Турция. Часть 1.
Глава 1. Приготовление к поездке.
Как-то раз, в середине сентября, когда я наслаждался бархатным сезоном на Черном море в городе-курорте Геленджике, мне позвонила знакомая по имени Ира. Узнав как у меня дела, она вдруг неожиданно предложила:
– А поехали, отдохнем в Турцию?
Признаться, я давненько уже хотел начать посещать заграницу, но все как-то не представлялось случая, чтобы раз – сели и поехали. Без всяких долгих раздумий и изменений своих решений по десятку раз на день, как это обычно бывало с большинством моих знакомых. И этот факт меня подкупил!
– Довольно интересное и неожиданное предложение! Вот я как раз собираюсь послезавтра вернуться домой в Краснодар, ну давай ты все там узнаешь про поездку, а я приеду, и мы поговорим!
Через день я приехал домой и, закончив свои дела, поехал на встречу с Ирой. Она, как и обещала, была полностью готова к разговору о Турции.
– Я все узнала! В турфирме рекомендовали брать либо хорошую “четверку” (отель 4 звезды), либо “пятерку”, а вот “тройку” категорически не рекомендовали, иначе есть все шансы испортить впечатление о Турции. Тем более, когда едешь в первый раз!
Да! “Тройка” была, конечно, на порядок дешевле. Но отдыхать, лишь бы отдохнуть, а как не важно, я не люблю. Я достал ноутбук и мы начали смотреть в интернете описания и отзывы предложенных нам турфирмой отелей.
– Вот этот отель неплохой, но очень далеко от аэропорта... А этот находится не на первой линии, до моря нужно добираться на автобусе... А вот новый, но он расположен в самом эпицентре строек... А этот вот хороший, но там одни наши...
Отели, где в большинстве своем отдыхаю русские, это конечно хорошо, но, признаться, заграницей хочется посмотреть на иностранцев. А от наших наоборот хочется отдохнуть. Особенно насмотревшись на поведение соотечественников на курортах Черного во время бурных гулянок!
– А вот смотри, какой отель! Совсем новый, 2008 года постройки в районе Белек! В турфирме сказали, что это самый престижный курортный район в Турции. Отель для европейцев, твердая “пятерка” (иногда турфирмы продают “четверки” как “пятерки”), красивый с виду. А что с отзывами? Неплохие! А расстояние от аэропорта в Анталии? Сорок километров! Ну, значит, его и берем? Берем!
Все отзывы читать мы не стали, так как мнению других людей особо доверять нельзя! Оно, как правило, необъективно. Не понравилась человеку какая-то мелочь и все! Отель, по его мнению, будет тянуть на единицу с минусом. Тоже самое касается и выбора стран. Не проверишь лично – истину не узнаешь!
И таким образом, наш выбор пал на отель “Siam Elegance Hotel & Spa”!
Выбор был завершен, тур заказан! И начались приготовления к моей первой поездке заграницу! Первым делом нужно было купить чемодан. Нельзя же ехать заграницу со старым, нужен новый! А то вдруг европейцы в отеле засмеют, мол, бедный русский приехал на отдых с очень старым чемоданом!
Встретившись после работы с Ирой, мы поехали в торговый центр. Пройдя несколько магазинов с товарами для путешествий, мы не смогли подобрать ничего стоящего – либо качество отвратительное, либо цена очень высокая. Я уже было расстроился, но, зайдя в последний магазин, я увидел чемодан, который нам сразу понравился! Итальянский “Alessandro Manzoni”. Он был синего цвета, сверху отделанный пластмассой, а внутри металлический. И выглядел, разумеется, очень достойно! Вдобавок ко всему, при относительно невысокой цене на него была еще и приличная скидка, видимо под конец летнего сезона. И, разумеется, выбор был сделан и проблема с чемоданом решилась. После чего мы поехали в обменный пункт, где поменяли рубли на американские доллары, и отправились по домам, собираться. До выезда оставалось чуть более суток!
Приехав домой, я первым делом открыл чемодан и начал его рассматривать внутри. Две закрывающие сеточки, чтобы вещи не выпадали, когда откроешь одну сторону. Несколько вешалок и резиновых застежек! Класс! А вот и кодовый замок. Конечно же, код надо установить свой!
Прочитав инструкцию, я выставил положение замка “000”, затем повернул рычажок и поставил свою комбинацию цифр. После чего закрыл чемодан и замешал колесики. Вот он закрыт. А теперь открою! Я набрал установленный мною новый код и... чемодан не открылся!
– Наверное, что-то напутал, – подумал я.
Выставил начальный код “000” – тоже самое... Вот здорово! Уже пора складывать вещи, Турция ждет, а я практически загубил новый чемодан! Хм, а может еще не все потеряно? Немного поразмыслив, я обратился к “вездесущему”, то есть к Интернету! И помогло! Минут за пятнадцать я все же открыл кодовый замок, проделав некоторые нехитрые операции! И даже совсем не расстроился, что его можно взломать таким образом, потому что в людном месте этого не сделать. Такая операция с чемоданом привлечет к себе внимание!
Поделившись этой новостью с Ирой, я начал складывать вещи. Рубашки, джинсы, шлепки, полотенце, плавки, трусы, носки, походный маленький утюг, который успел купить в Геленджике специально для поездок. Мыльные и душевые принадлежности, лекарства... И еще маленькую сумочку на пояс, своего рода аптечку, состоящую из валидола, нистроспрея, бинта, таблеток от головной боли и от температуры. И пакетик сахара. Так, на всякий случай. Паспорт, деньги, телефон, камера, фотоаппарат при себе... Вроде бы ничего не забыл!
На следующий день я помчался в ГАИ. Мне нужно было получить международное водительское удостоверение. По слухам, в Турции недорого можно взять машину напрокат. А вдруг захотим? Нужно быть готовым ко всему!
Мне выдали бумажную книжку, размером как половина листа А4. В ней на разных языках была указана необходимая информация. Конечно, такая книжка не очень удобна, особенно, если ее всегда носить с собой, ну что поделать! Кстати, как оказалось, у моей спутницы тоже такая имелась, но она получила международное водительское удостоверение раньше – просто чтобы было!
Глава 2. В аэропорту.
Ровно в 9 утра Ира на такси подъехала к моему дому. Она живет дальше от аэропорта, чем я, поэтому в первую очередь забрали ее. Через десять минут мы были на месте. Взяв свои чемоданы за ручки, мы пошли к зданию международных авиалиний. Войдя внутрь, мы сразу положили наши чемоданы на ленту проверки, после чего вошли в зал, который был полон народу. Найдя там стойку “Пегас Туристик” (“Пегастик”, как мы прозвали его), мы показали загранпаспорта и нам выдали два листа, где была указана информация о нашем туре. Это была путевка.
После этого мы проследовали в зал таможенного контроля, где наш багаж еще раз проехал по ленте проверки, после чего, наконец, мы его сдали для погрузки в самолет, получив взамен багажные квитанции и посадочные билеты, где одно место, разумеется, было у окна. Но на этом проверки не закончились. Выстояв очередь на паспортный контроль, я, наконец, получил в паспорт первый в жизни выездной за пределы России штамп!
И начался самый нудный и неприятный процесс в аэропорту, а именно – проверка того, что мы берем с собой на борт. Две служащие кричали на всех, грубили ну и так далее. То есть шло обычное общение наших людей с нашими же!
“Смокинг рума” (комнаты для курения) в нашем аэропорту не было. Все курили в туалете, хотя это было запрещено. Но куда деваться-то? Регистрация кончается за час, плюс еще час на все багажные дела и очередь.
Впрочем, наших туристов не особо волновали эти кричащие тетеньки и прочие неприятности! Многие уже успели сходить в “Дьюти Фри” и распивали коньяк из пластмассовых стаканчиков! А я, как человек мало и редко пьющий, ограничился тем, что купил там бутылочку вина и блок настоящих импортных сигарет.
Мы сели в кресла в зале ожидания возле окон. За ними были видны проезжающие машины техобслуживания и стоящие самолеты.
– Интересно, а как оно там, заграницей-то? Все же первый раз. Ты волнуешься?
– И я тоже, немного.
Примерно через пятнадцать минут двери выхода распахнулись и нас пригласили на посадку. Не особо вежливая женщина с рацией подгоняла всех туристов практически пинками, чтобы те быстрее залазили в автобус, как будто мы все опоздали, а она открыла двери вовремя!
Автобус, проследовав к стоящему неподалеку самолету, остановился. Двери открылись и мы вышли. Я посмотрел на самолет. Компания “Оренэа” (Оренбургские авиалинии, аренда “Пегас Туристик”), а самолет... “Боинг 737”! Ура!
Дело в том, что при заказе тура я сразу поставил условие – рейс только на “Боинге”! Можно и “Аэробус”, но лучше “Боинг”.
Мы сели в самолет и я тут же вспомнил детство, как летал с родителями в другие города! Да... давно я не летал на самолетах!
Не скажу, что было страшновато, наоборот – интересно вспомнить те ощущения, когда на взлете тебя вдавливает в кресло! Но, разумеется, доля волнения тоже присутствовала. После всех приветствий экипажа воздушного судна, самолет вырулил на взлетную полосу и остановился. Я хорошо помнил этот момент с детских лет! Сейчас прижмет в кресло, а затем мы полетим... Через несколько секунд взвыли турбины и мы помчались вперед, и вскоре земля стала удаляться... Мы летели! Летели в другую страну! И эта волна нахлынувшего ощущения начала приключений просто накрывала с головой!
Бывалые туристы говорят, что если тучи над Черным морем кончились, значит началась заграница! Мы летели уже минут сорок. За окном было видно только голубое небо и где-то внизу такого же цвета море. Многие пассажиры продолжали разливать коньяк, а мы смотрели то на небо, то на море, то на навигатор, который я, очень кстати, взял с собой на борт!
– Высота 9500 метров, скорость 950 километров в час. Скоро начнется Турецкая земля, – сообщал я Ире!
Напрягали немного, правда, встречные самолеты, пролетающие, на мой взгляд, довольно близко. Но что поделать-то? Те люди уже отдохнули и летят назад!
Турецкие горные вершины были уже все в снегу, что немного удивляло, но придавало какой-то колорит – ведь мы летим южнее Черного моря и тут уже лежит снег, а у нас его еще нет! А может в Турции уже зима?
