После Франции туристическо-праздничной, захотелось увидеть немного иной Франции – аутентично-повседневной. Из Саарбрюккена для однодневной поездки была возможность посещения с вменяемым числом стыковок Меца или Нанси. Был выбран первый вариант. Льготный тариф за 29 евро на двоих действовал только в выходные дни. Но в единственный выходной в данном путешествии заплпанирован на Страсбург. Потому в Мец ехали в будний день.В будни действовал стандартный Саарско-Лотарингский тариф, 11,40 евро с человека OW. К конкретному поезду не привязан. Действителен целый день.Туда прямой поезд, обратно с короткой пересадкой на французской станции Forbach.На участке Саарбрюккен-Мец ходит 2-вагонный мини-поезд французской компании TER, длительность поездки 55 минут. На территории Германии остановок нет – первая как раз в Форбах. Основной контингент пассажиров поезда – школьники и студенты.
Виды из окон – сплошь сельскохозяйственные. Мец удивляет неожидано большим вокзалом с неожиданно большим числом платформ. В сторону, противопрложную зданию вокзала виден комплекс ультрасовременной формы, являющийся Мецским филиалом знаменитого Центра Помпиду. Немного не наш интерес.Выходим в город. О нетуристичности данного города свидетельствует отсутствие информационного и сувенирных киосков на вокзале и привокзальной площади. Карту, естественно, нашел и распечатал в интернете предварительно. Сразу же возле вокзала замечаем монументальное как для Франции Почтамта из красного камня.Вдоль него и движемся вверх по rue Ausone. Обращает насебя внимание в Метце неожиданная особенность городского транспорта – очень длинные 3-секционные автобусы, едут очень медленно, ходять в т.ч. и через пешеходные зоны в центре, а при приближении к людям издают абсолютно трамвайный сигнал J. Наверное, раньше в в Метце были распространены трамваи.Тизий теплый день, на улицах практически безлюдно, район со средневековой архитектурой (18-19 в.в.), абсолютно не испорчен современностью типа пластиковых окон или торчащих на фасадах кондиционеров, наружной рекламы минимум, только вывески магазинов или отелей. Цвет зданий – ярко желтый, вообще не заметно графити. Далее по улице HenryMallet выходим к студентческому городку. Малоэтажные корпуса колледжей и лицеев смотрятся очень аутентично. Через дорогу от кампуса – большой парк с местной Триумфальной Аркой. Построена в память о повторном переходе Меца от Германии к Франции (первый раз это произошло в 1870-м году, второй раз в 1918-м). Далее мимо бывших казарм им.Маршала Нея, сейчас там арт-центр «Arsenal « (их аналог «Мистецького Арсенала» в Киеве J)), выходим на центральную площадь города – Площадь Республики. Все по-французски скромно и неброско: несколько кафе и традиционный для областных центров Франции ТЦ элит-класса «Galery Lafayett». Обойдя универмаг по современной по ширине, но абсолютно средневековой по антуражу (2-3 этажные домики стоят кварталами, большинство увито плющем, за домами просматривается парк) выходим на набережную реки Мозель. С Quai des Roches открываетс вид на три главных церкви города: Кафедральный Собор Св.Стефана (справа), Протестантскую Церковь Тампль-Нёф (прямо) и Церковь Св.Винсента (слева). Переходим по мосту на противоположный берег р. Мозель. Средневековая аутентика продолжается: 2-3-этажные кварталы жилых домов, встроенные в кварталы государственные учреждения, церкви, школы. По очередному мосту. Переходим на остров. Островная часть города знаменита помимо уже упомянутой выше протестантской церкви Тампль-Нёф, Оперным Театром и Префектурой Города. Если здание Префектуры города ничем не примечательно, то Опера выглядит очень красиво. Расположен Театр на достаточно большой Площади Комедии, знаменитой тем, что каждый год вначале лета на ней проходит фестиваль цветов – флористы создают т.н. «цветочные ковры». Вдоль набережной (как на островной части города, так и на мптериковой) дома стоят вплотную к воде (почти как в Страсбурге), т.