Осознать себя свободным в Гамбурге пусть и на один день – радость несусветная. Никуда не нужно, никому не должен. А сумма в 100 евро в кармане на «прожить этот день» кажется весьма увесистой. Свою радость я начал культивировать засветло. В 8 часов утра я не плохо себя чувствовал на центральном ж. д. вокзале откуда мне и светило начать этот великий день. Так как 9-Uhr-Tageskarte еще не продавали, то я решил не собирать пазл, а прямо таки замахнуться на Hamburg Card, которые услужливые немцы продают прямо из билетных автоматов. Расправившись с операцией я ужу хотел нестись к составу S-bahn, когда о помощи попросили 2 чернокожих парня. У них были зарезервированы билеты на поездку до Мальме, но победить аппарат они так и не сумели. Не зря же я проходил сам у себя мастер-класс по обращению с билетными кассирами и их глухонемыми автоматическими версиями! Суетливые и подозрительные парни даже не сказали спасибо, а начали что-то сумбурно обсуждать на неевропейском языке. Но мне уже было совсем не до них. Состав в северном направлении отправлялся через считанные секунды.
Выйдя в обозначенном еще вчера мною месте, я довольный затопал в направлении моей гостиницы. Утро набирало обороты и разогревало ультрасолнечными лучами подстывший за ночь воздух. В гостиницу я направлялся несмотря на все заверения сайта о начале регистрации в 14.00. «Уж сумку я по-любому там скину», - тешил я себя мыслью, порицающее косясь на свой двухколесный багаж. Парень на стойке отеля Hotel Richter позволил мне оставить не только сумку, но и полноценно занять закрепленные за мной апартаменты и провести подготовку к длинному дню вне дома.
Отель не баловал изысками, но обеспечивал уют, эконом версию комфорта, а также санузел в личное пользование. А это факт достойный оплаты, так как обтираться на ночь влажными салфетками или спорить с несговорчивыми немцами на их поле о том, что «Вас здесь не стояло» процедура не из приятных.
Раздевшись под стать погоды и снабдив рюкзак всем необходимым, я уже был на полпути к счастью. Великолепным знанием местной инфраструктуры и номеров автобусов я не хвастался, поэтому и ближайшим узлом транспортного сообщения я выбрал станцию метро. До нее топать было минут 10-15. По дороге я любовался красотами, заглядывал в хмурые физиономии рабочего класса и планировал распорядок дня. Сделав привычный марш-бросок железнодорожным составом в облюбованную часть города, я надвигался на Шпайхерштад. В моем расписании визитов числились объекты, которые преимущественно располагались именно здесь.
Перебежав по мостику рукавчик Эльбы, я целенаправленно шагал вглубь района. Машинально крутя головой на 360 градусов, я с легкостью обнаружил добродушного человека в форме, который услужливо открывал ворота. На воротах значилась надпись «Музей немецкой таможни». Пройти мимо не удалось.
Билет стоил 2 евро и к посещению 2-х этажей комплекса, посвященных ежедневной схватке таможни с грузовыми потоками и контрабандой, предлагался еще и визит на один из корабликов таможенной службы. Интересно, занимательно и недорого.
В прихожей музея мне удалось получить информационный бюллетень о всех достопримечательностях Шпайхерштада, а выдавшая мне его девушка не поленилась начеркать там шариковой ручкой все самые-самые места и маршруты. Всю мощь музейной коллекции вы можете оценить на сайте speicherstadt-erleben. de. Следование в фарватере данной музейной подборки может занять 2-3 дня, которых у меня, к сожалению, не было. Поэтому не особо тревожась муками выбора я вступил в следующий по ходу движения Морской Музей Гамбурга.
Решение было трижды верным, так как этот музей стоит всех тех денег, которые запрашивают за вход. Сверкнув дружелюбием и Hamburg Card, я оплатил оставшиеся после уступок 10.8€ по чеку и ринулся в пучину морских приключений. Три часа улетели не заметно, поэтому чтобы описать все что я видел и какой резонанс внутри это вызвало понадобится не одна страница текста.
Не смотря на плотность моего графика, обед пропускать не хотелось. Самым обеденным районом города я считаю район между Ратушею и церковью Святого Николая. Именно там и в этот раз я питал организм и вкушал удовольствие.