Потом нам принесли еду, которая была, честно говоря, не особо вкусная, но за неимением другого, пошла на “ура”. Затем кофе, где как раз пригодился мой пакетик с сахаром, а после кофейной церемонии, чтобы немного отвлечься от желания покурить, я включил ноутбук. Все диски с фильмами были в багаже, но в дисководе один был и я его запустил.
– Да... давно я туда не заглядывал.
Оказалось, что там стоял диск с первым сезоном сериала “LOST”, ну где самолет упал на остров. Ну, а что делать, если смотреть больше нечего? Но просмотр продолжался недолго. По крайне удивленному взгляду заглянувшей в ноутбук Иры, я понял, что лучше выключить!
– Хе-хе, а у нас рейс случаем не 815? !
Через десять минут по радио попросили пристегнуть ремни, так как самолет начинал снижаться! Мы несколько раз облетели очень красивые скалистые горы желтого цвета, периодически влетая в облака между ними, в которых, кстати, самолет прилично трясло. Затем слева появилось Средиземное море, а внизу нас ждала посадочная полоса аэропорта Анталии! Самолет приземлился, пассажиры громко зааплодировали, весело смеясь! Мы заграницей!
Глава 3. В отель!
Не успел самолет остановиться, как к нему подъехало несколько машин для доставки багажа, и подбежали сотрудники аэропорта, чтобы этот багаж выгружать. Вот это сервис! Когда мы только еще спускались по трапу, первая машина, забитая вещами, уже следовала в здание аэропорта. Выйдя из самолета, мы сели в ждавший наш автобус, приятный как внутри, так и снаружи, и поехали на паспортный контроль!
Аэропорт внутри был пустынным, но через минуту заполнился нашими туристами. Куда идти, мы с Ирой не знали, поэтому пошли за всеми. Уже у окошек наземного контроля образовалась очередь, но к нашему удивлению, двигалась она очень быстро. Буквально через минуту я протянул паспорт и 20 долларов США. Служащий посмотрел на меня, а я в свою очередь, немного смущаясь, сказал ему – “Хеллоу”!
Турок расцвел в улыбке и, ответив мне – “Хеллоу! Велком ту Туркей! ”, – наклеил в паспорт марку о получении с меня платы за месяц пребывания в стране и штамп с датой приезда!
Пока я ждал Иру, решил немного присмотреться к другим нашим туристам – никто из них со служащими не здоровался. Может быть, поэтому он так обрадовался моему приветствию?
Пройдя паспортный контроль, мы спустились на первый этаж аэропорта, где на ленте уже крутились наши чемоданы. Впрочем, я и не сомневался, что тут все будет четко и быстро! Двери распахнулись и мы вышли на улицу. Жара! Высокая влажность и немного другой воздух, по сравнению с Краснодаром. А вокруг растут пальмы... красота!
А куда нам теперь идти? Тут мы заметили неподалеку много стоек, где были написаны названия разных туроператоров. Найдя наш, мы подошли.
“На крыльях Пегаса навстречу мечте! ” – гласила надпись на стойке. И я был полностью согласен с этим лозунгом!
Сотрудница глянула наши путевки и сообщила – номер 327. И указала рукой на стоянку, где стояло штук пятьдесят автобусов.
Быстро найдя наш транспорт, мы остановились возле него. Мы были первые. Водитель-турок, увидев нас, выбежал из автобуса, и, поприветствовав, помог погрузить вещи в багажное отделение. В течение пятнадцати минут начали подтягиваться остальные русские туристы. Кто-то заходил в автобус сам, а кого-то заносили, после удачного застолья в самолете спиртным из “Дьюти Фри” в честь поездки на курорт!
Когда все расселись по своим местам, в автобус зашел гид, который, оказывается, сопровождал и передавал туристов в руки сотрудников отелей, и мы поехали. Правда, едва не зацепив другой автобус, но это здесь в порядке вещей. Из-за мелких царапин тут трагедии никто не делает. Выглянули, поздоровались и поехали дальше!
Заработал кондиционер и гид начал с нами знакомиться, рассказывать общую информацию о Турции, загадывать какие-то загадки, спрашивать про Россию, и так далее.
Мы любовались из окна пейзажами, морем, дорожными знаками, ну и всем остальным, что видели. Это все было в новинку!
По пути мы заезжали в разные отели, завозя в каждый по несколько туристов. Когда мы въехали в местечко в районе Белек под названием “Богазкент”, в автобусе оставалось четыре человека. И тут я увидел наш отель! Он был в точности как на картинке.
Глава 4. Номер.
Внешне отель нам понравился сразу! Конечно, мы пересмотрели кучу фотографий еще до поездки, но все равно, увидеть вживую – это совсем другое. Дав водителю и гиду чаевые в размере 1 доллар каждому, мы вышли из автобуса. Навстречу нам выбежал портье с тележкой для багажа, загрузил чемоданы и отвез внутрь. Здесь было также красиво, как и снаружи! Кстати, я специально, еще в Краснодаре, просил в обменном пункте много мелких денег, и не ошибся. Здесь они были просто необходимы!
Мы подошли к стойке “ресепшена”. Улыбчивые служащие показали нам на некую девицу, явно не местную. Заселением русских, видимо, занималась она. Взглянув на нее, я сразу понял – наша! Крайне недовольное лицо, типа, “Ну и чего вы сюда приперлись? ”.
Но делать было нечего. Девушка в итоге оказалось на самом деле такой, как я и думал – она недовольно выдала нам ключ-карту от номера, небрежно завязала на наших руках ленточки с названием отеля и указала направление.
– Эх, она одна, однозначно, портит впечатление обо всей стране! – поразмыслил я в столь глобальных масштабах, после чего мы зашли в номер… и все неприятные ощущения тут же испарились.
Внутри он был великолепный! Большой и красивый, с огромной кроватью, похожей на мат (отель-то у нас был в тайском стиле) и большим балконом, который, правда, выходил на крышу ресторана. Поменять номер на другой с более живописным видом было нельзя, так как мадам на “ресепшене” сообщила, что отель полон и других номеров нет. Но как оказалось потом, расположение как раз было удачное в плане интернета. “Вай-фай” здесь был бесплатный, но раздавался только в лобби и ресторане. А, так как номер у нас был недалеко от последнего, сигнал доходил и сюда. И с балкона можно было легко пользоваться интернетом, что нас полностью устроило.
Разложив вещи, мы принялись осматривать номер дальше. В холодильнике обнаружилась питьевая вода, чипсы, разные печенья, шоколадки, кола и многое другое. Это все было бесплатным и бар, как оказалось позже, пополнялся раз в сутки. Затем мы зашли в ванную комнату. Здесь все было также красиво, как и везде, но еще и было кое-что, чего я раньше нигде не видел – из ванной в комнату выходило приличных размеров окно, которое было занавешено шторкой, которая при желании отодвигалась.
– Интересно, и зачем оно здесь? Смотреть, что делается в комнате, пока купаешься?
– Нет, – романтично ответила Ира, – Это для того, чтобы один купался, а второй на него смотрел из номера…
– О, Боже! И искупаться то спокойно не дадут! – усмехнулся я, и мы отправились искать еду! К этому времени нам уже очень хотелось кушать!
Глава 5. Знакомство.
Было четыре часа дня. Обед уже закончился, а ужин еще не начался. Довольно больших размеров ресторан был закрыт, и мы пошли к бассейну. Здесь находилось кафе. Хм, интересно, и как же тут купить еду? Вокруг слышится одна европейская речь. Непривычно, но интересно! И тут к нам подошел турок, предложил присесть и принес пепельницу.
– А можно меню? – спросил я для начала по-русски.
Официант улыбнулся и показал на место, где стояли чаны, видимо с едой.
– Фри! Вис ис ланч! – сказал он и улыбнулся еще шире.
Понятно! Значит это полдник, входящий в наш “UAI” (“Ультра Алл Инклюзив” – всё включено, полный пансион плюс второй завтрак, полдник и так далее, включая напитки, в том числе и спиртные местного и иностранного производства в неограниченном количестве).
Мы взяли по тарелке, положив туда всего понемногу. Еда понравилась. Местное бесплатное вино тоже было неплохим!
После трапезы и перекура, мы отправились осматривать пляж. Кстати сказать, территория отеля была небольшая, но ее вполне хватало. Здесь все было продумано до мелочей!
Пляж нам тоже сразу понравился. Чистое море, ровный песок, одинаковые шезлонги в виде хижин с пепельницей у каждого, везде урны – еду и напитки можно брать прямо сюда, а потом посуду складывать в специальные корзинки... красотища!
Так, немного освоившись, мы вернулись в номер и начали читать информацию о предлагаемых экскурсиях и расписание мероприятий отеля, включая питание.
с 7 до 10 утра – первый завтрак.
с 10 до 12 дня – завтрак для опоздавших (как раз для меня, любителя поспать).
с 13 до 15 – обед.
с 15 до 17 – ланч у бассейна.
с 18 до 20 – ужин.
с 20 до 22 – ужин для опоздавших.
с 12 ночи до утра – бесплатные закуски и бутерброды в баре лобби...
Мы были просто поражены! Вот это да! Семиразовое питание! И, наверное, все очень вкусно! Кстати, как раз уже полседьмого вечера, пора бы познакомиться с рестораном! И мы пошли на ужин.
Признаться, ничего другого я и не ждал! Огромный выбор самых разнообразных, и главное, вкусных блюд, кола, фанта, белое и красное вино в неограниченном количестве! Наверное, наименований тридцать всевозможных тортов и пирожных, ну и, конечно же, разные фрукты!
А вокруг одни европейцы. Из-за столов слышна немецкая, итальянская, французская речь. Кстати, европейцы, оказывается, совсем не ругают своих детей. Те бегают и ползают по всему ресторану, мешая официантам забирать грязную посуду со столов, а родители даже не реагируют на это. А вообще, они довольно приветливые. Здороваются со своими соседями по столу, улыбаются. Эх, а мы с Ирой не знаем никакого языка, кроме русского, и слегка английского. Мне, например, было не очень удобно, когда одна немка, после того, как я передал ей большую ложку для набора еды, расцвела в улыбке и сказала – “Данке”, – а я не знал, как по-немецки будет “пожалуйста” и ответил лишь – “Угу“!
