Słynna twierdza w Stambule, zbudowana przez Mehmeda Zdobywcę w 1458 r., wkrótce po zdobyciu Konstantynopola, poprzez dodanie trzech kolejnych masywnych wież do czterech starożytnych wież murów Teodozjańskich przy Złotej Bramie miasta.
W twierdzy sułtan trzymał swój skarbiec i archiwa. Przetrzymywano tu także przeciwników politycznych sułtana, w tym ambasadorów walczących z nim mocarstw (m.in. P. A. Tołstoja i Ja. I. Bułhakowa). Niektórzy z nich (emisariusz napoleoński Francois Pukvil, 1799-1801) czuli się w twierdzy bardzo swobodnie, oddawali się twórczości literackiej i prowadzili stałą korespondencję ze swoim rządem. W tym samym czasie wielu zhańbionych wezyrów zostało straconych w Jedikulu, ostatnim cesarzu Trebizondu i władcy wołoskim Konstantin Brynkovyanu.
Dziedziniec twierdzy ożywił miniaturowy meczet z fontanną. W latach 30. XIX w. Jedikule przestały być wykorzystywane jako więzienie, zburzono koszary, a na ich miejscu wybudowano szkołę. W 1895 roku Zamek Siedmiowieżowy został ogłoszony muzeum.