После обеда клонило на сон и обсуждение мировой политики, но я отправился вентилировать легкие и успокаивать сетчатку глаз зелеными оттенками. Путь лежал к артериям пресной воды – каналам Альстер. Многие знают и видели озеро Альстер и его окрестности в центре города, но думаю не многие догадываются или инвестируют в изучение его рукавов, каналов и прочих полноводных ответвлений. Магия воды позволяет превращать каждый прибрежный участок в оазис умиротворения и пейзажного благополучия. Не лишней, конечно, здесь была и рука немецкого человека, но природное очарование теплится в каждом погонном метре реки.
Вот и я, ссылаясь на свободное от жизненных невзгод и повседневных обязанностей время, вышагивал вдоль водных просторов. Дошагать удалось практически до Stadtpark, где и была запланирована моя следующая остановка. Очнувшись от круговорота собственных мыслей под аккомпанемент журчащих вод и вечно меняющегося состояния неба, я понял что на обозначенный мной в распорядке дня сеанс в планетарии на 15.00 я не попадаю! Провал всей операции? Бездарное планирование? Халатное отношение к графику?
Именно сегодня мне не хотелось отвечать на обозначенный вопросы. С легким сердцем махнув на сеанс в планетарии, я прогулялся по парку и подъехал на автобусе к не менее значимому и великолепному другому городскому парку-кладбищу Ольсдорф. По дороге заскочив в отель, перегруппировавшись и проведя перекличку, я подал начало второй половине своего отдыха в городе и начал его именно с любимого Ольсдорфа. Что делать на кладбище или как провести полтора часа с умом? Я не могу ответить вам на эти вопросы. Это один из видов специфического отдыха, где каждый находит свое. Меня прельщает масштабность, красота и гармония чистоты человеческих усилий в купе с природной манящей хаотичностью. Попробую подобрать слова для описания места Ольсдорф в отдельной заметке.
Следующим пунктом шел бюджетный вариант морского круиза на рейсовых катерах по Эльбе. Идея заключалось в дерзком марш-броске на электричке до самой дальней станции Blankenese и победоносное возвращение от туда на катере. Этим достигался максимальный охват местности в наиболее сжатые сроки. Усевшись поудобнее в составе S-bahn я посматривал в окошко и отдыхал душой и телом на мягких диванчиках. Ближе к конечной в подвалах сознания появился легкий зуд, который достиг пика при приближении к станции Klein Flottbeck. Какие-то силы приняли меня под обе руки и без предупреждения выбросили из состава. Я не знаю куда я вышел и куда мне нужно было идти. По аналогии с «Джентльменами удачи» я поймал проходящего пацана: «Мальчик, а Алибакан далеко? – Далеко, 30 км отсюда». В моем случае я интересовался Эльбой. Уж от нее то дорогу в центр я сразу скомбинирую. Ведь не возвращаться обратно на электричке тем же методом!
Дорога к Эльбе вела через зажиточные имения местного бомонда. По сводкам - это один из самых обеспеченных районов. Тут стоят преимущественно виллы, дорогие коттеджи и дорогие отели в зданиях, которые еще Наполеона видели.
По улицам чинно прогуливаются владельцы собак или бегают спортивные дамы, изящно лавирую среди дорогих автомобилей. Район пах спокойствием и благополучием.
Дальнейший спуск к Эльбе пролегал через парк Wesselhoeft, который больше походил на условно ограниченный участок леса. Вырвавшись из объятий лесной чащи, я вышел к понтону Teufelsbrucke, который по совместительству и был станцией речного парома. Название места звучит как ругательство и является таким не зря.
Там, где сейчас пролегает шоссе Elbchausee, в давние времена ответвление Эльбы Flottbeck переходили в брод. Подобная процедура постоянно приводила к потерям телег, что сразу вызвало в критичных умах народа мысли о дьяволе, жертвоприношениях и переизбрании народных избранников. Сходкой старейшин было принято решение построить мост и, чтобы заручиться разрешением дьявола на проведение работ, отдать ему душу первого живого существа, которое ступит на мост. По традициям им должен был стать священник, который по штатному расписанию должен был мост освятить на долгую службу и «чтобы не сильно проваливался». Но во время церемонии в аккурат перед тем как священник ступит на архитектурный проект, из толпы был выпущен кролик, который и преодолел мост первым. Замешательство толпы и комичность ситуации позже была запечатлена в виде небольшого памятника.