А кто это там бегает к бочке с вином уже двадцатый раз за ужин? А кто набрал столько еды, что половину оставил, чем привлек строгий взгляд иностранцев, сидевших за соседним столом? Ну конечно! Это же наш соотечественник! Да, русские тут тоже есть! Ну, оставим знакомство с ними на потом! Кстати, надо на будущее запомнить – брать столько еды, сколько сможешь съесть! Если что, можно еще раз сходить. А то шведский стол, он такой – заманчивый и обманчивый. Наберешь, будучи голодным в тарелку много-много всего, а потом половина останется. Нехорошо как-то!
После турецкого ужина мы вернулись в номер, слегка проветрили помещение, затем слегка его охладили сплит-системой, которая работала только при закрытом окне и балконной двери, и завалились спать после тяжелого дня! Эта была наша первая ночь заграницей!
Первая ночь прошла почти хорошо. Почему почти? Дело в том, что наш кондиционер, который я выключил перед сном, среди ночи включался сам, да еще и два раза. Причем, включался он очень странно – холодным воздухом не дул, но его заслонка постоянно поворачивалась на 360 градусов и издавала сильный скрип. Ире даже показалось спросонья, что кондиционер вот-вот сползет по стенке и нас сожрет!
Вернувшись в номер после завтрака, мы очень кстати обнаружили в нем молодую горничную-турчанку, которая мыла ковер моющим пылесосом, оставлявшим в номере приятный запах дорогих французских духов. Мы, конечно же, сразу поделились с ней проблемой, связанной с кондиционером, и через пять минут на пороге номера появился монтер с чемоданчиком, который знаками спросил у нас, какая существует проблема с нашим ночным будильником.
Как сообщить монтеру, что выключенный сплит сам включается по ночам и почему-то вертит заслонкой, я не знал, и решил озвучить проблему так – “Ви слип, а он – УУУУУУУУУУ”. И показал на кондиционер.
Минут через пять, после того, как все закончили рыдать от смеха, мастер полез искать поломку и все-таки нашел, так как больше такое не повторялось. Кстати, турчанка, видимо, настолько сильно впечатлилась моим рассказом, что забыла у нас в номере универсальную ключ-карту от всех номеров, которую мы ей благополучно вернули. Правда, искали ее минут сорок по всему отелю, но на “ресепшн” карту отдавать не хотели. Ну, чтобы горничную не поругали.
Глава 6. На пляже.
Решив проблему с кондиционером и с ключом горничной, мы отправились на пляж! Как я уже говорил, море было чистое, пляж ухоженный, и, кстати, вода в Средиземном море была более соленая, чем в Черном. Соответственно, загар в итоге у нас отличался от черноморского.
В самом конце пляжа располагалась палатка, где напрокат сдавали разные морские развлечения: катамараны, гидроциклы и полет на парашюте за катером. Разумеется, в первую очередь мы заинтересовались полетом над морем. Конечно, этого добра и на нашем побережье было полно, но я специально ни разу не пользовался такими видами услуг. Мол, поеду заграницу, там все и попробую! . Но, к сожалению, с парашютом ничего не вышло. Имеющийся в наличии поднимал в воздух только одного, а мы хотели вдвоем. А это было возможно, по словам работников палатки, только через два дня, когда им доставят второй парашют.
Не беда! Возьмем тогда гидроциклы! Цена проката, кстати, была, ну не скажу, что высокая, но и не малая. Причину этого я узнал немного позже. Но все же два гидроцикла мы взяли, предварительно слегка поторговавшись. Кстати говоря, ребята здесь были хоть и турками, но не особо приветливыми. Дело в том, что это не были сотрудники отеля. Это были наемные рабочие какого-то бизнесмена, у которого имелись все эти пляжные “развлекушки” для туристов, и работали они по договору на пляже. В прочем, пожаловаться на них в отель было, в случае чего, можно, поэтому вели они себя нормально. Но как-то вот слегка были всем недовольны, чем, кстати, немного отбивали желание к ним вообще подходить. Но был там один и веселый работник. Он был полный, всегда улыбался, а на голове у него были заплетены африканские косички. Поэтому мы так его и прозвали – “Косичковый! ”. С ним, кстати, мы и провели удачный торг и на двух гидроциклах погоняли по морю двадцать минут.
Закончив наше катание, мы узнали, что, оказывается, все это время нас фотографировал пляжный фотограф. Он сообщил нам доступным языком жестов, что фотки можно будет забрать после 18-00 вечера в лобби отеля, куда мы и направились перед ужином.
Войдя в комнату-офис фотографа, мы увидели на стене много уже напечатанных снимков, в том числе и наши.
– И сколько мы должны за фотографии? Хау мач? – спросил я.
Ответ меня немного смутил – “Файв долларс ван фото, ор фети долларс алл фото ин йо флеш кард” (5 долларов одна фотография распечатанная или 30 долларов все фото на нашу флеш-карту).
Я посмотрел на Иру, которая знаками показала – “нафиг нужно”, в чем я был с ней согласен. Я вообще человек не жадный и во время отдыха против экономии на развлечениях, но это дорого! У нас есть свой фотоаппарат, завтра же “нафотографируемся” сами! Тем более, мы не знали, что нас вообще фотографируют, и фотографии были, на наш взгляд не особо и удачными. И с этими мыслями мы отправились на ужин. А после него, сытые и ленивые начали выбирать предлагаемые туроператором экскурсии, а также услуги отеля, из которых нас больше всего заинтересовали спа-процедуры, а именно – массаж: Иру – пенный “хаммам”, а меня тайский. Что это такое, я, правда, еще не знал, но решил, что попробовать обязательно стоит! Поэтому на следующее утро мы записались на эти процедуры на два часа дня, сразу после обеда. Что оказалось большой ошибкой!
Глава 7. Тайский массаж или борьба сумо.
В назначенное время мы прибыли в спа-салон, где администратор-турчанка, прекрасно говорящая по-русски, сказала нам, чтобы мы не волновались, что все будет на высшем уровне, а мне лично поведала, что тайский массаж это совсем не страшно и интересно! В подтверждении ее слов, кстати, из салона очень вовремя вышел русский мужчина, который как раз возвращался после массажа, и всем нам сообщил, что он остался жив и ему очень понравилось! После чего нас проводили в разные комнаты и процедура началась!
Я зашел в помещение, где на полу лежал огромный красный мат, примерно 3x3 метра. Вокруг стояли тайские ширмы, висели украшения, играла очень приятная музыка. Я снял полотенце, лег и расслабился. Был я, разумеется, в плавках. И хорошо, что так!
Лежа после сытного обеда и слушая успокаивающую музыку, я на несколько минут представил себя королем Таиланда! Вот, сейчас в комнату войдут две-три маленьких худеньких таечки и начнут нежно со всех сторон делать мне массаж... Ну, помечтал и хватит! Дверь комнаты открылась и в нее вошла, действительно, низкого роста, но весом под 120 килограмм, крепкая тайка, которая, сложив руки вместе хлопком и звуком “Ху” поприветствовала меня! Я сделал примерно также, только, от неожиданности, вместо “Ху”, сказал “Уху”, и процесс пошел!
Начался массаж аккуратно от кончиков пальцев ног, постепенно поднимаясь вверх...
– Надеюсь, под плавки она лезть не будет? Так-с, а если будет? Тогда, пожалуй, скажу ей – “Руссо туристо облико морале! ”... Фух! После ног сразу начался живот! Плавки она миновала!
Затем я перевернулся и данная операция с моим телом была выполнена с обратной стороны. На этом первая часть массажа была закончена и началась вторая. Тайка всем своим весом начала ходить и ползать коленями по моей спине... Несмотря на ее приличный вес, мне не было больно, но одно обстоятельство все же смущало. Я “приперся”, по-другому не скажешь, на массаж после турецкого шведского стола и сейчас лежу на животе, а сверху стоит она! А куда деваться еде? Тут тайка, которая знала по-русски всего два слова, задала мне вопрос – “Нэ болно? ! ”.
“Неееттт”, – ответил, а точнее, еле произнес я, – Но еда сейчас полезет!
Думаю, что она поняла только слово “нет”, потому что продолжила, но к счастью не долго – вскоре завершилась и вторая часть массажа. А третья была вообще необычная – растяжки. Тайка растягивала меня в разные стороны! Например: левую ногу влево, правую руку вправо, иногда упираясь в меня своими ногами. Этот этап массажа напоминал борьбу на мате с борцом сумо! Она валяла меня по этой большой кровати как хотела! Массаж продолжался всего около часа. После чего тайка попрощалась и вышла, а я, кстати, отлично себя чувствующий, пошел в сауну, куда вскоре после хамам ко мне присоединилась Ира. Оба мы были довольными процедурами и после отдыха пошли на встречу с гидом выбирать экскурсии, предлагаемые оператором!
Глава 8. Отельный гид.
“Джаниш” – так звали нашего гида от турфирмы, был местным, но, несмотря на это, прекрасно говорил по-русски. Он раздал каждому из нас лист с перечнем всех экскурсий и мы начали просмотр. Кстати сказать, мы сразу же договорились даже и не думать брать экскурсии на улице. Это дешевле, да, но я не считаю, что экономия пары десятков долларов того стоит, если у туроператора эти экскурсии имеются. Если уж их нет, тогда другое дело.
Что же нам предлагается в отеле? Посмотрим!
– Памукалле, Каппадокия, Демре Мира Кекова, Дальян, Огни Анатолии, прогулка на яхте, бесплатный шопинг тур... Израиль за 24 часа! Вот! Этим предложением стоит воспользоваться в первую очередь! – радостно сообщил я всему лобби отеля!
– Стоимость конечно не малая, 300 долларов с человека, но уверен, оно того стоит! – сказал я Ире, уже тише.
Не торопясь, выслушав “охания” и “ахания” других туристов по поводу дороговизны разных экскурсий, мы подошли к Джанишу.
– Ребят, мест в Израиль на эту неделю уже нет, но не расстраивайтесь. Через полчаса мне должны позвонить, вроде бы дали дополнительный самолет для этой экскурсии, так как очень много желающих. Надо чуть подождать. Если будет – тут же Вас запишу!
Мы облегченно вздохнули и началось получасовое ожидание, во время которого мы общались с ним о Турции, о России, ну и обо всем понемногу. Даже как-то слегка сдружились.
Через двадцать минут раздался заветный телефонный звонок, после которого гид нам сообщил – дополнительный самолет есть! Ураааа!
