Eski-Kermen to jedno z największych „miast jaskiniowych” Krymu. Teraz opuszczony i cichy, w średniowieczu zajmował dominującą pozycję w życiu gospodarczym pobliskich osad i był głównym ośrodkiem handlu i rzemiosła.

Eski-Kermen zostało założone na trudno dostępnym płaskowyżu pod koniec VI wieku; z założenia Scytowie-Sarmaci. Znajduje się na stromej górze stołowej, wydłużonej z północy na południe, o długości ponad kilometra, maksymalnej szerokości 170 m, powierzchni 8,5 ha, a wysokość stromych klifów dochodzi do 30 metrów. Jej nazwa w języku tatarskim oznacza „Stara Twierdza”.

Eski-Kermen był dobrze ufortyfikowany. Nad klifami rozciągały się mury obronne z dużych bloków wapiennych o grubości 2 metrów i wysokości do 3,5 metra. Wieże kazamatowe były wykute w skałach lub wykonane z kamienia. W przypadku oblężenia wycięto głęboką studnię z 70 m3 wody. Większość terenu twierdzy nie została zabudowana - jako rezerwat obszaru chronionego i schronienie dla mieszkańców doliny w przypadku niebezpieczeństwa militarnego.
Miasto mieszkalne zostało prawie w całości zabudowane dwupiętrowymi domami pokrytymi dachówką. Pierwsza kamienna posadzka z piwnicami wykutymi w skale służyła na potrzeby gospodarstw domowych; drugi - mieszkalny - był drewniany i z reguły miał balkony. Miasto miało system wodociągowy wykonany z rur ceramicznych, który dostarczał wodę ze źródeł sąsiedniego wzgórza oddalonego o cztery kilometry; kilka miejsc kultu, nekropolia.

Zbocza Eski-Kermen są poprzecinane jaskiniami. Jest ich około 350 iw większości pochodzą z XII-XIII wieku. Jaskinie służyły jako kwatery dla bydła, warsztaty rzemieślnicze, prasy do winogron i zbiorniki na sok winogronowy.
Niektórzy badacze krymskiego średniowiecza uważają, że twierdza została zniszczona w związku z antychazarskim powstaniem Jana z Goty w latach 80-tych. VIII wiek W przyszłości mury odrestaurowano, pojawiły się nowe budynki gospodarcze. Rozkwit życia na płaskowyżu przypada na X-XIII wiek. Wówczas osada nabiera cech miejskich. Jednak pod koniec XIII wieku. ginie w wyniku niszczycielskiego najazdu hordy tatarskiej Emira Nogaia. Potem przez kolejne 200 lat życie na płaskowyżu ledwo migotało, a do XV wieku. było całkowicie opuszczone. Ruiny stopniowo zarastały drzewami i zostały zasypane pod ziemią.