Если поискать, где-то неподалеку (если не украли в очередной раз), должна стоять деревянная статуя, изображающая задумавшегося черта, держащего за уши кролика. О чем он задумался, думаю, писать не стоит.
На берегу стоит недурственный ресторан, который слывет отличными отзывами. Ресторан и понтон подверглись значительной реновации, после того как в 2002 году голландский контейнеровоз припарковался прямо на их месте.
Но в моем случае все обошлось без чертовщины. Удачная посадка на паром прошла без заминки.
Уже на пароме я сообразил почему же я не поехал в Бланкенесе. Дело в том, что Teufelsbrucke, где я произвел посадку, и была конечной станция паромных маршрутов, а дальняя станция Бланкенесе была дополнительной опцией и паром туда ходил строго по расписанию и явно до 18.00. Так что не знаю, кто подсказал мне верное решение спешиться с электросостава именно тут, но я ему очень благодарен за подсказку.
Оседлав паром под номером 64, через 2 остановки я перепрыгнул на номер 62, который и числится во всех путеводителях города, как вариант Эльба-тура. По пути мы разговорились со зрелой спутницей, которая и рассказала о чудотворной терапии подобных туров на ушатаную психику менеджеров среднего звена. За обсуждением насущных проблем мы проплыли недалеко от парковки и завода для опоры международного аэрофлота самолетов Airbus, великолепного грузового порта, над новым и старым туннелями под Эльбой и незаметно причалили к плавучим мостам Landungsbrucke.
Время наступало вечернее и слегка моросящий дождь орошал улицы и топчущихся по ним пешеходов. Небосклон ежеминутно менялся облаками, то демонстрируя лазурные просини, то кутая видовую картинку в серый пуховик дождливых тучек. Пора было позаботиться и о желудке. Самый лучший, хотя и не дешевый район для вечерней не спешной трапезы я до сих пор считаю португальский квартал, что находится на полпути между набережной Landungsbrucke и парком у церкви Святого Михаила. Ресторанов здесь масса, как и посетителей. Выбор огромный, хотя он весьма сужен для бюджетного варианта ужина. На выбор присутствуют испанские, португальские и итальянские рестораны. Не смотря на пламенную любовь к испанцам, ужинать у них мне совершенно не чего. А платить по 24 евро за рыбу или тарелку паэльи давно пропавшее желание так и не появилось.
Зато в итальянском кафе L’Ancora ужин был проведен со всеми почестями и столь необходимой фазой ощущения сытости.
Ну а дальше дорога прямиком вела в парк Planten un Blomen, где в 22.00 в летние часы подавали поющие фонтаны. На это представление я стремился попасть не первый раз. Но предыдущие попытки закончились не удачно. То я время не сумел рассчитать, то найти правильного велосипедного подступа. Сплошное фиаско. Пора было действовать более решительно. Добравшись до станции Sternschanze на метро, далее я следовал за пешеходами. Фонтаны функционируют в водяном пространстве, которое находится рядом с центром Hamburg Messe, и имеет название на картах Parksee. Подступов к нему несколько, все зависти с какой стороны и по какой ветке метро вы будете ехать.
К началу представления народу было не много, но по мере развития событий толпа уплотнялась. Диктор в мегафон объявлял различные партии и артистов, а фонтаны знай себе выплясывали под световой и звуковой аккомпанемент. Не обзову это «шоу года», но при имении свободного времени ходить на это представление можно регулярно. Уж очень успокаивает и настраивает на нужный лад. Кругом бегала малышня скача за кроликами и утками, которые временами спешивались на берег, пока очередной юнец не загонял их обратно в воду. Народ слушал, общался и принципиально не пил пиво и не кричал. Вообще, обстановка была весьма семейная.