Он записал нас, сделав еще к тому же скидку. Затем оставил нам свой номер телефона и еще попросил об услуге. Его знакомый, который отдыхал в соседнем отеле, скоро уезжал и он хотел подарить ему на прощание презент – настоящую “Текила Олмека Голд”. А она продавалась только в “Дьюти Фри” (в смысле, настоящая). И гид попросил нас о такой небольшой услуге, как купить бутылочку. Мы, конечно же, с радостью согласились ему помочь, и, распрощавшись, пошли в номер. В Израиль мы улетали послезавтра рано утром. А сегодня вечер у нас был свободный. Наверное, самое время посетить знаменитый турецкий базар?
Глава 9. Богазкент базар.
После ужина мы вышли на улицу. Базар находился буквально в 50-70 метрах от нашего отеля. Подходя, мы еще издалека увидели улыбчивые лица торговцев, которые уже приготовились нас зазывать! Ну-с, начнем! После приглашения, мы зашли в самую ближайшую от дороги лавку.
– Здравствуйте! Как дела? Вы откуда? – на смеси турецкого и английского спросил продавец.
Перекинувшись парой фраз, мы начали рассматривать товары, которые имелись в этой лавке. Всевозможные восточные сладости, сувениры, чаи, кальяны, табак и многое другое. Пока рассматривали, продавец прибежал с горячим чайником.
– Чай, кофе, сигарета? – спросил он.
– Надо же, как здорово, почему у нас не так? – подумал я и выбрал кофе.
После “кофепития” и курения, мы наконец-то приступили к покупкам. Взяли понемногу разных сладостей, чай, и еще маленький кальян в чемоданчике, очень, кстати удобный для походов. А также фруктовый табак к нему, фольгу и карбон. Дальше нас ждал еще один приятный сюрприз – заплатили мы только за две трети товара. А одна треть для нас была “презент”, как сказал нам продавец. Но, кстати, говоря, это решил не он, как я понял. В дальнем углу лавки сидел еще один человек, и что-то периодически говорил по-турецки первому. Это был, определенно, хозяин. Обычно они не участвуют в процессе купли продажи, если имеется продавец.
Ну и ладно, нам то что, значит будет дружить с этим продавцом! Выйдя довольные с полными руками покупок, мы отнесли все это дело в отель, а затем вернулись еще раз, чтобы обойти другие магазины. В остальных, включая и вещевые, которые сейчас нас и интересовали, также предлагали чай, кофе, сигарету, какую-нибудь сладость ну и так далее! А при просмотре товара, мы все время слышали одну и ту же фразу – “Сайз но проблем! ”. То есть – “Размеры найдем все! ”.
Этим вечером мы купили много разных шмоток, таких как майки, футболки, обувь. Как себе, так и в подарок родственникам. Разумеется, при каждой покупке мы сначала торговались. Не торговаться вообще в таких странах, я имею ввиду на базаре в частных лавках, считается дурным тоном. Исключения составляют товары, цена которых ну уж совсем невысока, либо она стандартная, о чем сразу сообщает продавец. Хотя, перебарщивать с торгом и наглеть тоже не стоит – все хорошо в меру!
Цена на вещи была приятная, учитывая их хорошее качество, но все равно, мы прекрасно знали, что здесь в действии система курортных цен, то есть они на порядок выше. Но это уже не наши проблемы. На базаре ведь два дурака, как говорят! Один продает, а другой покупает!
Примерно через час мы имели полное представление об этом небольшом базарчике и посетили почти все магазины. Конечно, многое из того, что здесь продавалось, покупать мы и не собрались, но туркам, как и арабам, очень приятно, если турист откликнется на приглашение и просто посмотрит, какие товары они продают. Навязывание товара и беготню с ним за туристом я здесь ни разу не наблюдал, что, кстати, радовало! Но был здесь еще один интересный момент. Почти все цены в этом местечке, как и в отеле, были в евро. Так как здесь было много европейцев. Но нам иногда можно было рассчитываться долларами, так как русские с собой заграницу евро не берут, ну кроме поездок в Европу, разумеется. И получалось, что товары и услуги нам достаются дешевле, чем европейцам. Были, конечно, места, где при цене товара, например, 5 евро с нас просили 6-7 долларов, но далеко не везде.
Хех, вот, оказывается, почему продавцы в лавках всегда спрашивали нас, откуда мы!
Уже возвращаясь с базара в сторону отеля, мы увидели человека, который что-то нам пытался сказать и показывал знаками, что приглашает присесть. Мы отвлеклись от просмотра витрин и заметили, что стоим прямо посредине кафе. Точно! Этого человека мы видели и раньше, но особого внимания на него не обращали, потому что были заняты покупками.
Оказывается, вход и выход из базара проходит через эту самую забегаловку и человек, видимо хозяин, предлагал нам посидеть у него. На ужин мы уже опоздали, а второй ужин в отеле еще не начался, и мы решили воспользоваться предложением. Надо ли говорить, что хозяин кафе прыгал и бегал вокруг нас, пытаясь подсказать нам самое вкусное блюдо? В итоге мы остановили свой выбор на кофе и какой-то еде. Это было, скорее всего, куриное мясо, завернутое в огромный лаваш со всякими турецкими приправами, и оказалось довольно вкусным. Покушав, мы попросили счет, который составлял несколько долларов, а затем я положил еще доллар чаевых. Да! Хозяин кафе нас очень благодарил и я понимал, что это, наверное, самые желанные чаевые из всех, которые я когда-либо оставлял в кафе вообще!
Мы допили кофе и собирались уже уходить, как вдруг турок, сидящий за соседним столом и все время смотревший на нас, заговорил человеческим голосом, в смысле,
– Привет! А вы откуда? – спросил он, причем в его речи полностью отсутствовал какой-либо акцент. Вот как будто он родился и вырос в России.
Немного пообщавшись с ним, мы узнали, что он старательно учил русский, для того, чтобы побывать в нашей стране. Вот какой молодец! Не то, что мы, и английский толком выучить не можем!
Договорившись по возвращении домой начать учить иностранные языки, мы распрощались с нашим новым знакомым, наговорив ему кучу комплиментов, какой он молодец, и вернулись в отель, где нас ждал не очень приятный сюрприз. Оказывается, в процессе беготни с базара и обратно, мы, в один из заходов, забыли ключ в номере. Ключ, это ведь не только ключ! Это еще и карточка включения света. Вставляешь ее в специальную розетку и свет есть. Вынимаешь – света нет, но зато есть чем открыть дверь! Ну и мы эту карточку забыли. Что делать? Пойдем на “ресепшн”, там помогут!
Далеко не все турки знают русский и английский язык хотя бы немного. Где-то минут пятнадцать мы объясняли улыбчивому дежурному администратору, что у нас случилось. Даже рисовали на бумаге человечка, который не может попасть в номер, ломится туда и плачет! Эх, не понимает и все! И тут я вспомнил. У меня же с собой всегда русско-турецкий маленький разговорник! Сейчас найду! Нашел. Страница номер пять – в отеле. И первая же фраза на этой странице наша! Видимо у туристов такое часто происходит.
– Анахтарымы одамда унуттум, – сказал я.
– О, о’кей, – ответил служащий и, спросив номер комнаты, выдал нам вторую карточку.
Вернуть ее потом он не просил, поэтому мы оставили карту у себя. И у нас теперь было два
Indyk. Czę ś ć.1.
Rozdział.1. Przygotowanie do podró ż y.
Pewnego razu, w poł owie wrześ nia, kiedy cieszył em się aksamitnym sezonem nad Morzem Czarnym w kurorcie Gelendzhik, zadzwonił do mnie przyjaciel o imieniu Ira. Kiedy dowiedział a się , jak sobie radzę , nagle zasugerował a:
- Jedź my odpoczą ć w Turcji?
Szczerze mó wią c, od dawna chciał em zaczą ć wyjeż dż ać za granicę , ale jakoś nie wydawał o mi się , ż e jest to okazja, aby po prostu usią ś ć i pojechać . Bez dł ugich narad i zmiany decyzji po kilkanaś cie razy dziennie, jak to zwykle bywał o z wię kszoś cią moich znajomych. I ten fakt mnie przekupił!
Cał kiem ciekawa i nieoczekiwana propozycja! Wię c pojutrze wró cę do domu do Krasnodaru, no có ż , dowiedzmy się wszystkiego o podró ż y tam, przyjadę i porozmawiamy!
Dzień pó ź niej wró cił em do domu i po skoń czeniu spraw poszedł em na spotkanie z Irą . Zgodnie z obietnicą był a w peł ni przygotowana do rozmowy o Turcji.
- Dowiedział em się wszystkiego!
Biuro podró ż y zalecił o wzię cie albo dobrej „czwó rki” (4-gwiazdkowy hotel) albo „pię ć ”, ale „trojka” kategorycznie nie był a polecana, w przeciwnym razie jest szansa na zepsucie wraż enia Turcji. Zwł aszcza, gdy jedziesz po raz pierwszy!
Tak! „Troika” był a oczywiś cie o rzą d wielkoś ci tań sza. Ale odpoczywać , tylko odpoczywać , ale bez wzglę du na to, jak waż ne, nie lubię . Wyją ł em laptopa i zaczę liś my szukać w Internecie opisó w i recenzji hoteli, któ re oferuje nam biuro podró ż y.
– Ten hotel nie jest zł y, ale bardzo daleko od lotniska… Ale ten nie jest na pierwszej linii, trzeba dojechać autobusem do morza… A tu jest nowy, ale znajduje się w samo epicentrum projektó w budowlanych...Ale to jest dobre, ale są tylko nasze...
Hotele, w któ rych wię kszoś ć Rosjan odpoczywa, jest to na pewno dobre, ale szczerze mó wią c chcę przyjrzeć się obcokrajowcom za granicą . I przeciwnie, chcemy zrobić sobie przerwę.
Zwł aszcza widzą c doś ć zachowania rodakó w w kurortach Czarnoje podczas dzikich imprez!
- Spó jrz na ten hotel! Fabrycznie nowy, wybudowany w 2008 roku w Belek! Biuro podró ż y podał o, ż e jest to najbardziej prestiż owy kurort w Turcji. Hotel dla Europejczykó w, solidna „pią tka” (czasami biura podró ż y sprzedają „czwó rki” jako „pią tki”), pię kny z wyglą du. A co z recenzjami? Nie jest zł y! A odległ oś ć od lotniska w Antalyi? Czterdzieś ci kilometró w! No to bierzemy? Bierzemy!
