Zespó ł klasztorny ś w. Szczepana, zwany takż e „Siedmioma Koś cioł ami”, znajduje się na placu Santo Stefano.
Wedł ug legendy z inicjatywy biskupa Petroniusza zaczę to budować kompleks, któ rego pierwowzorem był koś ció ł Grobu Ś wię tego w Jerozolimie. Był biskupem Bolonii w latach 430-451. Ś wię ty Petroniusz jest uważ any za patrona Bolonii. Kompleks powstał na miejscu pogań skiej ś wią tyni Izydy. Badania historyczne potwierdzają staroż ytnoś ć budowli.
Koś ció ł Jana Chrzciciela lub Ukrzyż owania pochodzi z VIII wieku, Koś ció ł Grobu Ś wię tego (lub Golgota) pochodzi z okoł o V wieku (przebudowany w XII wieku). W tym koś ciele pochowany jest ś w. Petroniusz. Koś ció ł ś w. Witalija i Agrykoli został ró wnież zbudowany w V wieku (przebudowany w VIII wieku, a nastę pnie w XI wieku). Niestety, liczne nieudane renowacje (XIX - począ tek XX wieku) zmniejszył y liczbę tradycyjnych siedmiu koś cioł ó w do czterech. Czwartym koś cioł em jest Koś ció ł Mę czeń stwa.
Znany jest ró wnież jako Koś ció ł Tró jcy Ś wię tej. Brak dokł adnego datowania budynku. Prawdopodobnie w tym koś ciele pierwotnie zostali pochowani mę czennicy Witalij i Agrykola (stą d nazwa - mę czeń stwo). Wraz z przybyciem Longobardó w koś ció ł został zamieniony na baptysterium. W IX-X wieku kompleks popadł w ruinę . W XI wieku klasztor przeszedł w rę ce benedyktynó w, któ rzy starannie odrestaurowali budynki w XI-XIII wieku. Elementy romań skie dodane do budynkó w podczas tych prac renowacyjnych nadal charakteryzują zewnę trzny styl architektoniczny kompleksu. Fasady koś cioł a Ukrzyż owania (po prawej), Grobu Ś wię tego (w ś rodku) oraz Ś wię tych Witalija i Agrykoli (po lewej) wychodzą na plac.
Do koś cioł a Tró jcy Ś wię tej prowadzi niewielki dziedziniec, Dziedziniec Pił ata, znajdują cy się za koś cioł em Grobu Ś wię tego. Ś redniowieczny dziedziniec klasztorny znajduje się obok koś cioł a Tró jcy Ś wię tej.
Koś ció ł Ukrzyż owania został zbudowany przez Longobardó w (VIII wiek). Pó ź niej koś ció ł został przebudowany.
Najstarsze czę ś ci koś cioł a to romań skie mury i krypta (1019). Sklepienie pod wię ź bą dachową wznosi się nad przestrzenią jednonawową . Czę ś ć oł tarzowa, do któ rej prowadzą schody, wznosi się nad kryptą . Krypta podzielona jest kolumnami o ró ż nych kształ tach na pię ć naw. Wedł ug legendy wysokoś ć jednej z kolumn od fundamentu do stolicy odpowiada dokł adnie wysokoś ci Chrystusa (okoł o 170 cm, co w tamtych czasach uważ ano za wysokie). W krypcie przechowywana jest urna ze szczą tkami ś wię tych Witalija i Agrykoli. W koś ciele moż na zobaczyć grupę rzeź biarską „Lamentacje Chrystusa” (XVIII w. , Angelo Gabriella Pio, lewa strona nawy), „Ukrzyż owanie” (1380, Simone dei Crocifissi, oł tarz), freski „Mę czeń stwo ś w. , ś ciany koś cioł a). Ś ciany krypty zdobią ró wnież freski. Wizerunki ś wię tych Witalija i Agrykoli pochodzą z XVI wieku. Mał y fresk „Matka Boż a Ś nież na” przypisywany jest Lippi di Dalmazio (XV w. , krypta).