Покончив с шоу на воде, я отправился к дому. С учетом дороги и прогулки с «мыслью о будущем» ключи в замочную скважину моего номера попали уже после 23.00. Пройдя обязательную процедуру по подготовке ко сну, еще до полуночи я уже мирно храпел. Оставив фильтровать увиденный сегодня материал вечно бодрствующему подсознанию. Впечатлений было достаточно, а в момент погружения в царство Морфея в голове теплилась последняя мысль, что все в своей жизни я сделал правильно…
На утро, имея в запасе пару часов до регистрации, я отправился в любимый Ольсдорф пешком. Пожелав снующим кругом жителям Гамбурга удачного рабочего дня, я завернул в калитку парка, в котором в это время было ни душу. Именно здесь возле любимого водоема я планировал провести корректировку сознания и финальную фазу прощания с Гамбургом. Насладившись красотой и безмятежностью я вновь отправился в людскую пучину одного из самых плотнозаполненного места в городе – Гамбургский аэропорт. Позавтракав по местным традициям на ходу стаканчиком кофе и холодным бутербродом, я был готов к физическому перебросу из Гамбурга на Родину.
Путь в Симферополь пролегал через Стокгольм и Санкт-Петербург. Но краткосрочность пересадок хладнокровно задушило мои попытки увидеть северные столицы по пути следования хотя бы издалека. Ну а в Гамбург я еще вернусь! Не смотря ни на что?
по материалам сайта owntrip. net. ua
Urzeczywistnienie siebie wolnego w Hamburgu, choć by na jeden dzień , to wielka radoś ć . Nigdzie go nie potrzebujesz, nie jesteś nikomu tego winien. A kwota 100 euro w kieszeni za „przeż ycie tego dnia” wydaje się bardzo dotkliwa. Zaczą ł em pielę gnować radoś ć przed zmrokiem. O 8 rano nie czuł em się ź le na Dworcu Centralnym. stacja, z któ rej miał am zaczą ć ten wspaniał y dzień . Ponieważ.9-Uhr-Tageskarte nie został o jeszcze sprzedane, postanowił em nie ukł adać puzzli, tylko huś tać się na karcie Hamburg Card, któ rą pomocni Niemcy sprzedają bezpoś rednio z automató w biletowych. Po zaję ciu się operacją chciał em już pobiec na S-bahn, gdy dwó ch czarnych poprosił o o pomoc. Mieli zarezerwowane bilety na wycieczkę do Malmö , ale nigdy nie udał o im się pokonać aparatu. Nic dziwnego, ż e wzią ł em wł asną lekcję mistrzowską na temat obsł ugi kasjeró w i ich gł uchoniemych automatycznych wersji!
Wybredni i podejrzliwi faceci nawet nie podzię kowali, ale zaczę li dyskutować o czymś chaotycznie w nieeuropejskim ję zyku. Ale wcale mnie nie obchodził y. Pocią g jadą cy na pó ł noc odjechał w cią gu kilku sekund.
Wychodzą c we wskazane przeze mnie miejsce wczoraj z zadowoleniem ruszył em w kierunku hotelu. Poranek nabierał rozpę du i ogrzewał ochł odzone nocą powietrze promieniami ultrasł onecznymi. Kierował em się do hotelu mimo wszystkich zapewnień strony o rozpoczę ciu rejestracji o godzinie 14.00. – I tak zrzucę torbę – pocieszył am się tą myś lą , cenzurują c wzrok na mó j dwukoł owy bagaż . Facet w recepcji Hotelu Richter pozwolił mi zostawić nie tylko torbę , ale takż e w peł ni zają ć przydzielone mi mieszkanie i przygotować się na dł ugi dzień poza domem.
Hotel nie pozwalał sobie na fanaberie, ale zapewniał komfort, ekonomiczną wersję komfortu, a takż e ł azienkę do uż ytku osobistego.
I jest to fakt godny zapł aty, bo przecieranie się w nocy wilgotnymi chusteczkami lub kł ó cenie się z nieugię tymi Niemcami na ich polu, ż e „Tu nie stał eś ” nie jest przyjemnym zabiegiem.
Po rozebraniu się do pogody i wyposaż eniu plecaka we wszystko, czego potrzebował am, był am już w poł owie drogi do szczę ś cia. Nie chwalił em się doskonał ą znajomoś cią lokalnej infrastruktury i numeró w autobusó w, dlatego jako najbliż szy wę zeł komunikacyjny wybrał em stację metra. Tupanie zaję ł o 10-15 minut. Po drodze podziwiał em pię knoś ci, zaglą dał em w ponure twarze klasy robotniczej i planował em codzienną rutynę . Przebywszy zwykł y przymusowy marsz pocią giem do wybranej czę ś ci miasta, zbliż ał em się do Speicherstad. W moim harmonogramie wizyt znalazł y się obiekty, któ re gł ó wnie tu się znajdował y.