Nie przeczytaliś my wszystkich recenzji, ponieważ opinii innych osó b nie moż na szczegó lnie ufać ! Zwykle nie jest to obiektywne. Osobie nie spodobał się jakiś drobiazg i to wszystko! Hotel, jego zdaniem, wycią gnie jeden minus. To samo dotyczy wyboru krajó w. Jeś li sam tego nie sprawdzisz, nie poznasz prawdy!
I tak nasz wybó r padł na hotel „Siam Elegance Hotel & Spa”!
Selekcja zakoń czona, wycieczka zarezerwowana! I rozpoczę ł y się przygotowania do mojej pierwszej podró ż y zagranicznej!
Pierwszym krokiem był zakup walizki. Starym nie moż esz wyjechać za granicę , potrzebujesz nowego! A potem nagle Europejczycy w hotelu bę dą się ś miać , mó wią , biedny Rosjanin spoczą ł z bardzo starą walizką!
Spotkawszy się po pracy z Irą , poszliś my do centrum handlowego. Po przejś ciu przez kilka sklepó w z towarami do podró ż y nie mogliś my znaleź ć nic wartoś ciowego - albo jakoś ć jest obrzydliwa, albo cena jest bardzo wysoka. Był em już zdenerwowany, ale kiedy wszedł em do ostatniego sklepu, zobaczył em walizkę , któ ra od razu nam się spodobał a! Wł oski „Alessandro Manzoni”. Był koloru niebieskiego, z wierzchu wykoń czony plastikiem, a wewną trz metalem. I oczywiś cie wyglą dał bardzo dostojnie! Do tego przy stosunkowo niskiej cenie był też przyzwoity rabat, podobno pod koniec sezonu letniego. I oczywiś cie wybó r został dokonany i problem z walizką został rozwią zany.
Nastę pnie udaliś my się do kantoru, gdzie wymieniliś my ruble na dolary amerykań skie i poszliś my do domu, aby się przygotować . Niecał y dzień do wyjazdu!
Wracają c do domu, pierwszą rzeczą , któ rą zrobił em, był o otwarcie walizki i zaczą ł em badać ją w ś rodku. Dwa siateczkowe zapię cia zapobiegają wypadaniu rzeczy podczas otwierania z jednej strony. Kilka wieszakó w i gumowych zapię ć ! Klasa! A oto zamek szyfrowy. Oczywiś cie musisz zainstalować wł asny kod!
Po przeczytaniu instrukcji ustawił em blokadę na „000”, po czym przekrę cił em dź wignię i ustawił em swoją kombinację cyfr. Potem zamkną ł walizkę i pomieszał koł a. Tutaj jest zamknię ty. A teraz to otworzę ! Wybrał em nowy kod, któ ry ustawił em i...walizka się nie otworzył a!
„Musiał em coś schrzanić ” — pomyś lał em.
Ustawił em począ tkowy kod „000” - to samo ...Ś wietnie! Czas się spakować , Turcja czeka, a ja prawie zrujnował em nową walizkę ! Hmm, moż e nie wszystko stracone?
Po namyś le zwró cił em się do „wszechobecnego”, czyli Internetu! I to pomogł o! Mimo to po okoł o pię tnastu minutach otworzył em zamek szyfrowy, wykonują c kilka prostych operacji! I wcale się nie zdenerwował em, ż e moż na to w ten sposó b zhakować , bo nie da się tego zrobić w zatł oczonym miejscu. Taka operacja z walizką przycią gnie uwagę!
Po podzieleniu się tą wiadomoś cią z Irą zaczą ł em pakować swoje rzeczy. Koszule, dż insy, kapcie, rę cznik, ką pieló wki, spodenki, skarpetki, mał e ż elazko kempingowe, któ re udał o mi się kupić w Gelendzhik specjalnie na wycieczki. Mydł o i akcesoria pod prysznic, lekarstwa...A takż e mał a torebka na pasek, rodzaj apteczki, skł adają cej się z validolu, nistrosprayu, bandaż y, tabletek na bó l gł owy i gorą czki. I worek cukru. Tak, na wszelki wypadek. Paszport, pienią dze, telefon, aparat, aparat z tobą … Wyglą da na to, ż e niczego nie zapomniał eś!
Nastę pnego dnia pospieszył em na policję drogową.
Musiał em uzyskać mię dzynarodowe prawo jazdy. Wedł ug plotek wynaję cie samochodu w Turcji jest niedrogie. A jeś li chcemy? Musisz być gotowy na wszystko!
Dostał em papierową ksią ż kę wielkoś ci pó ł arkusza A4. Zawierał a niezbę dne informacje w ró ż nych ję zykach. Oczywiś cie taka ksią ż ka nie jest zbyt wygodna, zwł aszcza jeś li zawsze nosisz ją przy sobie, wię c co moż esz zrobić ! Swoją drogą , jak się okazał o, moja towarzyszka też je miał a, ale mię dzynarodowe prawo jazdy dostał a wcześ niej - tylko po to, ż eby je mieć!
Rozdział.2. Na lotnisku.
Dokł adnie o 9 rano Ira podjechał a pod mó j dom taksó wką . Mieszka dalej od lotniska niż ja, wię c najpierw ją odebrali. Dziesię ć minut pó ź niej byliś my tam. Chwytają c walizki za uchwyty, poszliś my do budynku International Airlines. W ś rodku od razu postawiliś my walizki na taś mie, po czym weszliś my do peł nej ludzi sali.
Po znalezieniu kasy „Pegas Touristik” („Pegastic”, jak ją nazwaliś my), pokazaliś my paszporty i otrzymaliś my dwie kartki z informacjami o naszej wycieczce. To był bilet.
Nastę pnie udaliś my się do hali kontroli celnej, gdzie nasz bagaż ponownie przeszedł przez taś mę kontrolną , po czym w koń cu przekazaliś my go do zał adunku do samolotu, otrzymują c w zamian kwity bagaż owe i bilety pokł adowe, gdzie jedno miejsce, oczywiś cie był przy oknie. Ale na tym kontrole się nie skoń czył y. Stają c w kolejce do kontroli paszportowej, w koń cu otrzymał em pierwszą w ż yciu pieczą tkę wyjazdu z Rosji!
I zaczą ł się najbardziej ż mudny i nieprzyjemny proces na lotnisku, czyli sprawdzanie, co zabieramy ze sobą na pokł ad. Dwaj pracownicy krzyczeli na wszystkich, byli niegrzeczni i tak dalej. Oznacza to, ż e mię dzy naszymi ludź mi a naszymi ludź mi był a normalna komunikacja!
Na naszym lotnisku nie był o „pokoju smokingowego” (pokoju dla palą cych). Wszyscy palili w toalecie, mimo ż e był o to zabronione.
Ale gdzie iś ć ? Odprawa koń czy się za godzinę , plus kolejna godzina dla wszystkich skrzyń bagaż owych i kolejki.
Jednak nasi turyś ci nie przejmowali się szczegó lnie tymi wrzeszczą cymi ciotkami i innymi problemami! Wielu już udał o się przejś ć do Duty Free i wypić koniak z plastikowych kubkó w! A ja jako osoba piją ca mał o i rzadko ograniczył am się do kupienia tam butelki wina i bloku prawdziwych sprowadzanych papierosó w.
Siedzieliś my na krzesł ach w poczekalni pod oknami. Za nimi widać był o przejeż dż ają ce pojazdy serwisowe i zaparkowane samoloty.
- Ciekawe, jak to jest tam, za granicą ? Wcią ż pierwszy raz. Martwisz się?
— Ja też trochę.
Jakieś pię tnaś cie minut pó ź niej otworzył y się drzwi wyjś ciowe i zostaliś my zaproszeni do wejś cia na pokł ad. Niezbyt uprzejma kobieta z kró tkofaló wką namawiał a wszystkich turystó w prawie kopniakami, aby szybciej wsiadali do autobusu, jakbyś my wszyscy się spó ź nili, i otworzył a drzwi na czas!
Autobus, jadą c do pobliskiego samolotu, zatrzymał się . Drzwi się otworzył y i wysiedliś my. Spojrzał em na samolot. Firma Orenea (Orenburg Airlines, dzierż awiona przez Pegas Touristik), a samolot… Boeing 737! Hurra!
Faktem jest, ż e zamawiają c wycieczkę od razu postawił em warunek - lot był tylko Boeingiem! Jest to moż liwe i „Airbus”, ale „Boeing” jest lepszy.
Wsiedliś my do samolotu i od razu przypomniał am sobie dzieciń stwo, jak latał am z rodzicami do innych miast! Tak...Dawno nie latał am samolotami!
Nie powiem, ż e to był o przeraż ają ce, wrę cz przeciwnie, ciekawie jest przypomnieć sobie te uczucia, kiedy wciskasz się w krzesł o podczas startu! Ale oczywiś cie nie zabrakł o też emocji. Po wszystkich pozdrowieniach od zał ogi samolotu, samolot koł ował na pas startowy i zatrzymał się . Dobrze pamię tam ten moment z dzieciń stwa! Teraz wciś nie go na krzesł o, a potem polecimy… Po kilku sekundach zawył y turbiny i rzuciliś my się do przodu, a wkró tce ziemia zaczę ł a się oddalać … Lecieliś my!
Leć do innego kraju! I ta fala narastają cego uczucia począ tku przygody wł aś nie okrył a moją gł owę!
Doś wiadczeni turyś ci twierdzą , ż e jeś li chmury nad Morzem Czarnym się skoń czą , to zaczę ł y się obce kraje! Lecimy od czterdziestu minut. Za oknem widać był o tylko bł ę kitne niebo i gdzieś pod nim morze tego samego koloru. Wielu pasaż eró w nadal nalewał o koniak, a my patrzyliś my albo na niebo, albo na morze, albo na nawigatora, któ rego, nawiasem mó wią c, zabrał em ze sobą na pokł ad!
- Wysokoś ć.9500 metró w, prę dkoś ć.950 kilometró w na godzinę . Niedł ugo zacznie się turecka ziemia - poinformował em Irę!
Trochę się jednak nadwyrę ż yliś my, nadlatują ce samoloty lecą ce moim zdaniem doś ć blisko. Ale co robić ? Ci ludzie już odpoczę li i wracają!
Tureckie szczyty gó rskie był y już pokryte ś niegiem, co był o trochę zaskakują ce, ale nadał o trochę smaczku – w koń cu lecimy na poł udnie od Morza Czarnego i tu już jest ś nieg, ale jeszcze go nie mamy! Czy w Turcji jest już zima?