е. очевидно горожане ранее(а может и до нынешних времен) в качестве транспорта пользовались лодками. О Cтрасбурге напоминают также наличие поворотных механизмов под мостами, очевидно, с целью прохождения достаточно габаритного речного транспорта. Но что кардинально отличает Мец от Страсбурга в плане прибережного городского строительства – так это наличие встроенных в старые кварталы современных зданий под старину, смотрятся очень органично, высота и этажность, естественно, соблюдена. О том, что в Меце есть не только старинная архітектура, говорит очень интересное, достаточно современное (на вид лет 30-40) жилое здание, расположенное сразу же за Мельничным Мостом – в нем неопределенное число этажей (от 4 до 6), видимо потолки на в разных подьездах разной высоты, но при этом все подьезды здания имеют висоту одинаковую,окна расположены абсолютно ассиметрично,а в самом доме проделано несколько арок, для проезда грузового транспорта. Этот стиль мне чем-то напомнил дома из французких городов-утопий Мелюн-Сенарт или Марн-ла-Валле. Только масштаб по-меньше. Что также обратило на себя внимание в Меце – так это отсутствие сетевых магазинов (типа Мониприкса, Карфура или Лидла в городской черте). По словам местных – все они за пределами города. В самом центре на нулевом этаже крупного ТЦ «Сен-Жак» обнаружен «Ашан», а чуть дальше по улице – маленький и очень тесный «Carrefour Express». Итак, немного отдохнув на набережной и полюбовавшись старинным фонтанов, по улице Merchant, мимо главной достопримечательности города – Собора Святого Стефана – движемся к центральной площади Saint-Jasques. Несмотря на пешеходность площади (легковой автотранспорт отсутствует как класс), трехсекционные автобусы ползут на очень маленькой скорости, но с традиционными трамвайными сигналами (наверняка, через площадь когда-то ранее ходили трамваи). Площадь Сен-Жак знаменита большим количеством кафе и ресторанов, в одном из которых, мы собственно и обедаем. На обед, к удивлению, закрываются и магазины (в частности, «Nicolas» на той же площади не работал с 13:30 до 14:30). Хотя и там коньяк «Courcell» в таре 0,2 л отсутствовал. Только 0,75 л по 22 Е L. Все же данный напиток в искомой расфасовке был приобретен в соседнем «Ашане», расположенном на подземном ярусе ТЦ «Сен-Жак». От площади в разные стороны разбегаются несколько торговых улиц с бутиками как традиционных европейских (Zara, H&M) так и малоизвестных азиатских (Kiabi) торговых марок.
Погуляв по площади и посетив одну из местных кондитерских (с более, чем 100-летней историей) движемся к еще одной знаковой достопримечательности города – Немецким воротам. Для этого спустившись по улице Tet d'Or мимо нескольких фешенебрльных отелей и пройдя через очень красивую площади Saint-Luis с колоритными аркадами, являющаяся метом отдыха именно местных жителей (о чем свидетельствует Французская Карусель, а также тропические растений в полутораметровых кадках), выходим на тихую улочку Mozelle. Район совсем тихий, проходя по этой улице, кажется переносишься во времени не на одно десятилетие назад, и не только благодаря архитектуре. Вот например, давно не существующие у нас магазин филателии, вот магазин португальских кулинарных специалитетов вычурными бутылками и кувшинами в витрине, вот мастерская по ремонту бытовой техники марок, про которые у нас не вспоминают уже много лет (Pioneer) и т.д. Из жилого квартала неожиданно вырастает Средневековая Церковь Святого Максима, традиционно органично встроена в квартал, по высоте абсолютно не выделяется, на входная группа над вековыми дверьми багато декорирована, заметна также небольшая «готическая роза» над входои и небольшие окна с витражами… Наконец, выходим на площадь Жана Кокто, где нас настигает современность – модные в последние годы «сухие фонтаны». Ну и жилая 9-этажка с неожиданной мачтой мобильной связи на противоположной стороне улицы. Еще метров 200 верх по улице Андре Мажино – и видны «Немецкие Ворота» - фрагмент старинной крепостной стены с хорошо сохранившимся вьездом в город со стороны Германии. Теперь движемся в обратном направлении, уже в стороны железнодорожного вокзала. Средневековые кварталы постепенно сменяются кварталами времен «Прекпасной Эпохи» (вторая половина 19-го века), этажность и вычурность зданий повышаются, улицы постепенно переходят в широкие бульвары с зоной зеленых насаждений, разделяющие встречные направления движения. Элементы Парижа… У самого вокзала обращаем внимание на еще один любопытный обьект – Chateau d’Eau – «Замок Воды». По факту представляющий собой высоченную (метров 50-60 навскидку) водонапорную башню, декорированную почему-то в арабском стиле. А вот и сам вокзал Metz-Ville. До отхода поезда еще достаточно времени, чтоб его рассмотреть. Здание старинное, построено в 1908 году, такое впечатление что фасад вырублен из целого куска огромного серого камня. 