Po przekroczeniu rę kawa Ł aby na moś cie celowo wszedł em w gł ą b okolicy.
Mechanicznie obracają c gł owę o 360 stopni, bez trudu odnalazł em dobrodusznego mę ż czyznę w mundurze, któ ry pomó gł mi otworzyć bramę . Na bramie widniał napis „Muzeum Niemieckich Celnikó w”. Nie udał o się przejś ć.
Bilet kosztował.2 euro, a aby odwiedzić.2 pię tra kompleksu, poś wię conego codziennej walce celnej z przepł ywem ł adunkó w i przemytem, zaoferowali ró wnież wizytę na jednym ze statkó w sł uż by celnej. Ciekawe, zabawne i niedrogie.
W holu wejś ciowym muzeum udał o mi się dostać biuletyn o wszystkich zabytkach Speicherstad, a dziewczyna, któ ra mi go podarował a, nie był a zbyt leniwa, aby narysować dł ugopisem wszystkie najlepsze miejsca i trasy. Peł ną moc kolekcji muzealnych moż na docenić na stronie internetowej speicherstadt-erleben. de. Podą ż anie torem tego muzeum moż e zają ć.2-3 dni, któ rych niestety nie miał em.
Dlatego nieszczegó lnie martwią c się o bó le z wyboru, wszedł em do nastę pnego w kierunku Muzeum Morskiego w Hamburgu.
Decyzja był a trzykrotnie sł uszna, ponieważ to muzeum jest warte wszystkich pienię dzy, któ re są wymagane za wstę p. Bł yskają c ż yczliwoś cią i kartą Hamburg Card, zapł acił em pozostał e 10.8 € po koncesjach czekiem i rzucił em się w otchł ań morskich przygó d. Trzy godziny minę ł y niepostrzeż enie, wię c opisanie wszystkiego, co widział em i jaki rezonans wywoł ał o to w ś rodku, zaję ł oby wię cej niż jedną stronę tekstu.
Mimo napię tego harmonogramu nie chciał em przegapić lunchu. Za najbardziej restauracyjną czę ś ć miasta uważ am obszar pomię dzy Ratuszem a Koś cioł em ś w. Mikoł aja. To tam i tym razem odż ywił am ciał o i zasmakował am przyjemnoś ci.
Popoł udnie był o senne i dyskutowano o polityce ś wiatowej, ale poszedł em przewietrzyć pł uca i uspokoić siatkó wkę zielonymi odcieniami. Ś cież ka prowadził a do arterii sł odkiej wody - kanał ó w Alster.
Wiele osó b zna i widział o jezioro Alster i jego okolice w centrum miasta, ale myś lę , ż e niewielu zgaduje lub inwestuje w badanie jego odgał ę zień , kanał ó w i innych peł nych gał ę zi. Magia wody pozwala zamienić każ dy nadmorski obszar w oazę spokoju i krajobrazu. Nie zbę dna oczywiś cie tutaj był a rę ka Niemca, ale naturalny urok migocze w każ dym metrze bież ą cym rzeki.
Tak wię c ja, odwoł ują c się do czasu wolnego od przeciwnoś ci ż yciowych i codziennych obowią zkó w, przechadzał em się po wodnych przestrzeniach. Udał o mi się dojś ć prawie do Stadtpark, gdzie planowany był mó j kolejny postó j. Budzą c się z cyklu wł asnych myś li przy akompaniamencie szumią cych wó d i cią gle zmieniają cego się stanu nieba, zdał em sobie sprawę , ż e nie dotarł em na wskazaną przeze mnie w codziennej rutynie sesję w planetarium o godzinie 15.00! Niepowodzenie cał ej operacji? Zł e planowanie? Niedbał e podejś cie do harmonogramu?