Potem po lewej stronie pojawił o się Morze Ś ró dziemne, a poniż ej czekał na nas pas startowy lotniska Antalya! Samolot wylą dował , pasaż erowie gł oś no klaskali, ś mieją c się wesoł o! Jesteś my za granicą!
Rozdział.3
Zanim samolot zdą ż ył się zatrzymać , podjechał o do niego kilka samochodó w po bagaż , a pracownicy lotniska podbiegli, aby ten bagaż wył adować . Oto usł uga! Kiedy wł aś nie schodziliś my po drabinie, pierwszy samochó d, peł en rzeczy, jechał już do budynku lotniska. Po wyjś ciu z samolotu wsiedliś my do czekają cego na nas autobusu, przyjemnego zaró wno w ś rodku, jak i na zewną trz, i udaliś my się do kontroli paszportowej!
Lotnisko w ś rodku był o opustoszał e, ale w cią gu minuty zapeł nił o się naszymi turystami. Gdzie iś ć , Ira i ja nie wiedzieliś my, wię c poszliś my za wszystkimi. W oknach kontroli naziemnej był a już kolejka, ale ku naszemu zdziwieniu przesunę ł a się bardzo szybko. Dosł ownie minutę pó ź niej oddał em paszport i 20 dolaró w.
Pracownik spojrzał na mnie, a ja z kolei trochę zakł opotany powiedział em do niego – „Cześ ć ”!
Turek rozkwitł w uś miechu i odpowiadają c mi: „Cześ ć ! Witamy w Turcji! ”, - wkleił eś do paszportu pieczą tkę o otrzymaniu ode mnie zapł aty za miesię czny pobyt w kraju oraz pieczą tkę z datą przyjazdu!
Czekają c na Irę postanowił em przyjrzeć się bliż ej naszym pozostał ym turystom – ż aden z nich nie przywitał się z pracownikami. Moż e dlatego tak się ucieszył z mojego powitania?
Po przejś ciu kontroli paszportowej zeszliś my na pierwsze pię tro lotniska, gdzie nasze walizki już krę cił y się na taś mie. Nie miał em jednak wą tpliwoś ci, ż e wszystko bę dzie jasne i szybkie! Drzwi się otworzył y i wyszliś my na zewną trz. Ciepł o! Wysoka wilgotnoś ć i nieco inne powietrze w poró wnaniu do Krasnodaru. A wokó ł rosną palmy… pię kno!
A gdzie powinniś my teraz iś ć ? Tutaj zauważ yliś my w pobliż u wiele stojakó w, na któ rych pisano nazwiska ró ż nych touroperatoró w. Po znalezieniu naszego podeszliś my.
„Na skrzydł ach Pegaza w kierunku snu
! przeczytaj napis na ladzie. I w peł ni zgadzam się z tym hasł em!
Pracownik spojrzał na nasze bony i powiedział - numer 327. I wskazał rę ką na parking, gdzie był o okoł o pię ć dziesię ciu autobusó w.
Szybko znajdują c nasz transport, zatrzymaliś my się przy nim. Byliś my pierwsi. Turecki kierowca, widzą c nas, wybiegł z autobusu i powitawszy nas, pomó gł zał adować rzeczy do bagaż nika. W cią gu pię tnastu minut reszta rosyjskich turystó w zaczę ł a nadrabiać zaległ oś ci. Ktoś sam wsiadł do autobusu, a ktoś został przywieziony po udanej uczcie w samolocie z alkoholem z „Duty Free” na cześ ć wycieczki do kurortu!
Gdy wszyscy usiedli na swoich miejscach, do autobusu wszedł przewodnik, któ ry, jak się okazuje, towarzyszył turystom i oddał go obsł udze hotelu, a my odjechaliś my. Prawda, prawie uderzam w inny autobus, ale tutaj jest taka kolejnoś ć . Nikt tu nie robi tragedii z powodu drobnych zadrapań . Uważ aj, przywitaj się i ruszaj dalej!
Klimatyzator zaczą ł dział ać , a przewodnik zaczą ł nas poznawać , opowiadać ogó lne informacje o Turcji, rozwią zywać zagadki, wypytywać o Rosję i tak dalej.
Podziwialiś my krajobrazy z okna, morze, znaki drogowe i wszystko inne, co widzieliś my. Wszystko był o nowe!
Po drodze zatrzymywaliś my się w ró ż nych hotelach, do każ dego przywoż ą c kilku turystó w. Kiedy weszliś my do miejsca w regionie Belek o nazwie „Bogazkent”, w autobusie został y cztery osoby. A potem zobaczył em nasz hotel! Był o dokł adnie tak, jak na zdję ciu.
Rozdział.4
Zewnę trznie hotel nam się podobał od razu! Oczywiś cie przed wyjazdem przejrzeliś my sporo zdję ć , ale oglą danie go na ż ywo jest zupeł nie inne. Po napiwku dla kierowcy i przewodnika po 1 USD wysiedliś my z autobusu. Portier wybiegł na spotkanie z wó zkiem bagaż owym, zał adował walizki i zabrał nas do ś rodka. Tu był o ró wnie pię knie, jak na zewną trz!
Nawiasem mó wią c, ja konkretnie w Krasnodarze poprosił em o duż o mał ych pienię dzy w kantorze i nie pomylił em się . Tutaj był y po prostu potrzebne!
Podeszliś my do recepcji. Uś miechnię ci pracownicy pokazali nam pewną dziewczynę , oczywiś cie nie lokalną . Podobno był a zaangaż owana w osadnictwo Rosjan. Patrzą c na nią , od razu zdał em sobie sprawę - nasza! Niezwykle niezadowolona twarz, jak: „Có ż , po co tu przyszedł eś ? ”.
Ale nic nie moż na był o zrobić . W koń cu dziewczyna okazał a się dokł adnie taka, jak myś lał em – z niezadowoleniem wrę czył a nam kartę do pokoju, niedbale zawią zał a nam na rę kach wstą ż ki z nazwą hotelu i wskazał a kierunek.
- Och, ona sama zdecydowanie psuje wraż enie cał ego kraju! – Pomyś lał em na taką skalę globalną , po czym weszliś my do pokoju… i cał y dyskomfort natychmiast ulotnił się.
W ś rodku był o super!
Duż y i pię kny, z ogromnym ł ó ż kiem, któ re wyglą dał o jak mata (hotel, któ ry mieliś my był w stylu tajskim) i duż ym balkonem, któ ry jednak wychodził na dach restauracji. Nie moż na był o zmienić pokoju na inny z bardziej malowniczym widokiem, ponieważ pani w „recepcji” powiedział a, ż e hotel jest peł ny i nie ma innych pokoi. Ale jak się pó ź niej okazał o, lokalizacja był a w sam raz z punktu widzenia Internetu. „Wi-fi” był o tutaj bezpł atne, ale rozprowadzane był o tylko w lobby i restauracji. A ponieważ nasz numer nie był daleko od ostatniego, sygnał dotarł ró wnież tutaj. A z balkonu bez problemu moż na był o skorzystać z internetu, co cał kowicie nam odpowiadał o.
Po rozpakowaniu naszych rzeczy zaczę liś my dalej zwiedzać pomieszczenie. W lodó wce znaleziono wodę pitną , frytki, ró ż ne ciasteczka, czekoladki, colę i wiele innych. Wszystko był o za darmo, a bar, jak się pó ź niej okazał o, uzupeł niany był raz dziennie. Potem poszliś my do ł azienki.
Wszystko tutaj był o tak samo pię kne jak wszę dzie, ale był o też coś , czego nigdy nie widział em nigdzie indziej - przyzwoite okno otwierał o się z ł azienki na pokó j, któ ry był zasł onię ty zasł oną , któ ra w razie potrzeby przesuwał a się plecy.
„Ciekawe, dlaczego tu jest? ” Obserwuj, co się dzieje w pokoju, kiedy się ką piesz?
- Nie - odpowiedział romantycznie Ira - To tak, ż e jeden pł ywa, a drugi patrzy na niego z pokoju ...
- O mó j Boż e! I nie pozwolą ci spokojnie pł ywać ! Zaś miał em się i poszliś my szukać jedzenia! W tym czasie byliś my już bardzo gł odni!
Rozdział.5
Był a czwarta po poł udniu. Lunch już się skoń czył , a kolacja jeszcze się nie zaczę ł a. Doś ć duż a restauracja był a zamknię ta i poszliś my na basen. Był a tu kawiarnia. Hmm, ciekawe, a jak tu kupić jedzenie? Wokó ł sł ychać jedno europejskie przemó wienie. Niezwykł e, ale ciekawe! A potem podszedł do nas Turek, zaproponował usią ś ć i przynió sł popielniczkę.
- Czy mó gł bym dostać menu?
Na począ tek zapytał em po rosyjsku.
Kelner uś miechną ł się i wskazał miejsce, gdzie stał y kadzie, najwyraź niej z jedzeniem.
- Wolny! Vis to obiad! powiedział i uś miechną ł się jeszcze szerzej.
Zrozumiał y! Jest to wię c popoł udniowa przeką ska zawarta w naszym „UAI” („Ultra All Inclusive” - all inclusive, peł ne wyż ywienie plus drugie ś niadanie, podwieczorek i tak dalej, w tym napoje, w tym nielimitowane lokalne i zagraniczne napoje alkoholowe).
Wzię liś my talerz, kł adą c tam wszystkiego po trochu. Podobał o mi się jedzenie. Lokalne darmowe wino ró wnież był o cał kiem dobre!
Po posił ku i przerwie na papierosa poszliś my obejrzeć plaż ę . Nawiasem mó wią c, terytorium hotelu był o mał e, ale wystarczył o. Tutaj wszystko został o przemyś lane w najmniejszym szczegó le!
Podobał a nam się ró wnież plaż a. Czyste morze, gł adki piasek, te same leż aki w postaci chatek z popielniczką dla wszystkich, wszę dzie kosze na ś mieci – tu moż na zabrać jedzenie i napoje, a potem wł oż yć naczynia do specjalnych koszy… pię kno!