Koś ció ł Ś wię tych Witalija i Agrykoli pochodzi z V wieku i jest jednym z pierwszych koś cioł ó w boloń skich. W VIII wieku do renowacji koś cioł a uż yto materiał ó w z czasó w rzymskich (stolice joń skie; mozaika posadzkowa). W XI wieku przeprowadzono kolejną renowację . Budynek zyskał romań ski wyglą d. Fasada podzielona jest na trzy czę ś ci. Budynek ma plan bazylikowy bez transeptu. Począ tkowo koś ció ł był pod wezwaniem ś w. Piotra, pó ź niej jednak został poś wię cony ś wię tym Witalijowi i Agrykoli – pierwszym mę czennikom z Bolonii, któ rzy zmarli w 305 roku. Szczą tki ś wię tych spoczywają w ś redniowiecznych sarkofagach.
Koś ció ł Grobu Ś wię tego został zbudowany w XI-XII wieku. Centralną czę ś ć koś cioł a zamyka 12 marmurowych i ceglanych kolumn, tworzą c wewnę trzną kaplicę (edykuł ę ), w któ rej przechowywano relikwie ś w. Petroniusza.
Relikwie ś wię tego został y przeniesione do bazyliki ś w. Petroniusza w 2000 roku. W koś ciele znajduje się ź ró dł o, któ re uosabia wody Jordanu.
Wedł ug danych archeologicznych ź ró dł o to był o ś wię tym ź ró dł em ś wią tyni Izydy. Najprawdopodobniej koś ció ł Grobu Ś wię tego został zbudowany na miejscu ś wią tyni Izydy. 7 kolumn z afrykań skiego marmuru ró wnież pochodzi z czasó w rzymskich - kolejny dowó d pozostawiony po pogań skiej ś wią tyni. Jedna z marmurowych kolumn stoi nieco z boku i symbolizuje kolumnę biczowania Chrystusa. Napis na kolumnie obiecuje odpust na 200 lat każ demu, kto zobaczy to miejsce. Ś ciany i sufit koś cioł a pokryto freskami z XIII wieku. Czę ś ć z nich zaginę ł a podczas prac konserwatorskich w XIX wieku, restauracja wywoł ał a wiele kontrowersji i krytyki. Zachowane freski moż na dziś oglą dać w muzeum koś cielnym.
W pobliż u wyjś cia z Bazyliki Grobu Ś wię tego znajduje się Dziedziniec Pił ata, w któ rym uosabia się listroton (kamienna rezydencja, na któ rej został osą dzony Chrystus). Na dziedziń cu znajduje się tzw. „basen Pił ata” (737-744, wapień ).
Na jednej z kolumn arkadowej galerii dziedziń ca znajduje się kamienny wizerunek koguta - "Kogut ś w. Piotra". Jest to przypomnienie ewangelicznej historii wyrzeczenia się Piotra i pokuty. Cał y kompleks jest nasycony symbolami Jerozolimy. Nawet odległ oś ć od dziedziń ca Pił ata do koś cioł a ś w. Jana na gó rze powtarza odległ oś ć od Sanhedrynu jerozolimskiego do Kalwarii.
Koś ció ł Tró jcy Ś wię tej (przebudowany w XII-XIII w. ), zwany takż e Martyrium lub Koś cioł em Ś w. Krzyż a (nazwa pochodzi od relikwii przywiezionej z wypraw krzyż owych i przechowywanej w kaplicy koś cielnej do 1950 r. ), bardziej niż inne zabudowania klasztoru kompleks ucierpiał w wyniku prac konserwatorskich. Wnę trze koś cioł a podzielone jest na pię ć naw. Duż ym zainteresowaniem cieszy się drewniana grupa rzeź biarska, któ rej figury są wykonane na wysokoś ć czł owieka - „Kult Trzech Kró li”.
Dzieł o pochodzi z koń ca XIII wieku, jest to najstarsza na ś wiecie szopka, któ rej kompozycję tworzą peł nometraż owe rzeź by. W 1370 r. figury został y namalowane i zł ocone przez boloń skiego mistrza Simone dei Crocefissi. Na ś cianach koś cioł a czę ś ciowo zachował y się freski z XIV wieku. Na szczegó lną uwagę zasł uguje fresk przedstawiają cy ś w. Urszulę i Matkę Boż ą cię ż arną (Matkę Boż ą w cią ż y).