Pomysł polegał na brawurowym marszu pocią giem do najdalszej stacji Blankenese i zwycię skim powrotem stamtą d ł odzią . Dzię ki temu osią gnię to maksymalne pokrycie obszaru w najkró tszym moż liwym czasie. Siedzą c wygodnie w S-bahnie, wyjrzał em przez okno i oparł em duszę i ciał o na mię kkich kanapach. Bliż ej koń ca w piwnicach ś wiadomoś ci pojawił o się lekkie swę dzenie, któ re nasilił o się , gdy zbliż aliś my się do stacji Klein Flottbeck. Jakieś sił y wzię ł y mnie pod obie rę ce i bez ostrzeż enia wyrzucił y z pocią gu. Nie wiem, gdzie wysiadł em i doką d musiał em iś ć . Przez analogię do „Gentlemen of Fortune” zł apał em przechodzą cego dzieciaka: „Chł opcze, czy Alibakan jest daleko? „Daleko, 30 km stą d. ” W moim przypadku interesował a mnie Elba. Stamtą d od razu poł ą czę drogę do centrum. Przecież nie wracaj pocią giem tą samą metodą!
Droga do Ł aby wiodł a przez zamoż ne mają tki miejscowego beau monde. Wedł ug doniesień jest to jeden z najbogatszych obszaró w.
Są to gł ó wnie wille, drogie domki i drogie hotele w budynkach, któ re widział Napoleon.
Po ulicach przechadzają się przyzwoicie wł aś ciciele psó w lub biegają sportowe damy, z gracją manewrują c wś ró d drogich samochodó w. Okolica pachniał a spokojem i dobrobytem.
Dalsze zejś cie do Ł aby przebiegał o przez park Wesselhoeft, któ ry bardziej przypominał warunkowo ograniczony obszar lasu. Uciekną wszy z uś cisku leś nej gą szczu, udał em się na ponton Teufelsbrucke, któ ry w poł ą czeniu był stacją promó w rzecznych. Nazwa tego miejsca brzmi jak przekleń stwo i nie bez powodu.
Tam, gdzie obecnie leż y autostrada Elbchausee, w dawnych czasach odnoga Ł aby Flottbeck przecinał a się w bró d. Takie postę powanie prowadził o nieustannie do utraty wozó w, co natychmiast budził o w krytycznych umysł ach ludu myś li o diabł ach, ofiarach i ponownym wyborze posł ó w ludowych.
Zebranie starszych postanowił o wybudować most i aby uzyskać diabł a pozwolenie na wykonanie dzieł a, oddać mu duszę pierwszego ż ywego stworzenia, któ re wejdzie na most. Zgodnie z tradycją miał to być ksią dz, któ ry wedł ug tabeli obsadowej miał poś wię cić most na dł ugą naboż eń stwo i „aby za daleko nie spadł ”. Ale podczas ceremonii, tuż przed wejś ciem księ dza na projekt architektoniczny, z tł umu, któ ry jako pierwszy przeszedł przez most, wypuszczono kró lika. Zamieszanie tł umu i komizm sytuacji został y pó ź niej uchwycone w postaci mał ego pomnika.
Jeś li spojrzysz, gdzieś w pobliż u (jeś li nie ponownie skradziony), powinien znajdować się drewniany posą g przedstawiają cy zamyś lonego diabł a trzymają cego za uszy kró lika. Myś lę , ż e to, o czym myś lał , nie jest warte pisania.
Na brzegu znajduje się dobra restauracja, któ ra sł ynie z doskonał ych recenzji.
Restauracja i ponton przeszł y gruntowny remont od czasu, gdy holenderski kontenerowiec zaparkował na ich miejscu w 2002 roku.
Ale w moim przypadku wszystko poszł o gł adko. Udane lą dowanie na promie przebiegł o bez zarzutu.
Już na promie zdał em sobie sprawę , dlaczego nie pojechał em do Blankenese. Faktem jest, ż e Teufelsbrucke, gdzie wylą dował em, był o koń cową stacją tras promowych, a odległ a stacja Blankenese był a opcją dodatkową i prom pł yną ł tam ś ciś le wedł ug rozkł adu i oczywiś cie do 18.00. Nie wiem wię c, kto podpowiedział mi sł uszną decyzję o zejś ciu z pocią gu elektrycznego, ale jestem mu bardzo wdzię czna za podpowiedź.