Tak wię c po przyzwyczajeniu się , wró ciliś my do pokoju i zaczę liś my czytać informacje o proponowanych wycieczkach i harmonogramie imprez hotelowych, w tym posił kó w.
od 7 do 10 rano - pierwsze ś niadanie.
od 10 do 12 dni - ś niadanie dla spó ź nialskich (tylko dla mnie mił oś niczka snu).
od 13 do 15 - obiad.
od 15 do 17 - obiad przy basenie.
od 18 do 20 - obiad.
od 20 do 22 - obiad dla spó ź nialskich.
od pó ł nocy do rana - darmowe przeką ski i kanapki w lobby barze...
Byliś my po prostu zdumieni! Kurczę ! Siedem posił kó w dziennie! I prawdopodobnie wszystko jest bardzo smaczne! Swoją drogą jest już wpó ł do szó stej wieczorem, czas na zapoznanie się z restauracją ! I poszliś my na obiad.
Szczerze mó wią c, nie spodziewał em się niczego innego! Ogromny wybó r najró ż niejszych, a co najważ niejsze pysznych dań , coli, fanty, wina biał ego i czerwonego w nieograniczonych iloś ciach! Prawdopodobnie trzydzieś ci ró ż nych rodzajó w ciast i ciastek oraz oczywiś cie ró ż ne owoce!
A wokó ł są tylko Europejczycy. Zza stoł ó w dobiega mowa niemiecka, wł oska, francuska.
Nawiasem mó wią c, okazuje się , ż e Europejczycy w ogó le nie besztają swoich dzieci. Biegają i czoł gają się po cał ej restauracji, uniemoż liwiają c kelnerom zabieranie brudnych naczyń ze stoł ó w, a rodzice nawet na to nie reagują . Ogó lnie są doś ć przyjaź ni. Pozdrawiają są siadó w na stole, uś miechają się . Ech, Ira i ja nie znamy innego ję zyka niż rosyjski i trochę angielski. Na przykł ad nie był o dla mnie zbyt wygodne, gdy jedna Niemka, po tym, jak podał em jej duż ą ł yż kę do zestawu jedzenia, rozkwitł a w uś miechu i powiedział a - „Danke” - a ja nie wiedział em, jak powiedzieć „proszę ” po niemiecku i odpowiedział tylko - „Aha”!
A kto po raz dwudziesty biegnie do beczki wina podczas obiadu? A kto wzią ł tyle jedzenia, ż e zostawił poł owę , co przycią gnę ł o surowe spojrzenie obcokrajowcó w siedzą cych przy są siednim stoliku? Ależ oczywiś cie! To jest nasz rodak! Tak, tu też są Rosjanie! Có ż , zostawmy je na pó ź niej!
Przy okazji pamię tajmy na przyszł oś ć – bierz tyle jedzenia, ile moż esz zjeś ć ! Jeś li tak, moż esz iś ć ponownie. A potem bufet, jest taki kuszą cy i zwodniczy. Bę dziesz pisać , bę dą c gł odnym, duż o rzeczy na talerzu, a wtedy poł owa zostanie. Jakoś ź le!
Po tureckim obiedzie wró ciliś my do pokoju, lekko go przewietrzyliś my, a nastę pnie lekko ochł odziliś my systemem split, któ ry dział ał tylko przy zamknię tym oknie i drzwiach balkonowych, i zasnę liś my po cię ż kim dniu! To był a nasza pierwsza noc za granicą!
Pierwsza noc poszł a cał kiem nieź le. Dlaczego prawie? Faktem jest, ż e nasz klimatyzator, któ ry wył ą czył em przed pó jś ciem spać , wł ą czał się sam w ś rodku nocy, a nawet dwukrotnie. Co wię cej, wł ą czał się bardzo dziwnie - nie dmuchał zimnym powietrzem, ale jego przepustnica cią gle obracał a się o 360 stopni i mocno skrzypiał a. Irze zdawał o się nawet, ż e nie ś pi, ż e klimatyzator zaraz zsunie się ze ś ciany i nas poż re!
Wracają c do pokoju po ś niadaniu, bardzo wygodnie zastaliś my w nim mł odą turecką pokojó wkę , któ ra prał a dywan odkurzaczem piorą cym, co pozostawił o w pokoju przyjemny zapach drogich francuskich perfum. Oczywiś cie od razu podzieliliś my się z nią problemem zwią zanym z klimatyzatorem, a pię ć minut pó ź niej na progu pokoju pojawił się monter z walizką , któ ry zapytał nas znakami, na czym polega problem z naszym nocnym budzikiem.
Nie wiedział em, jak poinformować montera, ż e wył ą czony split wł ą cza się w nocy i z jakiegoś powodu zakrę ca przepustnicę , i postanowił em tak sformuł ować problem - „Ty ś pisz, a on - UUUUUUUUU”. I wskazał na klimatyzator.
Mniej wię cej pię ć minut pó ź niej, gdy wszyscy przestali pł akać ze ś miechu, mistrz wspią ł się , by poszukać zał amania, a mimo to go znalazł , ponieważ to się nie powtó rzył o.
Nawiasem mó wią c, Turczynka najwyraź niej był a pod takim wraż eniem mojej historii, ż e zapomniał a w naszym pokoju uniwersalnej karty klucza do wszystkich pokoi, któ rą bezpiecznie jej zwró ciliś my. Co prawda szukali jej przez okoł o czterdzieś ci minut w cał ym hotelu, ale nie chcieli dać karty do „recepcji”. Có ż , ż eby pokojó wka nie został a zbesztana.
Rozdział.6
Po rozwią zaniu problemu z klimatyzatorem i kluczem pokojó wki poszliś my na plaż ę ! Jak już wspomniał em, morze był o czyste, plaż a zadbana, a przy okazji woda w Morzu Ś ró dziemnym był a bardziej sł ona niż w Morzu Czarnym. W zwią zku z tym ostatecznie nasza opalenizna ró ż nił a się od tej z Morza Czarnego.
Na samym koń cu plaż y znajdował się namiot, w któ rym wynajmowano ró ż ne morskie rozrywki: katamarany, narty wodne i parasailing za ł odzią . Oczywiś cie przede wszystkim zainteresowaliś my się lataniem nad morzem. Oczywiś cie nasze wybrzeż e był o peł ne tego dobra, ale nigdy celowo nie korzystał em z tego typu usł ug.
Na przykł ad wyjadę za granicę , tam wszystkiego spró buję ! . Ale niestety ze spadochronu nic nie wyszł o. Dostę pny unió sł się w powietrze tylko jeden, a chcieliś my nas we dwoje. A był o to moż liwe, zdaniem pracownikó w namiotu, dopiero dwa dni pó ź niej, kiedy dostarczono im drugi spadochron.
Nie ma problemu! Weź my wię c narty wodne! Nawiasem mó wią c, cena wynajmu był a, có ż , nie powiem, ż e był a wysoka, ale też nie mał a. Nieco pó ź niej dowiedział em się o przyczynie tego. Ale mimo to po kró tkim targowaniu wzię liś my dwa skutery wodne. Nawiasem mó wią c, chł opaki tutaj byli Turkami, ale niezbyt przyjaznymi. Chodzi o to, ż e to nie był personel hotelu. Byli wynaję tymi pracownikami jakiegoś biznesmena, któ ry miał te wszystkie plaż owe "rozrywki" dla turystó w i pracowali na podstawie umowy na plaż y. W innych kwestiach moż na był o ich poskarż yć do hotelu, w takim razie był o to moż liwe, wię c zachowywali się normalnie.
Ale jakoś byli ze wszystkiego trochę niezadowoleni, co zresztą w ogó le zniechę cał o chę ć do ich zbliż enia. Ale był jeden i wesoł y pracownik. Był pulchny, zawsze uś miechnię ty i miał na gł owie afrykań skie warkocze. Dlatego nazwaliś my go tak - „Warkocz! ”. Nawiasem mó wią c, z nim zawarliś my udaną umowę i przez dwadzieś cia minut jechaliś my na dwó ch skuterach wodnych przez morze.
Po skoń czeniu jazdy na nartach dowiedzieliś my się , ż e przez cał y czas fotografował nas plaż owy fotograf. Powiedział nam prostym ję zykiem migowym, ż e zdję cia moż na odebrać po 18-00 w hotelowym lobby, gdzie poszliś my przed obiadem.
Wchodzą c do gabinetu fotografa, zobaczyliś my na ś cianie wiele już wydrukowanych zdję ć , w tym nasze.
„A ile zawdzię czamy zdję ciom? ” Jak duż o? Zapytał am.
Odpowiedź trochę mnie zdezorientował a: „Zdję cie furgonetki za pię ć dolaró w lub wszystkie zdję cia na karcie flash” (5 dolaró w jedno zdję cie wydrukowane lub 30 dolaró w wszystkie zdję cia na naszej karcie flash).
Spojrzał em na Irę , któ ra pokazał a znaki - „co do diabł a jest potrzebne”, w czym się z nią zgodził em. Generalnie nie jestem chciwą osobą , a w wakacje jestem przeciwna oszczę dzaniu na rozrywce, ale to drogo! Mamy wł asny aparat, jutro sami „robimy zdję cia”! Co wię cej, nie wiedzieliś my w ogó le, ż e jesteś my fotografowani, a zdję cia nie był y naszym zdaniem zbyt udane. I z tymi myś lami poszliś my na obiad. A potem wykarmieni i leniwi zaczę li wybierać wycieczki oferowane przez touroperatora, a takż e usł ugi hotelowe, z któ rych najbardziej nas interesował y zabiegi spa, czyli masaż e: Iru to pienista ł aź nia turecka, a ja jestem Tajką . Co to jest, tak naprawdę jeszcze nie wiedział em, ale uznał em, ż e zdecydowanie warto spró bować!
Leż ą c po obfitym posił ku i sł uchają c koją cej muzyki, przez kilka minut wyobraż ał em sobie siebie jako kró la Tajlandii! Tutaj teraz dwa lub trzy mał e cienkie taechki wejdą do pokoju i zaczną delikatnie masować mnie ze wszystkich stron ...Có ż , marzył em i wystarczy! Drzwi pokoju otworzył y się i naprawdę niskiego wzrostu, ale waż ą cego poniż ej 120 kilogramó w, weszł a silna Tajka, któ ra, skł adają c rę ce razem z klaś nię ciem i dź wię kiem „Hu”, przywitał a mnie! Zrobił em mniej wię cej to samo, tylko ze zdziwienia, zamiast „Hu”, powiedział em „Wuhu” i zaczą ł się proces!
Masaż rozpoczą ł się delikatnie od czubkó w palcó w stó p, stopniowo unoszą c się w gó rę...