40-метровая башня с часами построена в том же стиле, но имеет характерную региональную особенность – также как и Церковь Тампль-Нёф башня к верху не сужается пирамидально или конически, чтоб закончиться шпилем, а грани ее как бы стачиваются под углом, образуя 4 новые наклонные плоскости, из точки пересечения которых и вырастает шпиль. Как этот стиль архитектуры называется – не знаю – кто разбирается в этом подскажите. Знаю, только что в таком стиле построено много зданий в юго-западной Германии, в частности в городе Трир. Обратный путь прошел без приключений, если не считать контролеров в поезде Мец-Форбах, безбилетников обнаружено не было, абсолютно все пассажиры в качестве проездного документа предьявляли пластиковые проездные карточки. Видимо ездят по этому маршруту регулярно. А вот на участке Форбах-Саарбрюккен некоторые пассажиры покупали одноразовые билеты у немецких контролеров-кондукторов прямо на перроне. Цена 8 евро. Как-то дороговато для 20 минутной поездки OW
Po turystyczno-wakacyjnej Francji chciał em zobaczyć Francję nieco inną - autentyczną i codzienną . Z Saarbrü cken na jednodniową wycieczkę był a okazja do odwiedzenia z rozsą dną liczbą dokó w Metz lub Nancy. Wybrano pierwszą opcję . Obniż ona stawka 29 euro za dwie osoby obowią zywał a tylko w weekendy. Ale jedyny weekend tej podró ż y zaplanowano w Strasburgu. Dlatego jeź dziliś my do Metz w dni powszednie. W dni powszednie obowią zywał a standardowa taryfa Saara-Lotaryngia, 11.40 euro za osobę OW. Nie zwią zany z konkretnym pocią giem. Waż ny przez cał y dzień . Istnieje bezpoś redni pocią g z powrotem z kró tkim przystankiem na francuskiej stacji Forbach. Na odcinku Saarbrü cken-Metz kursuje 2-wagonowy minipocią g francuskiej firmy TER, czas przejazdu to 55 minut. W Niemczech nie ma przystankó w – pierwszy jest w Forbes. Gł ó wnym kontyngentem pasaż eró w pocią gó w są uczniowie i studenci.
Widoki z okien - cał kowicie rolnicze. Metz zaskakuje niespodziewanie duż ą stacją z nieoczekiwanie duż ą liczbą peronó w. Z boku, na wprost budynku dworca, widać ultranowoczesny kompleks, któ ry jest filią sł ynnego Centrum Pompidou w Metz. Trochę nie nasze zainteresowanie. Wychodzimy do miasta. Brak kioskó w informacyjnych i z pamią tkami na dworcu i na placu dworcowym ś wiadczy o nieturystycznym charakterze tego miasta. Mapa oczywiś cie został a wcześ niej znaleziona i wydrukowana w Internecie. Tuż przy dworcu dostrzegamy monumentalny jak na Francję Urzą d Pocztowy z czerwonego kamienia. Wzdł uż niego i przejdź w gó rę rue Ausone. Niespodziewaną cechą transportu publicznego w Metz jest bardzo dł uga – bardzo dł ugie 3-odcinkowe autobusy jeż dż ą bardzo wolno, w tym przez deptaki w centrum, a zbliż ają c się ludzie emitują bezwzglę dny sygnał tramwajowy J.
Prawdopodobnie tramwaje był y kiedyś w Metz powszechne. W ten ciepł y dzień ulice są niemal opustoszał e, obszar o ś redniowiecznej architekturze (XVIII-XIX w. ), absolutnie nie zepsuty przez nowoczesnoś ć , takie jak plastikowe okna czy klimatyzatory wystają ce na fasadach, przynajmniej reklamy zewnę trzne, tylko szyldy sklepó w czy hotele. Kolor budynkó w jest jasnoż ó ł ty, ż adnych graffiti. Jedź dalej ulicą HenryMallet do kampusu. Niskie budynki kolegió w i liceó w wyglą dają bardzo autentycznie. Po drugiej stronie ulicy od kampusu znajduje się duż y park z lokalnym Ł ukiem Triumfalnym. Został zbudowany na pamią tkę ponownego przejś cia Metzu z Niemiec do Francji (pierwszy raz w 1870, drugi raz w 1918). Dalej za dawnymi koszarami. Marszał ku Ney, teraz jest centrum sztuki „Arsenał ” (ich odpowiednik „Arsenał u Sztuki” w Kijowie J)), udajemy się na centralny plac miasta - Plac Republiki.
