Kinburn Spit to piaszczysta mierzeja położona w dzielnicy Oczakowski w obwodzie mikołajowskim. Zajmuje skrajną zachodnią część półwyspu Kinburn między ujściem Dniepru i Bugu a Zatoką Jagorlicką Morza Czarnego. Długość około 40 km, szerokość 8-10 km. Na południu Ukrainy cały Półwysep Kinburn jest często określany jako Mierzeja Kinburn.

Mierzeja jest częścią Czarnomorskiego Rezerwatu Biosfery. Ze względu na swoje położenie – z jednej strony obmywane wodą morską, z drugiej – słodkimi wodami Dniepru – Mierzeja Kinburna ma swój niepowtarzalny mikroklimat.

Mierzeja pokryta jest bujną roślinnością ziołową, lasami sosnowymi i dębowymi. We wschodniej części jest miejscami bagnisty. Na mierzei rośnie ponad 500 gatunków roślin, z których wiele ma charakter leczniczy – rumianek, tymianek, waleriana, św.

Duża ilość jezior słonych i świeżych na mierzei to miejsca lęgowe czapli siwych, żurawi i innych gatunków ptaków. Na mierzei gnieżdżą się liczne mewy, rybitwy, brodźce, kaczki. U wybrzeży mierzei znajdują się bogate łowiska.
Naprzeciw traktu Prognoevskaya, 35 wiorst powyżej podstawy Mierzei Kinburn, znajduje się Prognoevskaya palanka Siczy Zaporoskiej. Palanka pełniła rolę portu kozackiego. Istniał zaawansowany posterunek Zaporoże, który monitorował ruch Tatarów na Krymie i Turków w Oczakowie i strzegł wszystkich ambasadorów, przemysłowców solnych, kupców, którzy podróżowali przez południowe przedmieścia do Oczakowa, Prognoi i Krymu.
Do tej pory na mierzei zachowały się pozostałości tureckiej fortecy Kinburn, zbudowanej w XV wieku. W 1736 r. twierdza została zdobyta i zniszczona przez wojska rosyjskie. Turcy odrestaurowali twierdzę, ale w 1774 przeszła ona w ręce Imperium Rosyjskiego. W 1787 r. Suworow wraz z 4.000. korpusem rosyjskim rozbił w pobliżu twierdzy 5.000. tureckie siły desantowe. Uzbrojenie Kinburna składało się z 62 dział, a garnizon liczył 1400 żołnierzy. W październiku 1855 r. podczas wojny krymskiej został znacznie uszkodzony przez ostrzał artyleryjski floty angielsko-francuskiej, od tego czasu nie został odrestaurowany i nie był wykorzystywany jako obiekt wojskowy. Później, zgodnie z paryskim porozumieniem pokojowym, forteca została rozebrana, a sztuczna wyspa Battery (obecnie Pervomaisky) została wylana z jej materiałów przy wejściu do ujścia Dniepru-Bug.