- Mam nadzieję , ż e nie bę dzie się czoł gać pod ką pieló wkami? A co, jeś li tak się stanie? Wtedy być moż e powiem jej: „Rousseau to turystyczny obraz moralnoś ci! „...Uff! Po nogach od razu zaczą ł się ż oł ą dek! Zdał a pł ywanie!
Potem odwró cił em się i ta operacja z moim ciał em został a wykonana na odwrotnej stronie.
Na tym zakoń czył a się pierwsza czę ś ć masaż u i rozpoczę ł a się druga. Przy cał ej swojej wadze Taika zaczę ł a chodzić i czoł gać się z kolanami na moich plecach… Mimo przyzwoitej wagi nie bolał o mnie to, ale jedna okolicznoś ć wcią ż był a wstydliwa. „Przypię ł am”, inaczej nie moż na powiedzieć , na masaż po tureckim bufecie i teraz leż ę na brzuchu, a ona stoi na gó rze! A gdzie jest jedzenie? Wtedy tajka, któ ra znał a tylko dwa sł owa po rosyjsku, zadał a mi pytanie – „Czy to boli? ! ”.
„Nooott”, odpowiedział em, a raczej ledwie powiedział em, „Ale jedzenie teraz się wzniesie! ”
Myś lę , ż e zrozumiał a tylko sł owo „nie”, bo kontynuował a, ale na szczę ś cie niedł ugo – druga czę ś ć masaż u wkró tce się skoń czył a. A trzeci był ogó lnie nietypowy – rozstę py. Taika rozcią gnę ł a mnie w ró ż nych kierunkach! Na przykł ad: lewa stopa po lewej, prawa rę ka po prawej, czasem opierają się na mnie stopami. Ten etap masaż u przypominał mocowanie się na macie z zapaś nikiem sumo!
Poł oż ył a mnie na tym duż ym ł ó ż ku, jak chciał a! Masaż trwał tylko okoł o godziny. Nastę pnie Tajka poż egnał a się i wyszł a, a przy okazji, czują c się ś wietnie, poszedł em do sauny, gdzie zaraz po ł aź ni tureckiej doł ą czył a do mnie Ira. Oboje byliś my zadowoleni z procedur i po odpoczynku udaliś my się na spotkanie z przewodnikiem, aby wybrać wycieczki oferowane przez operatora!
Rozdział.8
„Janish” – tak nazywał się nasz przewodnik z biura podró ż y, był miejscowy, ale mimo to doskonale mó wił po rosyjsku. Dał każ demu z nas arkusz z listą wszystkich wycieczek i zaczę liś my przeglą dać . Nawiasem mó wią c, od razu zgodziliś my się nawet nie myś leć o wycieczkach na ulicę . Tak, jest taniej, ale nie są dzę , ż e warto zaoszczę dzić kilkadziesią t dolaró w, jeś li organizator wycieczek ma takie wycieczki. Jeś li nie, to już inna sprawa.
Co jest nam oferowane w hotelu? Zobaczymy!
Dwadzieś cia minut pó ź niej zadzwonił upragniony telefon, po któ rym przewodnik powiedział nam, ż e jest dodatkowy samolot! Hurra!
Zapisał nas ze zniż ką . Potem zostawił nam swó j numer telefonu i poprosił o przysł ugę . Jego przyjaciel, któ ry odpoczywał w pobliskim hotelu, wkró tce wyjeż dż ał i chciał mu wrę czyć poż egnalny prezent - prawdziwą Tequila Olmeca Gold. I był sprzedawany tylko w Duty Free (to znaczy prawdziwy). A przewodnik poprosił nas o tak drobną przysł ugę , jak zakup butelki. Oczywiś cie chę tnie zgodziliś my się mu pomó c i ż egnają c się poszliś my do pokoju. Do Izraela polecieliś my pojutrze wczesnym rankiem. Dzisiejszego wieczoru mieliś my wolny wieczó r. Moż e czas odwiedzić sł ynny turecki bazar?
Rozdział.9. Bazar Bogazkent.
Po obiedzie wyszliś my na zewną trz. Bazar znajdował się dosł ownie 50-70 metró w od naszego hotelu.
Zbliż ają c się zobaczyliś my z daleka uś miechnię te twarze kupcó w, któ rzy już szykowali się do nas zadzwonić ! Có ż , zaczynajmy! Po zaproszeniu udaliś my się do najbliż szego sklepu z drogi.
- Witam! Jak się masz? Ską d jesteś ? - zapytał sprzedawca mieszanką tureckiego i angielskiego.
Po wymianie kilku fraz zaczę liś my badać towary, któ re był y dostę pne w tym sklepie. Wszelkiego rodzaju orientalne sł odycze, pamią tki, herbaty, fajki wodne, tytoń i wiele innych. Rozważ ają c, sprzedawca przybiegł z rozgrzanym czajnikiem.
– Herbata, kawa, papieros? - on zapytał.
- Wow, jak fajnie, dlaczego nie jesteś my tacy? Pomyś lał em i wybrał em kawę.
Po „wypiciu kawy” i paleniu w koń cu zaczę liś my zakupy. Wzię liś my trochę ró ż nych sł odyczy, herbatę i mał ą fajkę wodną w walizce, bardzo, nawiasem mó wią c, wygodną do uprawiania turystyki pieszej. A takż e tytoń owocowy do niego, folia i wę giel. Potem czekał a nas kolejna mił a niespodzianka - zapł aciliś my tylko za dwie trzecie towaru.
A jedna trzecia był a dla nas „prezentem”, jak powiedział nam sprzedawca. Ale nawiasem mó wią c, nie zdecydował o tym, jak rozumiem. Inny mę ż czyzna siedział w odległ ym ką cie sklepu i od czasu do czasu mó wił coś po turecku do pierwszego. To był zdecydowanie wł aś ciciel. Zwykle nie uczestniczą w procesie kupna i sprzedaż y, jeś li jest sprzedawca.
No dobrze, co dla nas oznacza zaprzyjaź nienie się z tym sprzedawcą ! Po wyjś ciu zadowoleni z peł nymi rę koma zakupó w, zabraliś my cał oś ć do hotelu, a nastę pnie wró ciliś my ponownie, aby pospacerować po innych sklepach. W pozostał ych, w tym odzież owych, któ rymi się teraz interesowaliś my, oferowali takż e herbatę , kawę , papierosa, jaką ś sł odycz i tak dalej! A podczas oglą dania towaru cał y czas sł yszeliś my to samo zdanie – „Rozmiar ale problemy! ”. To znaczy - „Znajdziemy wszystkie rozmiary! ”.
Tego wieczoru kupiliś my wiele ró ż nych ubrań , takich jak koszulki, t-shirty, buty. Zaró wno dla siebie, jak i jako prezent dla bliskich. Oczywiś cie przy każ dym zakupie najpierw się targowaliś my.
Nie targowanie się w takich krajach, czyli na rynku w prywatnych sklepach, jest uważ ane za zł ą formę . Wyją tkiem są towary, któ rych cena jest doś ć niska lub standardowa, o czym sprzedawca natychmiast zgł asza. Chociaż nie należ y przesadzać z targowaniem się i stać się bezczelnym - wszystko jest dobre z umiarem!
Cena rzeczy był a przyjemna, biorą c pod uwagę ich dobrą jakoś ć , ale mimo wszystko doskonale wiedzieliś my, ż e obowią zuje tu system cen kurortowych, to znaczy są one o rzą d wielkoś ci wyż sze. Ale to już nie jest nasz problem. Na bazarze jest dwó ch gł upcó w, jak to mó wią ! Jeden sprzedaje, a drugi kupuje!
Po okoł o godzinie mieliś my peł ny obraz tego mał ego rynku i odwiedziliś my prawie wszystkie sklepy. Oczywiś cie nie mieliś my zamiaru kupować wiele z tego, co tu był o sprzedawane, ale Turcy, podobnie jak Arabowie, są bardzo zadowoleni, jeś li turysta odpowie na zaproszenie i tylko spojrzy na to, jakie towary sprzedają.
Nigdy nie widział em narzucania towaró w i biegania z nim za turystą tutaj, co zresztą był o mił e! Ale był tu jeszcze jeden interesują cy punkt. Prawie wszystkie ceny w tym miejscu, podobnie jak w hotelu, podane był y w euro. Bo był o tu wielu Europejczykó w. Ale czasami moż na był o zapł acić w dolarach, ponieważ Rosjanie nie zabierają ze sobą euro za granicę , no, z wyją tkiem wycieczek do Europy oczywiś cie. I okazał o się , ż e towary i usł ugi dostajemy taniej niż Europejczycy. Był y oczywiś cie miejsca, gdzie np. za 5 euro poprosili nas o 6-7 dolaró w, ale nie wszę dzie.
Heh, dlatego sprzedawcy zawsze pytali nas ską d jesteś my!
Już wracają c z rynku w kierunku hotelu, zobaczyliś my mę ż czyznę , któ ry pró bował nam coś powiedzieć i dawał znaki, ż e zaprasza nas, abyś my usiedli. Spojrzeliś my znad wystawy sklepowej i zauważ yliś my, ż e stoimy na samym ś rodku kawiarni. Dokł adnie tak!
Wyjmujesz - nie ma ś wiatł a, ale jest coś do otwarcia! Có ż , zapomnieliś my o tej karcie. Co robić ? Chodź my do „recepcji”, pomogą!
Nie wszyscy Turcy znają choć trochę rosyjski i angielski. Przez okoł o pię tnaś cie minut wyjaś nialiś my uś miechnię temu dyż urnemu administratorowi, co się z nami stał o. Narysowali nawet na papierze mał ego czł owieka, któ ry nie moż e wejś ć do pokoju, wł amuje się tam i pł acze! Och, on nie rozumie! I wtedy sobie przypomniał em. Zawsze mam przy sobie mał y rosyjsko-turecki rozmó wki! Teraz znajdę ! Znaleziony. Strona numer pię ć jest w hotelu. A pierwsze zdanie na tej stronie jest nasze! Wydaje się , ż e zdarza się to czę sto turystom.
– Anachtarymy odamda unuttum – powiedział em.
„Och, dobrze”, odpowiedział urzę dnik i po zapytaniu o numer pokoju, dał nam drugą wizytó wkę.
Nie prosił o pó ź niejszy zwrot, wię c zostawiliś my u nas kartę . A teraz mieliś my dwa
