Jedno z najważniejszych świątyń chrześcijańskich Podola stoi na granicy z Mołdawią. To jest klasztor Liadowski.

Prawie tysiąc lat temu przybył na te ziemie Antoni Kijowsko-Peczerski. Ten sam święty starszy, który później został założycielem Ławry Kijowsko-Peczerskiej. Coś go uderzyło z lokalnymi krajobrazami - postanowił więc usprawiedliwić dla siebie jaskinię, w której będzie się modlił i pościł. Wkrótce dołączyli do niego inni starsi. I tak pojawił się Klasztor Liadowski.
„Niewiele osób wie, że pierwszymi ambasadorami Bogdana Chmielnickiego u rosyjskiego cara Aleksieja Michajłowicza byli hegumeni klasztoru Liadowskiego Paweł i hieromnich Nikifor” – mówi ks. Panteleimon, - i jeszcze dwóch mnichów - Piotr i Andriej. Okres rewolucyjny dla klasztoru Liadowskiego był poważnym testem. Miejscowi mieszkańcy, pomagając zakonnikom, postanowili ukryć dzwony. Po pewnym czasie doszli do wniosku, że powinni zostać wysłani do Rumunii (która w tym czasie sąsiadowała z Ukrainą, kontrolując terytorium współczesnej Mołdawii). Transportowano ich w nocy, przy pomocy lin przeciągali dzwony przez Dniestr. Jednak mniej więcej w połowie rzeki lina pękła i dzwony zatonęły. Więc tam zostali. W 1998 roku te dzwony widzieli nurkowie - oczywiście zamulone.
W czasach Związku Radzieckiego Klasztor Liadowski służył jako skansen. Przybywały tu wycieczki, których uczestnicy nie zawsze traktowali zabytki z należytym szacunkiem. Na terenie starożytnych klasztorów zawsze znajdują się miejsca pochówku - miejscowych mnichów i dzieci poniżej siódmego roku życia. Z biegiem czasu kości znalazły się na powierzchni. Imi, opowiada. Panteleimon, goście rzucili się - mówią, kto rzuca dalej, jest lepszy. Wraz z przybyciem braci wszystkie szczątki zostały zebrane i pochowane w braterskim ossuarium.
W 1998 roku do świątyni przybyli bracia. Zdecydowaliśmy: sanktuarium trzeba odbudować. Skała wapienna powoli się kruszy i nikt nie przeprowadzał napraw, zwłaszcza poważnych. Bracia starają się zebrać jak najwięcej wiadomości o klasztorze - szukają ich w archiwach różnych krajów. W archiwum lwowskim, polskim i kijowskim znajdują się wzmianki o monastyrze Liadowskim – mówi ks. Pantelejmona. — Nawet w Moskwie. Zebranie tych informacji wymaga tylko pieniędzy. Na przykład wypis z metryki w archiwum kijowskim kosztuje około 80 hrywien. Tylko jedna linijka, a około 400 takich linijek dotyczy naszego klasztoru! Napisy na ścianach kamiennego kościoła opowiadają zwiedzającym wielowiekową historię Liadowa. Wśród inskrypcji wydrapanych na wapieniu znajduje się pieczęć rosyjskiego cesarza, arcybiskupów i innych nie mniej znanych pielgrzymów klasztoru. Niektóre podpisy pochodzą z 1846 roku. Teraz mnisi odbudowują kolejny budynek - z białego kamienia. Bracia będą mieszkać na pierwszym i drugim piętrze, a działająca świątynia będzie na trzecim. Z kamiennym ołtarzem, ikonostasem. A jeśli uda się zrealizować wszystkie plany, kościół Liadowa będzie jedynym na Ukrainie z kamienną kopułą. Z pomocą pielgrzymów ks. Panteleimon, będzie można odbudować kapliczkę. Będzie też łaźnia. A poza wszystkim woda w tych miejscach jest wyjątkowo czysta i słodka. Naturalny filtr naturalny - krzemień - oczyszcza wodę.