Pł yną c promem pod numerem 64, po 2 przystankach wskoczył em na numer 62, któ ry jest wymieniany we wszystkich przewodnikach po mieś cie, jako wariant wycieczki po Elbie. Po drodze rozmawialiś my z dojrzał ym towarzyszem, któ ry opowiedział nam o cudownej terapii takich wycieczek na psychikę menedż eró w ś redniego szczebla z trzeszczą cą psychiką.
W celu omó wienia palą cych problemó w przepł ynę liś my w pobliż u parkingu i fabryki wsparcia mię dzynarodowej floty samolotó w Airbus, wspaniał ego portu towarowego, nad nowymi i starymi tunelami pod Ł abą i dyskretnie zacumowaliś my przy pł ywają cych mostach Landungsbrü cke.
Wieczorem nadchodził czas i lekka mż awka podlewał a ulice i depczą c po nich przechodnió w. Niebo co minutę zmieniał o chmury, pokazują c lazurowy bł ę kit lub owijają c obraz w szarą puchową kurtkę deszczowych chmur. Nadszedł czas, aby zadbać o ż oł ą dek. Najlepszym, choć nie najtań szym miejscem na wieczorny posił ek, nadal uważ am dzielnicę portugalską , któ ra znajduje się w poł owie drogi mię dzy nabrzeż em Landungsbrucke a parkiem w pobliż u koś cioł a ś w. Michał a. Jest tu wiele restauracji, a takż e odwiedzają cych. Wybó r jest ogromny, chociaż jest doś ć wą ski jak na niedrogi obiad. Do wyboru są restauracje hiszpań skie, portugalskie i wł oskie.
Pomimo mojej ognistej mił oś ci do Hiszpanó w, nie mam z nimi absolutnie nic do jedzenia. A ż eby zapł acić.24 euro za rybę lub talerz paelli, dawno utracone pragnienie nie pojawił o się.
Ale we wł oskiej kawiarni L'Ancora kolacja odbył a się ze wszystkimi honorami i bardzo potrzebną fazą poczucia sytoś ci.
Otó ż droga prowadził a wprost do parku Planten un Blomen, gdzie w godzinach letnich o godzinie 22.00 podawano ś piewają ce fontanny. To nie pierwszy raz, kiedy nie mogę się doczekać tego programu. Ale poprzednie pró by nie powiodł y się . Albo nie był em w stanie obliczyć czasu, albo znaleź ć wł aś ciwe podejś cie do roweru. Kompletne fiasko. Nadszedł czas, aby dział ać bardziej zdecydowanie. Po dotarciu metrem do stacji Sternschanze ruszył em za przechodniami. Fontanny dział ają w zbiorniku wodnym, któ ry znajduje się obok centrum Hamburg Messe i jest nazwany na mapach Parksee. Jest do tego kilka podejś ć , cał a zazdroś ć , z któ rej strony i któ rą linią metra pojedziesz.
Pozostawienie widzianego dzisiaj materiał u przefiltrowaniu przez wiecznie budzą cą się podś wiadomoś ć . Wraż eń był o wystarczają co duż o, a w momencie zanurzenia w kró lestwie Morfeusza, ostatnia myś l bł ysnę ł a mi w gł owie, ż e wszystko w ż yciu zrobił em poprawnie…
Rano, na kilka godzin przed odprawą , udał am się na piechotę do mojego ukochanego Ohlsdorfu. Ż yczą c mieszkań com Hamburga dobrego dnia pracy dla biegaczy, skrę cił em pod bramę parku, w któ rym nie był o wó wczas duszy. To tutaj, w pobliż u mojego ulubionego zbiornika, planował em przeprowadzić korektę ś wiadomoś ci i ostatnią fazę poż egnania z Hamburgiem. Cieszą c się pię knem i spokojem, ponownie udał em się w ludzką otchł ań jednego z najgę ś ciej zaludnionych miejsc w mieś cie - lotniska w Hamburgu. Po ś niadaniu w drodze ze szklanką kawy i zimną kanapką , zgodnie z lokalnymi tradycjami, był am gotowa na fizyczny transfer z Hamburga do ojczyzny.
Droga do Symferopola biegł a przez Sztokholm i Petersburg. Ale kró tki czas trwania transferó w chł odno stł umił moje pró by zobaczenia po drodze pó ł nocnych stolic, przynajmniej z daleka. Có ż , wró cę do Hamburga! Pomimo wszystko?
zgodnie ze stroną owntrip. internet. ua