Na ś cianach znajdują się liczne tablice z nazwiskami obywateli Bolonii, któ rzy zginę li w wojnach.
Dziedziniec klasztorny, któ ry ma prawdziwą galerię ł ukową prowadzą cą z koś cioł a Tró jcy Ś wię tej, jest jednym z najlepszych przykł adó w romań skiego stylu architektonicznego w cał ej Emilii. Dziedziniec z podwó jną galerią pochodzi z X-XIII wieku. Pierwsza kondygnacja galerii skł ada się z ł ukó w protoromań skich, druga - romań sko-gotyckich. Poś rodku dziedziń ca znajduje się studnia (1632). Z dziedziń ca klasztornego widać klasztorną dzwonnicę (zbudowaną w XIII w. , z XIX w. ).
Po poł udniowej stronie portyku dziedziń ca znajduje się wejś cie do muzeum kompleksu ś w. Szczepana.
Muzeum zespoł u klasztornego posiada kolekcję przedmiotó w kultu i dzieł sztuki z siedmiu koś cioł ó w. Godna uwagi pł askorzeź ba lombardzkiej pracy, któ ra przedstawia Chrystusa mię dzy ś wię tymi Witalijem i Agricola. Muzeum przechowuje ró wnież bandaż , któ ry wedł ug legendy nosił a Dziewica. Wś ró d malowideł znajdują się wizerunki ś wię tych z rozsypanych poliptykó w autorstwa Simone dei Crocefissi (XIV w. ), „Matka Boż a z Dziecią tkiem i ś w. Janem” (XVI w. , Innocento da Imola), fresk „Biją ce niemowlę ta” (XIII w. , Szkoł a Lucca ). Ciekawy relikwiarz stworzony do przechowywania gł owy ś w. Petroniusza w 1380 roku w warsztacie jubilerskim Jacopo Rosetto.
Wedł ug legendy z inicjatywy biskupa Petroniusza zaczę to budować kompleks, któ rego pierwowzorem był koś ció ł Grobu Ś wię tego w Jerozolimie. Był biskupem Bolonii w latach 430-451. Ś wię ty Petroniusz jest uważ any za patrona Bolonii. Kompleks powstał na miejscu pogań skiej ś wią tyni Izydy. Badania historyczne potwierdzają staroż ytnoś ć budowli.
Koś ció ł Jana Chrzciciela lub Ukrzyż owania pochodzi z VIII wieku, Koś ció ł Grobu Ś wię tego (lub Golgota) pochodzi z okoł o V wieku (przebudowany w XII wieku). W tym koś ciele pochowany jest ś w. Petroniusz. Koś ció ł ś w. Witalija i Agrykoli został ró wnież zbudowany w V wieku (przebudowany w VIII wieku, a nastę pnie w XI wieku). Niestety, liczne nieudane renowacje (XIX - począ tek XX wieku) zmniejszył y liczbę tradycyjnych siedmiu koś cioł ó w do czterech. Czwartym koś cioł em jest Koś ció ł Mę czeń stwa.
Znany jest ró wnież jako Koś ció ł Tró jcy Ś wię tej. Brak dokł adnego datowania budynku. Prawdopodobnie w tym koś ciele pierwotnie zostali pochowani mę czennicy Witalij i Agrykola (stą d nazwa - mę czeń stwo). Wraz z przybyciem Longobardó w koś ció ł został zamieniony na baptysterium. W IX-X wieku kompleks popadł w ruinę . W XI wieku klasztor przeszedł w rę ce benedyktynó w, któ rzy starannie odrestaurowali budynki w XI-XIII wieku. Elementy romań skie dodane do budynkó w podczas tych prac renowacyjnych nadal charakteryzują zewnę trzny styl architektoniczny kompleksu. Fasady koś cioł a Ukrzyż owania (po prawej), Grobu Ś wię tego (w ś rodku) oraz Ś wię tych Witalija i Agrykoli (po lewej) wychodzą na plac.