Wszystko po francusku jest skromne i dyskretne: kilka kawiarni i tradycyjne dla regionalnych centró w Francji centrum handlowe elitarnej klasy „Galery Lafayett”. Obchodzą c dom towarowy o nowoczesnej szerokoś ci, ale absolutnie ś redniowiecznej w otoczeniu (2-3 pię trowe domy to bloki, w wię kszoś ci owinię te bluszczem, za domami widać park) udajemy się na nabrzeż e rzeki Mozeli. Quai des Roches wychodzi na trzy gł ó wne koś cioł y miasta: katedrę ś w. Szczepana (po prawej), koś ció ł protestancki Temple-Neuf (po prawej) i koś ció ł ś w. Wincentego (po lewej). Przechodzimy przez most na przeciwległ y brzeg Mozeli. Utrzymuje się ś redniowieczna autentycznoś ć : 2-3 pię trowe bloki mieszkalne, instytucje publiczne, koś cioł y, szkoł y wbudowane w kwartał y. Na nastę pnym moś cie. Przenosimy się na wyspę . Wyspowa czę ś ć miasta sł ynie opró cz wspomnianego już koś cioł a protestanckiego Temple-Neuf, Opery i Prefektury Miejskiej.
Jeś li budynek prefektury miasta nie jest godny uwagi, opera wyglą da bardzo pię knie. Teatr mieś ci się na doś ć duż ym Placu Komediowym, sł yną cym z tego, ż e co roku na począ tku lata odbywa się w nim festiwal kwiató w - kwiaciarnie tworzą tzw. „Kwiatowe dywany”. Wzdł uż nabrzeż a (zaró wno w czę ś ci wyspiarskiej miasta, jak i przy autostradzie) domy stoją blisko wody (prawie jak w Strasburgu), czyli podobno kiedyś mieszkań cy uż ywali ł odzi jako ś rodka transportu (a moż e nawet teraz). Strasburg przypomina też o obecnoś ci mechanizmó w obrotowych pod mostami, podobno w celu pokonania wystarczają co duż ego transportu rzecznego. Ale to, co radykalnie odró ż nia Metz od Strasburga pod wzglę dem nadmorskiego rozwoju urbanistycznego - to obecnoś ć nowoczesnych, staromodnych budynkó w wbudowanych w stare dzielnice, któ re wyglą dają bardzo organicznie, oczywiś cie obserwuje się wysokoś ć i liczbę pię ter.
O tym, ż e Metz ma nie tylko antyczną architekturę , mó wi bardzo ciekawy, doś ć nowoczesny (podobno 30-40 letni) budynek mieszkalny, poł oż ony tuż za Mł yń skim Mostem – ma nieskoń czoną liczbę pię ter (od 4 do 6), podobno sufity w ró ż nych wejś ciach o ró ż nej wysokoś ci, ale jednocześ nie wszystkie wejś cia do budynku mają tę samą wysokoś ć , okna są rozmieszczone absolutnie asymetrycznie, a w domu wykonano kilka ł ukó w do przejazdu transportu towarowego. Ten styl przypominał mi domy z francuskich utopijnych miast Melun-Senart czy Marne-la-Vallee. Tylko skala jest mniejsza. W Metz uwagę zwraca takż e brak sieci sklepó w (takich jak Moniprix, Carrefour czy Lidl w granicach miasta). Wedł ug miejscowych – wszyscy są poza miastem. Auchan znajdował się w centrum na parterze duż ego centrum handlowego Saint-Jacques, a nieco dalej w dó ł ulicy znajdował się mał y i bardzo wą ski Carrefour Express.
Odpoczywają c wię c na nabrzeż u i podziwiają c staroż ytne fontanny, na Merchant Street, obok gł ó wnej atrakcji miasta – Katedry ś w. Szczepana – przenosimy się na centralny plac Saint-Jasques. Pomimo strefy dla pieszych (samochody nie są dostę pne jako klasa), trzyczę ś ciowe autobusy jeż dż ą z bardzo mał ą prę dkoś cią , ale z tradycyjnymi sygnał ami tramwajowymi (prawdopodobnie tramwaje kiedyś przejeż dż ał y przez plac). Plac ś w. Jacques Square sł ynie z wielu kawiarni i restauracji, z któ rych jedna faktycznie jemy. Co zaskakują ce, sklepy są zamknię te w porze lunchu (w szczegó lnoś ci „Nicolas” w tej samej okolicy nie dział ał od 13:30 do 14:30). Chociaż w pojemniku 0.2 litra nie był o koniaku Courcell. Tylko 0.75 litra 22 E L. Jednak ten napó j w poż ą danym opakowaniu został zakupiony w są siednim „Auchan”, znajdują cym się na podziemnej kondygnacji centrum handlowego „Saint-Jacques”.
