Granitowo-stepowy region Bugu to jeden z najstarszych obszarów lądowych w Eurazji, który od 60 milionów lat nie był zanurzony w głębinach morskich i pełnił rolę jednego z ośrodków specjacji w regionie Morza Czarnego. Park położony jest na południowym krańcu ukraińskiej tarczy krystalicznej, w obrębie ostróg Wyżyny Podolskiej i Dniepru. Na terenie parku Południowy Bug zderza się z krystalicznym układem Tarczy Ukraińskiej, w wyniku czego na rzece pojawiło się wiele bystrza. Na skalistych brzegach widoczne są wychodnie granitów.

Granitowo-stepowy region Bugu jest pozostałością ostrogi prastarych gór, które kiedyś rozciągały się na 1000 km z północnego zachodu na południowy wschód od grzbietu słoweńsko-owruckiego do Wyżyny Azowskiej. W wyniku procesów denudacyjnych z gór pozostały jedynie podstawy, reprezentowane przez lite skały krystaliczne. W ciągu ostatnich 60 milionów lat ten kawałek ziemi nie został zalany.
Przez prawie 40 km południowy Bug płynie tu stromymi skalistymi brzegami, tworząc wąską dolinę przypominającą kanion z majestatycznymi granitowymi skałami, bystrzami, wodospadami i wyspami. Granitowo-stepowy region Bugu to prawdziwy górzysty kraj wśród ukraińskich stepów. Park znajduje się na bardzo starej geologicznie części powierzchni ziemi. W ramach tutejszej flory występuje około 900 gatunków roślin naczyniowych, 27 z nich znajduje się w Czerwonej Księdze Ukrainy, cztery - w Europejskiej Czerwonej Księdze. Ze względu na ciągłą orkę ziemi dla większości gatunków zwierząt, kanion stał się ostatnią ostoją. W parku nie ma trujących gadów.

Rzeźba terenu to belka dolinowa. Gleby czarnoziemskie są najczęstsze, zajmując 95% terytorium. Nadrzeczna część doliny południowego Bugu i wyspy zajęte są miejscami przez lasy łęgowe i łąki, na zboczach dolin rzecznych i żlebów, tereny stepów petrofitycznych (kamienistych) oraz pozostałości stepów pragrasów i krzewów zostały zachowane.
Granitowo-stepowy region Bugu ma bardzo dużą wartość historyczną i kulturową. Na terenie parku krajobrazowego, w dolinie Bugu Południowego pomiędzy wsiami Migija i Aleksandrówka, znaleziono prawie 100 stanowisk archeologicznych, które reprezentują nieprzerwany ciąg chronologiczny od paleolitu (datowany na 30 000 lat p.n.e.) do czasów kształtowanie się etnosu słowiańskiego. Szczególnie interesujące są pozostałości pochówków różnych ludów - Cymeryjczyków, Trypillian, Sarmatów, starożytnych Słowian, Rzymian.
Na terenie parku znajduje się znany trakt Bużski Gard - pozostałości osady Kozaków. Teren parku jest ściśle związany z historią ostatniego świeckiego zakonu rycerskiego w Europie - Zaporoskiego Oddziału Oddolnego i jego państwa - Siczy Zaporoskiej. W pobliżu zbiegu Taszłyku z Bugiem na wyspie znajdował się Gard - centrum administracyjne Bugo-Gardowej palanki, największej wielkości spośród ośmiu jednostek terytorialnych Republiki Zaporoskiej. Nie mniej znany w tamtych czasach był trakt Protich z kozacką kapliczką ze skały Protich. Bystrza, które przetrwały do ​​naszych czasów na południowym Bugu, nazywa się lokalnie brojakami.

Na trasie Protich znajduje się jeden z najlepszych naturalnych torów do slalomu wodnego w Europie. Strome klify kanionu są ulubionym miejscem zawodów wspinaczy skałkowych.