Do koś cioł a Tró jcy Ś wię tej prowadzi niewielki dziedziniec, Dziedziniec Pił ata, znajdują cy się za koś cioł em Grobu Ś wię tego. Ś redniowieczny dziedziniec klasztorny znajduje się obok koś cioł a Tró jcy Ś wię tej.
Koś ció ł Ukrzyż owania został zbudowany przez Longobardó w (VIII wiek). Pó ź niej koś ció ł został przebudowany.
Najstarsze czę ś ci koś cioł a to romań skie mury i krypta (1019). Sklepienie pod wię ź bą dachową wznosi się nad przestrzenią jednonawową . Czę ś ć oł tarzowa, do któ rej prowadzą schody, wznosi się nad kryptą . Krypta podzielona jest kolumnami o ró ż nych kształ tach na pię ć naw. Wedł ug legendy wysokoś ć jednej z kolumn od fundamentu do stolicy odpowiada dokł adnie wysokoś ci Chrystusa (okoł o 170 cm, co w tamtych czasach uważ ano za wysokie). W krypcie przechowywana jest urna ze szczą tkami ś wię tych Witalija i Agrykoli. W koś ciele moż na zobaczyć grupę rzeź biarską „Lamentacje Chrystusa” (XVIII w. , Angelo Gabriella Pio, lewa strona nawy), „Ukrzyż owanie” (1380, Simone dei Crocifissi, oł tarz), freski „Mę czeń stwo ś w. , ś ciany koś cioł a). Ś ciany krypty zdobią ró wnież freski. Wizerunki ś wię tych Witalija i Agrykoli pochodzą z XVI wieku. Mał y fresk „Matka Boż a Ś nież na” przypisywany jest Lippi di Dalmazio (XV w. , krypta).
Koś ció ł Ś wię tych Witalija i Agrykoli pochodzi z V wieku i jest jednym z pierwszych koś cioł ó w boloń skich. W VIII wieku do renowacji koś cioł a uż yto materiał ó w z czasó w rzymskich (stolice joń skie; mozaika posadzkowa). W XI wieku przeprowadzono kolejną renowację . Budynek zyskał romań ski wyglą d. Fasada podzielona jest na trzy czę ś ci. Budynek ma plan bazylikowy bez transeptu. Począ tkowo koś ció ł był pod wezwaniem ś w. Piotra, pó ź niej jednak został poś wię cony ś wię tym Witalijowi i Agrykoli – pierwszym mę czennikom z Bolonii, któ rzy zmarli w 305 roku. Szczą tki ś wię tych spoczywają w ś redniowiecznych sarkofagach.
Koś ció ł Grobu Ś wię tego został zbudowany w XI-XII wieku. Centralną czę ś ć koś cioł a zamyka 12 marmurowych i ceglanych kolumn, tworzą c wewnę trzną kaplicę (edykuł ę ), w któ rej przechowywano relikwie ś w. Petroniusza.
Relikwie ś wię tego został y przeniesione do bazyliki ś w. Petroniusza w 2000 roku. W koś ciele znajduje się ź ró dł o, któ re uosabia wody Jordanu.
Wedł ug danych archeologicznych ź ró dł o to był o ś wię tym ź ró dł em ś wią tyni Izydy. Najprawdopodobniej koś ció ł Grobu Ś wię tego został zbudowany na miejscu ś wią tyni Izydy. 7 kolumn z afrykań skiego marmuru ró wnież pochodzi z czasó w rzymskich - kolejny dowó d pozostawiony po pogań skiej ś wią tyni. Jedna z marmurowych kolumn stoi nieco z boku i symbolizuje kolumnę biczowania Chrystusa. Napis na kolumnie obiecuje odpust na 200 lat każ demu, kto zobaczy to miejsce. Ś ciany i sufit koś cioł a pokryto freskami z XIII wieku. Czę ś ć z nich zaginę ł a podczas prac konserwatorskich w XIX wieku, restauracja wywoł ał a wiele kontrowersji i krytyki. Zachowane freski moż na dziś oglą dać w muzeum koś cielnym.