Z placu biegnie w ró ż nych kierunkach kilka ulic handlowych z butikami zaró wno tradycyjnych europejskich (Zara, H&M), jak i mał o znanych azjatyckich marek (Kiabi).
Po spacerze po placu i zwiedzeniu jednej z tutejszych cukierni (z ponad 100-letnią historią ) przechodzimy do kolejnego punktu charakterystycznego miasta – Bramy Niemieckiej. W tym celu schodzą c rue Tet d'Or mijają c kilka luksusowych hoteli i przechodzą c przez bardzo pię kny Piazza Saint-Luis z kolorowymi arkadami, któ ry jest celem miejscowych (o czym ś wiadczy francuska karuzela, a takż e tropikalna roś linnoś ć w pó ł tora metra) idziemy na spokojną ulicę Mozelle. Okolica jest bardzo cicha, idą c tą ulicą wydaje się , ż e przenosicie się w czasie ponad dekadę temu, i to nie tylko ze wzglę du na architekturę .
Na przykł ad mamy sklep filatelistyczny, któ ry dawno nie istniał , tu jest sklep z portugalskimi specjał ami kulinarnymi z fantazyjnymi butelkami i dzbankami w witrynie sklepowej, tu jest warsztat naprawy sprzę tu AGD marek, o któ rych nie pamię tamy wiele lat (Pionier) itp. Ś redniowieczny koś ció ł ś w. Otó ż .9-pię trowy budynek mieszkalny z nieoczekiwanym ruchomym masztem po przeciwnej stronie ulicy.
Kolejne 200 metró w w gó rę ulicy Andre Maginota - i widać "Bramę Niemiecką " - fragment staroż ytnego muru twierdzy z dobrze zachowanym wjazdem do miasta z Niemiec. Teraz poruszamy się w przeciwnym kierunku, już w kierunku dworca. Ś redniowieczne kwartał y są stopniowo zastę powane przez kwartał y przedepokowe (druga poł owa XIX w. ), wzrastają kondygnacje i pretensjonalnoś ć zabudowy, stopniowo ulice zamieniają się w szerokie bulwary ze strefą zieleni oddzielają cą przeciwległ e kierunki. Elementy Paryż a… Na samej stacji zwracamy uwagę na kolejny ciekawy obiekt – Chateau d’Eau – „Zamek Wody”. W rzeczywistoś ci jest to wysoka (50-60 metró w na pierwszy rzut oka) wież a ciś nień , ozdobiona z jakiegoś powodu w stylu arabskim. A oto sama stacja Metz-Ville. Do odjazdu pocią gu jest jeszcze wystarczają co duż o czasu, aby to rozważ yć .
Budynek jest stary, wybudowany w 1908 roku, wraż enie jest takie, ż e fasada jest wyrzeź biona z cał ego kawał ka ogromnego szarego kamienia. 40-metrowa wież a zegarowa zbudowana jest w tym samym stylu, ale ma charakterystyczną cechę regionalną – podobnie jak koś ció ł Temple-Neuf, wież a nie zwę ż a się do szczytu piramidalnie ani stoż kowo, by zakoń czyć się iglicą , a jej krawę dzie wydają się szlifować pod ką tem, tworzą c 4 nowe nachylone pł aszczyzny, od punktu przecię cia, z któ rego wyrasta iglica. Jak nazywa się ten styl architektury – nie wiem – kto to rozumie, powiedz mi. Wiem, ż e w poł udniowo-zachodnich Niemczech, w szczegó lnoś ci w Trewirze, powstał o wł aś nie wiele budynkó w w tym stylu. Podró ż powrotna przebiegł a bez zakł ó ceń , z wyją tkiem kontroleró w w pocią gu Metz-Forbach, nie znaleziono biletó w, absolutnie wszyscy pasaż erowie okazali plastikowe karty podró ż y jako dokument podró ż y. Podobno regularnie jeż dż ą tą trasą .
Ale na odcinku Forbach-Saarbrü cken niektó rzy pasaż erowie kupili jednorazowe bilety od niemieckich konduktoró w bezpoś rednio na peronie. Cena 8 euro. Jakoś drogo na 20-minutową podró ż OW
