu w strefie poł udniowego wybrzeż a. Skupmy się na tym obszarze. Patrzą c w nieskoń czonoś ć (ponieważ nie przycią ga cię szczegó lnie lutowa wersja Alei Cyprysowej), od zachodu zatokę osł ania forteca genueń ska, a na lewo przylą dek Alchak.
Wizualizują c wiosenne lub letnie zdję cie lokalnych pię knoś ci, wymyś lił em doś ć atrakcyjną opcję.
Jeś li pó jdziesz w kierunku Cape Alchak, znajdziesz się w parku wodnym, po przeciwnej stronie znajdziesz molo, muzeum historyczne i sklepy z winami. Aby być bardziej wytrwał ym, pieszo moż na dostać się na plaż ę Mojito, któ ra znajduje się pod samą genueń ską fortecą.
O tej porze roku, moim zdaniem, nasyp to jedyne miejsce w mieś cie, gdzie moż na pospacerować po lekkim ucisku w ż oł ą dku. Co do reszty, ponury rozwó j Sudaku i sowiecko-miejsko-wiejski, nieokieł znany koktajl ulicznych pejzaż y przywoł uje myś li o Nowym Ś wiecie i genueń skiej twierdzy. Moż na ró wnież wybrać się na przejaż dż kę w kierunku Koktebel do tajemniczego Przylą dka Meganom z jego wspaniał ymi zatokami, zabytkową latarnią morską i wiatrakami.
Dla lepszego zanurzenia się w realiach Sudaka polecam autora Aleksieja Iwanowa.
Osobiś cie odniosł em wraż enie autentycznego zainteresowania autora miejscem i jego umieję tnoś ciami badawczymi.
I na koniec trochę o palą cym problemie cał ej ludzkoś ci, któ ry leż y u podstaw zdrowia fizycznego i psychicznego - odż ywiania. Zgadzam się , o wiele przyjemniej jest studiować lokalne zabytki, wzdychać z zachwytu, podziwiać bł ę kitne zatoki Nowego Ś wiata lub nieustraszenie wspinać się na szczyty na terenie twierdzy genueń skiej, gdy kawał ki chleba lub zdrowsze jedzenie przyjemnie ł askotają ż oł ą dek.
Poza sezonem Sudak nie dą ż y do zdobycia serc smakoszy. Jest kilka pizzerii, kilka kebabó w z ś liskimi godzinami w zależ noś ci od nastroju barmana oraz kilka stoł ó wek z subtelnymi ulepszeniami w postaci uroczych serwetnikó w i pł askich telewizoró w. Oczywiś cie są też restauracje w hotelach, ale to chyba jest interesują ce tylko dla tych, któ rzy tam mieszkają.
Najwię kszym zainteresowaniem cieszy się Hotel Forum i towarzyszą ca mu restauracja. Reszta restauracji na skarpie i alei cyprysowej poś wię ca swó j spokó j na kosmetyczne naprawy.
Na kilka dni zasiedliś my do odwiedzenia tylko restauracji "Wenecja" - pizzerii pod Wł ochami w osobliwym przedstawieniu i jadalni z numerem zamiast nazwy w pobliż u sklepu Fora. A jeś li "Wenecja" odgrywał a tylko standardową rolę , to jadalnia niespodziewanie się ucieszył a. Przy tak niskiej cenie bardzo smaczne i domowe jedzenie zasł uż ył o na pochwał ę szefa kuchni. W przeciwnym razie nasza dieta skł adał a się z domowego jedzenia w ś rodowisku domowym.
Rano, wracają c do domu, zobaczyliś my w lesie niesamowicie ogromny dywan mł odych przebiś niegó w. Ani ja, ani moja ż ona nie widzieliś my tego wcześ niej. Kiedy robiliś my zdję cia i rozkoszowaliś my się pię knem lasu, moja có rka był a niegrzeczna i ł amał a prawo.
Transmisja radiowa z miejsca zdarzenia mimowolnie skł onił a nas do odwró cenia się i zastanowienia, jak udał o mu się prześ lizgną ć przez obszar napię cia 10 minut przed rozpoczę ciem wydarzeń . Po wymianie spojrzeń i podzię kowaniu sobie „niebiań skiemu przywó dcy” my, nadal tł umią c fantazję rozgrywają cą się w naszych gł owach na temat: „A co jeś li…”, lecieliś my autostradą w kierunku zachodnim.