W pobliż u wyjś cia z Bazyliki Grobu Ś wię tego znajduje się Dziedziniec Pił ata, w któ rym uosabia się listroton (kamienna rezydencja, na któ rej został osą dzony Chrystus). Na dziedziń cu znajduje się tzw. „basen Pił ata” (737-744, wapień ).
Na jednej z kolumn arkadowej galerii dziedziń ca znajduje się kamienny wizerunek koguta - "Kogut ś w. Piotra". Jest to przypomnienie ewangelicznej historii wyrzeczenia się Piotra i pokuty. Cał y kompleks jest nasycony symbolami Jerozolimy. Nawet odległ oś ć od dziedziń ca Pił ata do koś cioł a ś w. Jana na gó rze powtarza odległ oś ć od Sanhedrynu jerozolimskiego do Kalwarii.
Koś ció ł Tró jcy Ś wię tej (przebudowany w XII-XIII w. ), zwany takż e Martyrium lub Koś cioł em Ś w. Krzyż a (nazwa pochodzi od relikwii przywiezionej z wypraw krzyż owych i przechowywanej w kaplicy koś cielnej do 1950 r. ), bardziej niż inne zabudowania klasztoru kompleks ucierpiał w wyniku prac konserwatorskich. Wnę trze koś cioł a podzielone jest na pię ć naw. Duż ym zainteresowaniem cieszy się drewniana grupa rzeź biarska, któ rej figury są wykonane na wysokoś ć czł owieka - „Kult Trzech Kró li”.
Dzieł o pochodzi z koń ca XIII wieku, jest to najstarsza na ś wiecie szopka, któ rej kompozycję tworzą peł nometraż owe rzeź by. W 1370 r. figury został y namalowane i zł ocone przez boloń skiego mistrza Simone dei Crocefissi. Na ś cianach koś cioł a czę ś ciowo zachował y się freski z XIV wieku. Na szczegó lną uwagę zasł uguje fresk przedstawiają cy ś w. Urszulę i Matkę Boż ą cię ż arną (Matkę Boż ą w cią ż y).
Na ś cianach znajdują się liczne tablice z nazwiskami obywateli Bolonii, któ rzy zginę li w wojnach.
Dziedziniec klasztorny, któ ry ma prawdziwą galerię ł ukową prowadzą cą z koś cioł a Tró jcy Ś wię tej, jest jednym z najlepszych przykł adó w romań skiego stylu architektonicznego w cał ej Emilii. Dziedziniec z podwó jną galerią pochodzi z X-XIII wieku. Pierwsza kondygnacja galerii skł ada się z ł ukó w protoromań skich, druga - romań sko-gotyckich. Poś rodku dziedziń ca znajduje się studnia (1632). Z dziedziń ca klasztornego widać klasztorną dzwonnicę (zbudowaną w XIII w. , z XIX w. ).
Po poł udniowej stronie portyku dziedziń ca znajduje się wejś cie do muzeum kompleksu ś w. Szczepana.
Muzeum zespoł u klasztornego posiada kolekcję przedmiotó w kultu i dzieł sztuki z siedmiu koś cioł ó w. Godna uwagi pł askorzeź ba lombardzkiej pracy, któ ra przedstawia Chrystusa mię dzy ś wię tymi Witalijem i Agricola. Muzeum przechowuje ró wnież bandaż , któ ry wedł ug legendy nosił a Dziewica. Wś ró d malowideł znajdują się wizerunki ś wię tych z rozsypanych poliptykó w autorstwa Simone dei Crocefissi (XIV w. ), „Matka Boż a z Dziecią tkiem i ś w. Janem” (XVI w. , Innocento da Imola), fresk „Biją ce niemowlę ta” (XIII w. , Szkoł a Lucca ). Ciekawy relikwiarz stworzony do przechowywania gł owy ś w. Petroniusza w 1380 roku w warsztacie jubilerskim Jacopo Rosetto.
Tłumaczone automatycznie z języka ukraińskiego. Zobacz oryginał
Uwagi (0)
zostaw komentarz
Pokaż inne komentarze …
